Jawne a automatyczne powiązanie lokalizacji atrybutów dla modułów cieniujących OpenGL

Podczas konfigurowania lokalizacji atrybutów dla programu cieniującego OpenGL masz do wyboru dwie opcje:

glBindAttribLocation () przed połączeniem, aby jawnie zdefiniować lokalizację atrybutu.

lub

glGetAttribLocation () po połączeniu w celu uzyskania automatycznie przypisanej lokalizacji atrybutu.

Jakie jest narzędzie do używania jednego nad drugim?

A który z nich jest preferowany w praktyce?

Znam jeden dobry powód, by preferować jednoznaczną definicję lokalizacji.

Weź pod uwagę, że przechowujesz dane geometryczne w Vertex Array Objects. Dla danego obiektu tworzysz VAO w taki sposób, aby indeksy odpowiadały np .:

• indeks 0 : pozycje,
• indeks 1 : normalne,
• indeks 2 : texcoords

Teraz zastanów się, czy chcesz narysować jeden obiekt za pomocą dwóch różnych shaderów . Jeden moduł cieniujący wymaga danych dotyczących pozycji i normalnych jako danych wejściowych, a drugi - pozycji i współrzędnych tekstur .

Jeśli skompilujesz te moduły cieniujące, zauważysz, że pierwszy moduł cieniujący będzie oczekiwał pozycji o indeksie atrybutu 0, a normalnych o wartości 1. Drugi będzie oczekiwał pozycji na 0, ale współrzędnych tekstur na 1.

Cytując https://www.opengl.org/wiki/Vertex_Shader :

Automatyczne przypisywanie

Jeśli żadna z dwóch poprzednich metod nie przypisuje wejścia do indeksu atrybutu, indeks jest automatycznie przypisywany przez OpenGL, gdy program jest połączony. Przypisany indeks jest całkowicie dowolny i może być inny dla różnych programów, które są połączone, nawet jeśli używają dokładnie tego samego kodu Vertex Shader.

Oznacza to, że nie byłbyś w stanie używać swojego VAO z obydwoma shaderami. Zamiast jednego VAO na, powiedzmy, obiekt, potrzebujesz - w najgorszym przypadku - oddzielnego VAO na obiekt na moduł cieniujący .

Zmuszenie shaderów do używania własnej konwencji numerowania atrybutów poprzez glBindAttribLocationmoże łatwo rozwiązać ten problem - wszystko, co musisz zrobić, to zachować spójną relację między atrybutami a ich ustalonymi identyfikatorami i zmusić shadery do korzystania z tej konwencji podczas łączenia.

(To nie jest duży problem, jeśli nie używasz oddzielnych VAO, ale mimo to może sprawić, że kod będzie bardziej przejrzysty).

BTW:

Podczas konfigurowania lokalizacji atrybutów dla programu cieniującego OpenGL masz do wyboru dwie opcje

W OpenGL / GLSL 3.3 jest trzecia opcja: Określ lokalizację bezpośrednio w kodzie modułu cieniującego . To wygląda tak:

layout(location=0) in vec4 position;

Ale to nie jest obecne w języku shaderów GLSL ES.

Inną odpowiedzią jest to, że glGetAttribLocation zwraca dane do obiektu wywołującego, co oznacza, że ​​niejawnie wymaga opróżnienia potoku. Jeśli wywołasz to zaraz po skompilowaniu programu, zasadniczo wymuszasz synchroniczną kompilację asynchroniczną.

Trzecia opcja, czyli layout(location=0) in vec4 position;w kodzie shadera, jest teraz dostępna w OpenGL ES 3.0 / GLSL 300 es. Jednak tylko dla zmiennych wejściowych Vertex Shader.