Skąd się wzięło „wyjście (-1)”?

Widzę w dużo starszego oprogramowania i złych samouczków w Internecie, które zalecamy zastosowanie exit(-1), return -1lub podobny do reprezentowania „nieprawidłowe zakończenie”. Problem w tym, że przynajmniej w POSIX -1nigdy nie był i nie jest prawidłowym kodem statusu. man 3 exitilustruje, że exit()zwraca wartość elementu status & 0377nadrzędnego, co oznacza, że -1staje się 255. W systemach innych niż POSIX EXIT_FAILUREzaleca się przenośność. Ale nigdy nie widzę, że „-1 oznacza nieprawidłowe zakończenie” w połączeniu z „EXIT_FAILURE może być czymś innym niż 1”, co wskazuje, że wyraźnie wierzą, że „-1” jest konwencjonalne nawet w systemach innych niż POSIX.

Oto przykład pytania StackOverflow, które to utrwala. Oprogramowanie „unrealircd” jest także przykładem programu, który używa exit(-1)do zakończenia programu. W praktyce utrudnia to komunikację systemd.

Skąd wziął się ten anty-wzór? Czy jest ważny w jakimś kontekście?

Prawie wszystkie komputery z systemem Unix używają dopełniania dwójkowego dla liczb całkowitych, a w komplementarnych dwójkach -1 oznacza zawsze „wszystkie bity 1” niezależnie od wielkości słowa. Jeśli chcesz mieć możliwie największy kod wyjścia, niezależnie od wielkości statusu wyjścia programu, użyj -1 i pozostawienie biblioteki przyciętej wygodnie.

Jest to przydatne, ponieważ gdy skrypty lub programy mają więcej niż jeden możliwy status wyjścia (patrz grepprosty przykład), te znaczące są zwykle przypisywane do najmniejszych liczb, co sprawia, że ​​największy możliwy kod wyjścia jest dobry do użycia w przypadku „nieznanego błędu” lub „ przerwać ”, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek wystąpił konflikt ze znaczącą wartością statusu.