Jak wygląda orbita Słońca w Układzie Słonecznym?

Wszystko w Układzie Słonecznym obraca się wokół „barycentrum”: ogólnego środka masy. To centrum nie znajduje się w centrum Słońca. Niektóre artykuły i eseje, które przeczytałem, posuwają się tak daleko, że sugerują, że pozycja barycentrum nie ma zestawu stałych współrzędnych w systemie: waha się.

Dobrze. Ponieważ wszystko, w tym Słońce, obraca się wokół tego centrum barcowego, Słońce musi mieć wokół siebie własną orbitę. Jak to wygląda? Jak duży jest Jak eliptyczny?

(W moich badaniach próbowałem i nie udało mi się ustalić, czy środek ciężkości znajduje się w Słońcu, czy poza nim. Tak czy inaczej, orbita jest orbitą).

W przypadku, gdy nikt nie może skorzystać z linków w moim komentarzu (powyżej), oto dwa zdjęcia, o których wspomniałem. Od: tu i tutaj .

Pierwsze twierdzą, że pokazują ślad centrum układu słonecznego w heliocentrycznej ramce odniesienia. Zewnętrzne żółte kółko oznacza fotosferę Słońca. Drugi wykres twierdzi, że pokazuje ślad środka Słońca w barocentrycznej ramce odniesienia. Żółte kółko pokazuje fotosferę Słońca w skali. Jak widać, fabuły są (prawie) takie same! Biorąc pod uwagę, że przechodzenie z jednej ramki do drugiej jest tylko tłumaczeniem, przypuszczam, że oba mogą mieć rację, pod warunkiem, że osie xiy są odpowiednio zdefiniowane.

Aby odpowiedzieć na postawione pytania: „Jak to wygląda” - wygląda jak te dwa zdjęcia. „Jak duży jest?” Jak widać, maksymalne oddzielenie środka ciężkości od centrum słonecznego wydaje się wynosić około 2 promienie słoneczne w skali czasowej objętej tymi wykresami, ale jest tak małe, jak jedna dziesiąta promienia słonecznego (np. W 1950 r.). „Jak eliptyczny?” W rzeczywistości nie jest to skomplikowana superpozycja spowodowana przez orbity głównie Jowisza i Saturna, ale wszystkie planety przyczyniają się w większym lub mniejszym stopniu.

Barycentrum jest obliczane na podstawie chwilowych pozycji wszystkich dyskretnych mas w Układzie Słonecznym. Nie wiem na pewno, ale zakładam, że obejmuje on wszystkie planety i że wszystko inne jest pomijalne w skali grubości linii.