W zakresie, w jakim rozumiem, paradoks Olbera stwierdza, że ​​gdyby wszechświat był statyczny i jednorodny, powinniśmy widzieć gwiazdę w każdym punkcie nocnego nieba, a zatem nocne niebo powinno być równie jasne jak dzień.

Jednakże, ponieważ nocne niebo jest ciemne i niejednolity, to można powiedzieć, że wszechświat jest nie statyczne i nie jednorodna. Jeśli jednak było to już znane, czym dokładnie jest „paradoks”? Dlaczego nie nazywa się to Obserwacją Olbera lub czymś innym?

Paradoks Olbera powstał w czasie, zanim idea skończonego wszechświata została zaakceptowana. ( Pomyślano o tym w 1600 roku ). Aby rozwiązać paradoks Olbera, musisz wprowadzić ideę, że wszechświat ma początek lub jest skończonej wielkości. (Uwaga: rozwiązanie nie wymaga rozszerzającego się wszechświata). Wtedy był to paradoks. Prawie wszyscy astronomowie uważali wszechświat za statyczny i nieskończony. Dlatego fakt, że ich obserwacje nie pasowały do ​​tego, czego się spodziewali, sprawił, że był to paradoks.

Pytanie zostało zadane, ale dla kompletności chciałbym zauważyć, że najdokładniejszą i najlepiej zrozumiałą dyskusją o paradoksie Olbera jest E. Harrison w swojej książce Cosmology, the Science of the Universe (CUP 2000).

Warto również zauważyć, że wiemy już, że nocne niebo nie jest w rzeczywistości ciemne: światło z kosmicznego mikrofalowego tła (CMB) dominuje nad wszystkimi innymi źródłami promieniowania, w tym sumą wszystkich gwiazd. Większość promieniowania CMB wychodzi z obszaru mikrofalowego widma elektromagnetycznego. Omówili to M. Longair i RA Sunyaev w czasopiśmie Astrophysical Letters (tom 4 pp65-70 1969) za pomocą następującego szkicu

Aktualizacje na ten temat opublikowali w 1990 r. M. Ressell i M. Turner ( Comments on Astrophysics , tom 14 p323) i R. Henry w 1999 r. ( Astrophys. J. Vol 516 str. L49-L52).

Więc niebo nie jest ciemne w nocy. Światło nocnego nieba wynika z CMB, a nie z gwiazd. Skończony czas życia gwiazd, skończony wiek wszechświata i kosmiczna ekspansja razem zmniejszyły wkład światła gwiazd.

Co to jest paradoks ...

Moja odpowiedź na twoje pytanie nie dotyczy głównie fizyki ani kosmologii, ale pytania, czym w rzeczywistości jest paradoks .

$1=2$

Relacja do Olbera

Więc. Pytanie „jaki jest paradoks w Xyz” zakłada, że ​​dzieje się jakaś szczególna „dziwność” lub że w argumencie jest jeden konkretny bit, który czyni go paradoksem, ale nie musi tak być. W Paradoksie Olbera problemem było po prostu to, że założenia (nieskończony rozmiar, jednorodny rozkład, statyczne (tj. Nieruchome, nieśmiertelne) gwiazdy) prowadzą do wyniku, który różni się od tego, co widzimy każdej nocy. Jest to prosty Reductio Ad Absurdum, a termin „paradoks” oznacza tutaj po prostu, że wynik (że wszechświat nie może być nieskończenie duży) był wówczas bardzo nieoczekiwany lub zaskakujący.

Wtedy nie było dla wszystkich oczywistym, że można kwestionować, czy nieskończoność lub statyczne właściwości wszechświata są naprawdę prawdziwe; stąd wielkie słowo „paradoks”. Mogła istnieć możliwość, że podobnie jak w przypadku Żółwia Zenona, wszystkie założenia byłyby w rzeczywistości prawdziwe, a dodatkowo brakowało nam dodatkowej wiedzy (której nie okazało się).

Uwagi

Nie potrzebujesz nieskończonego czasu, więc można go pogodzić ze stworzeniem chrześcijańskim. Jest tak, ponieważ w tym czasie ludzie tak naprawdę nie byli pewni, że światło porusza się ze skończoną prędkością. Nie mieli pojęcia o horyzontach zdarzeń i tym podobnych. Nie wiedzieli, że gwiazdy rodzą się lub mogą umrzeć (Thomas Digges zinterpretował supernową jako gwiazdę, która zbliża się i zaczyna być widoczna). Byli silni zwolennicy „nieskończonego + statycznego”, tj. Digges, Bruno, Galilei.