Czy są jakieś badania pokazujące, jak zakazy lania wpłynęły na społeczeństwo od 1979 r.?

W 1979 r. Szwecja stała się pierwszym krajem na świecie, który zakazał lania we wszystkich okolicznościach: w domu; w szkole; w zakładach karnych; wszędzie, kropka. Od tego czasu kilkadziesiąt innych krajów uchwaliło podobne przepisy.

Słyszałem wiele przypadkowych uwag spekulujących na temat wpływu tych zasad na społeczeństwo. Niektórzy spekulują, że niedopuszczenie do klapsów pozwala dzieciom wyrosnąć na niezdyscyplinowanych maniaków i szkodzi charakterowi społeczeństwa. Niektórzy spekulują, że klapsy zawsze były szkodliwe i że społeczeństwu lepiej jest z tymi zakazami.

Wiem, że wcześniej zadano pytanie o to, co badania mówią o klapsach, i że odpowiedź brzmi, że badania mówią, że istnieją lepsze alternatywy dla klapsów. Zobacz: Czy są jakieś renomowane badania dotyczące klapsów?

Chciałbym wiedzieć, czy istnieją jakieś renomowane badania, które konkretnie patrzą na to, jak społeczeństwa, które zakazały klapsów, różniły się od tych, które tego nie robią. Przykłady różnic, którymi chciałbym się zainteresować, to różnice w zakresie przestępczości, wykształcenia, finansów. Byłbym szczególnie zainteresowany Szwecją, biorąc pod uwagę, że szwedzki zakaz klapsów jest na tyle stary, że dzieci urodzone na podstawie tej polityki są teraz na tyle duże, że same mogą zostać rodzicami.

Przeprowadzono badanie przeprowadzone przez profesora Joana Durranta z University of Ontario, dotyczące szwedzkiego zakazu klapsów pod nazwą A Generation Without Smacking [PDF], opublikowane po raz pierwszy w 1999 roku.

Najważniejsze ustalenia:

• Odmowa publicznego poparcia dla kar cielesnych
• Odrzucanie klapsów / policzków dzieci jako formy kary
• Brak zgonów dzieci w wyniku przemocy fizycznej w latach 80. i tylko 4 w latach 90.
• Liczba zgłoszeń napaści na dzieci wzrosła (tzn. Ludzie chętniej zgłaszają napady)
• Odsetek podejrzanych ściganych po dwudziestce (w badanym okresie) spadł od 1984 r
• Większość doniesień o napaściach to przede wszystkim drobne lub pospolite przestępstwa, dlatego dzieci zagrożone są identyfikowane, zanim dojdzie do poważnych obrażeń.
• Odsetek napaści, które są ścigane zgodnie z prawem bez procesu, pozostaje stały, podczas gdy rzeczywiste oskarżenia stale maleją, więc rodzice nie zostali wciągnięci do systemu karnego za drobne napaści.
• Nie zaobserwowano wzrostu liczby dzieci odbieranych od rodziców w wyniku interwencji służb społecznych. W rzeczywistości trend był odwrotny. Nastąpił również spadek obowiązkowych środków interwencji w zakresie opieki społecznej.
• Ogólne wskaźniki przestępczości wśród młodzieży pozostają na stałym poziomie.
• Odsetek osób skazanych za kradzież zmniejszył się w przypadku młodych przestępców.
• Odsetek podejrzanych w tej samej grupie wiekowej zaangażowanych w przestępstwa związane z narkotykami zmalał, podobnie jak spożycie narkotyków i alkoholu oraz wskaźniki samobójstw.
• Domniemani sprawcy napaści na dzieci w wieku 15–19 lat wykazują tendencję spadkową.

Badanie ma swoich krytyków, którzy twierdzą, że zakaz miał negatywny wpływ na dzieci i społeczeństwo.

Na przykład „ Szwedzki zakaz uderzenia: więcej szkód niż dobrego ” autorstwa Roberta E. Larzelere, profesora psychologii na University of Nebraska Medical Center stwierdził, że źródła cytowane przez Durranta doszły do ​​przeciwnych wniosków.

Niektóre wybierają cytaty z dokumentu:

• „Postawy i praktyki dotyczące kar cielesnych zmieniły się bardzo niewiele od 1979 r.”
• „Najlepsze wskaźniki fizycznego wykorzystywania dzieci wykazały 489% wzrost liczby przypadków fizycznego wykorzystywania dzieci sklasyfikowanych jako przestępstwa w Szwecji w latach 1981–1994”.
• „Najlepsze dowody sugerują, że popełnianie przestępstw przeciwko 7-14-latkom rośnie najszybciej w grupach wiekowych wychowanych po uchwaleniu ustawy o klapsach”.
• „Większość dowodów sugeruje, że duży wzrost napaści dokonywanych przez nieletnich i wykorzystywanie fizyczne dzieci nie jest całkowicie wyjaśniony zmianami w mechanizmach zgłaszania”.

Durrant odpowiedział na te oskarżenia, próbując obalić każde roszczenie. Zobacz: http://www.childrenareunbeatable.org.uk/the-case-for-reform/experience-of-countries.html

W 2005 r. Durrant wydał 40-stronicową broszurę specjalnie obalającą wszystkie twierdzenia Larzelere. Wskazuje, że wzrosła liczba zgłaszanych przypadków wykorzystywania dzieci, ale nie same przypadki wykorzystywania, ponieważ nie odnotowano wzrostu liczby doniesień o zaostrzonych (tj. Poważniejszych) napadach, a badanie przeprowadzone przez Szwedzką Krajową Radę ds. Zapobiegania Przestępczości wykazało, że wzrost odnotowany w sprawozdaniach nie odzwierciedlał prawdziwy wzrost przemocy wobec dzieci; że jego twierdzenie o liczbie dzieci zabranych z domu opiera się na poważnym błędnym odczytaniu danych dotyczących opieki z 1982 r., które w każdym razie spadły o 20% w ciągu następnej dekady i że można wykazać, że liczba zgłoszeń o napaściach na dzieci wzrosła punkt, w którym wprowadzono zerową tolerancję na zastraszanie w szkole, rosnącą i malejącą w powiązaniu z warunkami szkolnymi i urlopami. Zakwestionowała także jego obiektywizm w tej sprawie. Larzelere opublikowała odpowiedź na swoje obalenie, ale Durrant powiedział, że jest zmęczona powtarzaniem się i nie chce się z nim ponownie angażować.

Dostępny jest plik PDF obalenia z Durrant (nie jest jasne, czy jest taki sam jak ten cytowany powyżej). Cytat ze streszczenia:

Larzelere sugeruje, że jego analiza szwedzkiej sytuacji jest obiektywna. Jednak:

• na jego stanowisko w sprawie kar cielesnych wpływają interpretacje pisma świętego, które mogłyby zagrozić jego obiektywności,
• jego krytyka ujawnia brak wiedzy o Szwecji i reformie prawa w tym kraju,
• jego wnioski opierają się na bardzo ograniczonych źródłach danych, niewłaściwym wykorzystaniu danych, które posiada, i nieuzasadnionych założeniach dotyczących szwedzkiego systemu.

Istnieje również oficjalne badanie szwedzkiego rządu dotyczące zakazu zatytułowanego „ Nigdy przemocy: trzydzieści lat po zniesieniu przez Szwecję kary cielesnej” [PDF], w którym znajduje się sekcja zatytułowana „Jaki był wynik?” który obejmuje całkiem sporo podobnych dziedzin, jak prace Durranta.