Dlaczego tablice (tabele) Lua zaczynają się od 1 zamiast od 0?

Nie rozumiem uzasadnienia decyzji tej części Lua. Dlaczego indeksowanie zaczyna się od 1? Przeczytałem (jak wielu innych) ten wspaniały artykuł . Wydaje mi się, że jest to dziwny zakątek języka, którego bardzo przyjemnie się uczy i programuje. Nie zrozum mnie źle, Lua jest po prostu świetna, ale gdzieś musi być wyjaśnienie. Większość tego, co znalazłem (w sieci), to po prostu stwierdzenie, że indeks zaczyna się od 1. Kropka.

Byłoby bardzo interesujące przeczytać, co powiedzieli na ten temat jego projektanci.

Zauważ, że jestem „bardzo” początkującym graczem w Lua, mam nadzieję, że nie brakuje mi czegoś oczywistego w kwestii stołów.

Lua wywodzi się z języka Sol, języka przeznaczonego dla inżynierów naftowych bez formalnego szkolenia w zakresie programowania komputerowego. Ludzie, którzy nie są wyszkoleni w informatyce, uważają, że rozpoczęcie liczenia od zera jest cholernie dziwne. Przyjmując indeksowanie tablic i ciągów w oparciu o 1, projektanci Lua uniknęli zakłócenia oczekiwań swoich pierwszych klientów i sponsorów.

Chociaż na początku też uważałem je za dziwne, nauczyłem się kochać tablice oparte na 0. Ale radzę sobie dobrze z tablicami Lua opartymi na 1, zwłaszcza używając ogólnej forpętli Lua i ipairsoperatora - zwykle mogę uniknąć martwienia się o to, jak tablice są indeksowane.

W pierwszej dyskusji na temat tabel w Programming in Lua wspominają o:

Ponieważ możesz indeksować tabelę z dowolną wartością, możesz rozpocząć indeksy tablicy dowolną liczbą, która Ci się podoba. Jednak w Lua jest zwyczajem, aby rozpoczynać tablice od 1 (a nie od 0, jak w C) i kilka udogodnień jest zgodnych z tą konwencją.

Później, w rozdziale o strukturach danych, ponownie mówią prawie to samo: że wbudowane funkcje Lua zakładają indeksowanie oparte na 1.

W każdym razie istnieje kilka udogodnień związanych z indeksowaniem opartym na 1. Mianowicie, #(długość), operator: t[#t]dostęp ostatnie (numeryczna) indeks do tabeli i t[#t+1]dostęp 1 obok ostatniego indeksu. Dla kogoś, kto nie był jeszcze narażony na indeksowanie oparte na zerach, #t+1byłoby bardziej intuicyjne przejście poza koniec listy. Istnieje również for i = 1,#tkonstrukcja Lua , która, jak sądzę, należy do tej samej kategorii co poprzedni punkt, że „1 do długości” może być bardziej sensowne niż indeksowanie „0 do długości minus 1”.

Ale jeśli nie możesz przełamać mentalności indeksowania opartego na 0, to indeksowanie oparte na Lua 1 może z pewnością być większą przeszkodą. Ostatecznie autorzy chcieli czegoś, co zadziała dla nich ; i przyznaję, że nie wiem, jaki był ich pierwotny cel, ale prawdopodobnie od tego czasu się to zmieniło.

Rozumiem, że dzieje się tak tylko dlatego, że autorzy myśleli, że byłby to dobry sposób, a po tym, jak udostępnili język opinii publicznej, decyzja ta znacznie się zwapniała. (Podejrzewam, że byłoby piekło do zapłacenia, gdyby dziś to zmienili!) Nigdy nie widziałem innego uzasadnienia poza tym.

Być może jest to mniej znacząca kwestia, ale o której jeszcze nie słyszałem: jest lepsza symetria w fakcie, że pierwszy i ostatni znak w ciągu mają odpowiednio 1 i -1 zamiast 0 i -1.

Biblioteki Lua wolą używać indeksów zaczynających się od 1. Możesz jednak użyć dowolnego indeksu. Możesz użyć 0, możesz użyć 1, możesz użyć -5. Jest to nawet w ich instrukcji, którą można znaleźć pod adresem ( https://www.lua.org/pil/11.1.html ).

W rzeczywistości, coś fajnego jest to, że wewnętrzne biblioteki Lua będą traktować NIEKTÓRE z pozytywnych zer jako 1. Po prostu zachowaj ostrożność podczas korzystania z ipairs.
Więc to: ("abc"):sub(0,1) == "a" and ("abc"):sub(1,1) == "a"będzie prawdziwe.

 You can start an array at index 0, 1, or any other value:

-- creates an array with indices from -5 to 5
a = {}
for i=-5, 5 do
  a[i] = 0
end

Prawdziwym powodem jest to, że język jest implementacją definicji zawartej w prawie portugalskim, a głównym ośrodkiem rozwoju znajdował się w Brazylii, a oni wolą unikać stosowania zera lub pustego lub nic jako indeksu lub indeksu. Jednak język zezwala na użycie indeksu początkowego innego niż 1 w funkcji tworzenia tabeli w niektórych wersjach.

table [0] ZAWSZE zwróci nil (null), chyba że sam przypiszesz do niej wartość table [0] = 'jakaś wartość', a tabela [0] zwróci 'jakąś wartość', którą TY przypisałeś.

Oto przykład:

tbl={'some'}
print('tbl[0]='..tostring(tbl[0]))
print('tbl[1]='..tostring(tbl[1]))
nothing={}
print('nothing[0]='..tostring(nothing[0]))
print('nothing[1]='..tostring(nothing[1]))
nothing[0]='hey'
print('(after assign)\nnothing[0]='..tostring(nothing[0]))

Dla każdego ma sens, że jeśli plik

table = {}

W tej chwili tablejest pusty. Więc kiedy

table == {something}

Tabela zawiera coś, więc zawiera indeks 1, tablejeśli wiesz, o co mi chodzi.

Miałem na myśli to, że tabela [0] istnieje, a jej tabela = {}, która jest pusta, teraz programista nie nazwie pustej tabeli, ustawia je, a następnie wypełnia, bezcelowe będzie znalezienie pustej tabeli table za każdym razem, gdy chcesz go wywołać, więc łatwiej jest po prostu utworzyć pustą tabelę.

Mój angielski nie poprawi się i to moja najlepsza gramatyka. Jeśli ci się to nie podoba, możesz nie czytać dalej, ale dawanie -rep komuś, kto próbuje pomóc, sprawia, że ​​ludzie w ogóle nie chcą pomagać, szczególnie w przypadku czegoś takiego jak gramatyka. Jestem człowiekiem liczb i zmiennych, a nie gramatyki. Przepraszam.