Pozwólcie mi się na to zgodzić ... Będę używał w tym systemie Unix i Linuksa mniej więcej synonimicznie. Jeśli mam na myśli coś historycznego poprzedzającego istnienie Linuksa, zwykle piszę „Unix”, a jeśli mówię o czymś nowszym lub czymś specyficznym dla Linuksa o smaku Unixa, zwykle piszę „Linux” „.
Muszla
Jedyną rzeczą na liście, która jest dyskretną koncepcją, która nie pokrywa się z innymi, jest „powłoka”. Powłoka to program, którego celem jest komunikacja z użytkownikiem i wykonywanie operacji systemu operacyjnego w jego imieniu.
Najpopularniejsze powłoki używają techniki zwanej „linią poleceń”, która polega na wysłaniu użytkownikowi jakiegoś pytania, czekaniu na wpisanie polecenia tekstowego, a następnie wykonaniu tego polecenia. Istnieją jednak powłoki oparte na menu, a nawet powłoki graficzne (takie jak Eksplorator plików Windows), choć żadna szanująca się osoba uniksowa nigdy nie nazwałaby czegoś takiego „powłoką”.
W Uniksie, jeśli ktoś nazywa coś „powłoką”, prawie na pewno oznacza jakąś formę interfejsu wiersza poleceń, jak właśnie opisałem. I w świecie uniksowym bardzo dziwne jest nazywanie czegokolwiek „powłoką”, jeśli nie komunikuje się ono z użytkownikiem za pomocą modelu tty, który opisuję dalej.
TTY
Jest to mylące, ponieważ może odnosić się do kilku różnych rzeczy.
W Linuksie istnieje rodzaj urządzenia zwanego „tty”. Jest to abstrakcyjne urządzenie, które ma być używane do dwukierunkowej komunikacji z czymś, co albo jest użytkownikiem, albo w jakiś sposób odbiera dane od użytkownika. Czasami to urządzenie abstrakcyjne może bezpośrednio odpowiadać niektórym urządzeniom fizycznym. Czasami może to być program, który wyświetla komuś okno, w którym pojawia się komunikacja i do którego użytkownik może wpisać.
Ale powodem, dla którego istnieje to urządzenie abstrakcyjne i jest nazywane „tty”, jest to, że „tty” jest skrótem od „teletype”, który był faktycznym urządzeniem fizycznym, które miało drukarkę drukowaną na papierze w połączeniu z klawiaturą. Model, który abstrakcyjne urządzenie „tty” przedstawia programom, które go używają, polega zasadniczo na tym, że na drugim końcu znajduje się teletyp. Wysyłasz znaki, a te znaki pojawiają się na teletypie. Gdy czytasz z niego znaki, te znaki reprezentują klawisze wpisane na klawiaturze.
Stare tty oparte na drukarce papierowej szybko zastąpiono tty wideo. Na tych oczywiście nie ma rolki papieru. I w rzeczywistości możliwe jest zastąpienie dowolnej postaci na ekranie. Ale zamiast przedstawiać programom jakiś abstrakcyjny interfejs ekranowy, zamiast tego oczekuje się od programów wysyłania specjalnych strumieni znaków zwanych sekwencjami ucieczki, które wykonują różnorodne zadania. Zwykle istnieje abstrakcyjna rzecz zwana „kursorem”, którą można przesuwać po ekranie, a każdy wysłany znak zastąpi wszystko, co znajduje się na kursorze, a kursor przesunie się o jeden znak dalej. Często możesz zmienić kolor postaci, która ma zostać wydrukowana, również za pomocą sekwencji ucieczki.
Istnieją „szklane tty”, które nie są zgodne z tym modelem i w związku z tym są źle obsługiwane w świecie uniksowym. Rodzina terminali wideo IBM 3270 należy do tej kategorii.
To, co ludzie Linux / Unix zwykle nazywają „oknem powłoki”, to emulacja szklanego tty przy użyciu graficznego interfejsu użytkownika. Wewnętrznie programy działające w oknie powłoki rozmawiają z wirtualnym urządzeniem tty, które jest czasami nazywane pseudo-tty lub pseudo-terminalem (inaczej pty).
Terminal
Terminal to tylko miejsce, w którym komputer i człowiek mają się łączyć. Terminale mogą być całkowicie graficzne i nie podążać za modelem tty w jakikolwiek sposób, nawet jeśli program może wykorzystać ich możliwości do naśladowania tego. Wszystkie rzeczywiste fizyczne tty (szklane lub inne) są terminalami.
Konsola
Konsola to specjalny rodzaj terminala, który zazwyczaj powinien być podłączony w jakiś bezpośredni bezpieczny sposób do sprzętu, na którym działa system operacyjny.
W systemie Linux konsola jest zwirtualizowana w niewielki sposób, co pozwala na użycie specjalnego skrótu klawiaturowego do przełączania między konsolami wirtualnymi. Ale ta wirtualizacja odbywa się za pomocą prawdziwego sprzętu przez oprogramowanie w jądrze.
Istnieją sposoby korzystania z Linuksa za pomocą tak zwanej „konsoli szeregowej”, która jest konsolą podłączoną do komputera przez port szeregowy, taki jak port USB (lub, na niektórych bardzo małych i / lub bardzo starych komputerach, port RS-232 pewnego rodzaju) i podąża za starym modelem telegraficznym w dość ścisły sposób.
Ponownie chodzi o to, że ta konsola jest podłączona fizycznie bezpośrednio do komputera zamiast przez jakąś sieć, która może umożliwić każdemu połączenie.
