Odpowiedzi:
Pod względem sprzętowym: PowerPC to mikroprocesor opracowany głównie przez trzy rozwijające się firmy Apple, IBM i Motorola. Jest on zbudowany ze zredukowanego zestawu instrukcji (RISC), co przyspiesza działanie MIPS (milion instrukcji na sekundę). PowerPC opiera się głównie na wcześniejszej architekturze Power IBM, ponieważ ma podobny zestaw instrukcji RISC dla mikroprocesorów.
Procesory Intel i AMD są oparte na architekturze CISC. Zwykle układy CISC mają dużą liczbę różnych i złożonych instrukcji. Filozofia, która za tym stoi, jest taka, że sprzęt jest zawsze szybszy niż oprogramowanie, dlatego należy stworzyć potężny zestaw instrukcji, który zapewnia programistom instrukcje montażu, dzięki którym można wiele zrobić z krótkimi programami. Zwykle układy CISC są stosunkowo wolne (w porównaniu do układów RISC) na instrukcję, ale używają niewiele instrukcji (mniej niż RISC)
PPC Macs to generacja komputerów Macintosh stworzonych od połowy lat 90. do końca 2006 roku, które korzystały z układów opartych na PowerPC RISC wyprodukowanych przez IBM lub Motorolę. Ostatni Macintosh oparty na PowerPC, PowerMac G5 przestał być sprzedawany w sierpniu 2006 roku. Najnowszą wersją Mac OS X, w którym komputer z włączonym układem PowerPC mógł działać, był Mac OS X 10.5 (Leopard) (o ile komputer go obsługiwał).
Intel Macs odnosi się do nowszych komputerów Macintosh (od stycznia 2006), które korzystają z procesorów Intel CISC. Intel Mac używa EFI zamiast BIOS i może uruchamiać najnowsze wersje Mac OS X. Intel Mac mogą także uruchamiać aplikacje skompilowane PowerPC poprzez warstwę translacji o nazwie Rosetta, która jest opcjonalnie zainstalowana w 10.6.
Jeśli program zostanie udostępniony jako uniwersalny plik binarny, będzie mógł działać zarówno na komputerach PPC, jak i Intel Mac, jednak wiele nowych aplikacji wydanych dzisiaj to tylko Intel (np. Google Chrome, Final Cut Studio, Mac OS X Snow Leopard).
Jeśli chodzi o sprzęt Apple, różnice między ostatnią generacją PowerPC a pierwszą generacją Intela były dość niewielkie, jeśli chodzi o wrażenia użytkownika końcowego. Zastosowano te same kształty, a zupełnie nowe elementy wewnętrzne zostały dość skutecznie ukryte przez niezmienioną obudowę i wyposażenie, które system operacyjny stworzył dla kompatybilności.
Ostatnie komputery Mac PowerPC zostały sprzedane w 2006 roku, więc każda nowa maszyna od tego czasu jest Intelem.
Ogólnie rzecz biorąc, komputery Mac z procesorami Intel mogą obsługiwać zdecydowaną większość oprogramowania stworzonego dla komputerów Mac z procesorami PowerPC. Wymagana jest wydajność w zakresie emulacji, ale działa ona z akceptowalną prędkością, nawet w przypadku złożonego oprogramowania, takiego jak Photoshop. Komputery Mac PowerPC nie mogą uruchamiać oprogramowania Intel.
Najnowsza wersja systemu OS X, Snow Leopard, jest dostępna tylko dla komputerów Mac z procesorami Intel.
Komputery Mac z procesorami Intel mają dostęp do funkcji o nazwie Boot Camp, która pozwala na pełne uruchomienie systemu Windows. Intel Mac może także uruchamiać system Windows na maszynach wirtualnych za pomocą oprogramowania innych firm ( VMWare Fusion , VirtualBox lub Parallels ); jest za to niewielka kara za wydajność, ale jest znacznie szybsza niż emulacja wymagana dla komputera PowerPC Mac do uruchamiania oprogramowania Windows.
Układy Intela w momencie przejścia były zaopatrywane w znacznie bardziej termiczne i energooszczędne niż układy PPC w tamtym czasie. Intel miał znacznie więcej miejsca na rozwój w tych samych kopertach termicznych i fizycznych pod względem częstotliwości zegara i ilości sprzętu potrzebnego do obsługi wybranego procesora.
Mapa drogowa PPC szukała ogromnych częstotliwości taktowania w zakresie od 4 do 5 GHz, co potęgowało te wady dla przyszłych układów PPC w porównaniu z przyszłymi układami Intela.
Przejście na procesory Intela wyeliminowało potrzebę stosowania egzotycznych systemów chłodzenia cieczą, masywnej konstrukcji radiatora i złożoności spowodowanej ograniczeniami przestrzeni, które pojawiły się w G5 PowerMac. Zmniejszono również zasilacze.
Projekt PPC zmierzał bezpośrednio na terytorium komputerów mainframe z pamięcią chipkill, wirtualizacją procesora, przechwytywaniem danych po awarii i innymi wysokiej klasy funkcjami. Wystarczy spojrzeć na ten radiator P5 i 4 procesory MPM z powiązanymi układami pamięci podręcznej L3, aby przekonać się, jak masywne będą te procesory, zanim produkcja Power7 w końcu zapakuje więcej mocy w niższym taktowaniu / mniejszym pakiecie. (i to jest ostatecznie wysyłane w 2010 roku). Teraz Power5 i Power6 są nadal dostępne i niesamowite w tym, co robią na serwerach, po prostu nie tak odpowiednie dla obecnej przestrzeni rynkowej Mac.
Co więcej, nie było nic w planach dla przenośnego procesora z PPC, więc nawet jeśli moc była dostępna dla przyszłych komputerów stacjonarnych, jeśli zaakceptuje się wiele wymienionych już kompromisów. Mówiąc wprost, przenośne komputery Mac głodowały z powodu mocy w architekturze PPC i prawdopodobnie spowodowały pilną potrzebę przejścia na cokolwiek innego niż PPC.
Chciałem też dowiedzieć się więcej o architekturze Power, znalazłem kilka dobrych informacji na jej temat. Z przyjemnością dzielę się następującymi informacjami, szczególnie dla POWER8 (najnowszego z IBM):
SMT8: 8 wątków na rdzeń
CAPI: interfejs procesora Coherent Accelerator
NUCA - nierównomierny dostęp do pamięci podręcznej
Partnerstwo NVIDIA:
Więcej referencji:
Z punktu widzenia użytkownika końcowego nie musisz się tym zbytnio przejmować. Wiele aplikacji zostało wyprodukowanych jako „uniwersalne”, co oznacza, że działają zarówno na komputerach Mac z procesorami PPC, jak i Intel, a emulator (o nazwie Rosetta) pozwoliłby aplikacjom wyłącznie na PPC działać na nowych komputerach Intela.
Jednak w miarę upływu czasu nowe funkcje były dostępne tylko dla komputerów Mac z procesorami Intel, więc niektóre aplikacje twierdzą, że wymagają układów Intel. Ponadto najnowsza wersja systemu Mac OS X działa tylko na procesorach Intel.
Apple wykonał dość dobrą robotę, ukrywając całe przejście od użytkowników, dzięki czemu wszystko działało zgodnie z oczekiwaniami, odciążając programistów.
Jedno wiem, że PPC są domyślnie dużymi endianami, ale w razie potrzeby mogą przełączać tryby . Intel to mały endian.
Power PC ma unikalny zestaw instrukcji, w których ogólnie jest oznaczona architektura RISC, a sposób, w jaki wykonuje swój program, przebiega znacznie szybciej niż na PC. W przypadku oprogramowania nie ma różnicy, z wyjątkiem sposobu jego kodowania lub kompilacji. Na przykład system Windows NT 3.51 został opracowany dla PowerPC.
Najczęściej używany procesor na PC ma architekturę CISC, która zmienia sposób kodowania, a zaletą jest obsługa więcej niż jednego zadania w tym samym czasie.
Termin RISC i CISC nie ma znaczenia, ponieważ czasami RISC 32bits ma bardziej złożone instrukcje niż CISC 8bits.