Co oznacza elipsa […] na liście?

Bawiłem się w python. Użyłem następującego kodu w IDLE:

p  = [1, 2]
p[1:1] = [p]
print p

Wynik był:

[1, [...], 2]

Co to […]jest Co ciekawe, mógłbym teraz użyć tego jako listy listy do nieskończoności tj

p[1][1][1]....

Mógłbym napisać powyższe tak długo, jak chciałem i nadal by działało.

EDYTOWAĆ:

• Jak jest reprezentowany w pamięci?
• Jakie jest jego zastosowanie? Przydałyby się przykłady niektórych przypadków, w których jest to przydatne.
• Każdy link do oficjalnej dokumentacji byłby naprawdę przydatny.

Oznacza to, że utworzyłeś nieskończoną listę zagnieżdżoną w sobie, której nie można wydrukować. pzawiera pktóry zawiera p... i tak dalej. [...]Notacja jest sposobem, aby poinformować to i poinformować, że nie może być reprezentowane! Spójrz na odpowiedź @ 6502, aby zobaczyć ładne zdjęcie pokazujące, co się dzieje.

Teraz, odnośnie trzech nowych elementów po twojej edycji:

• Ta odpowiedź wydaje się to obejmować
• Link Ignacio opisuje niektóre możliwe zastosowania
• Jest to bardziej temat projektowania struktury danych niż języków programowania, więc jest mało prawdopodobne, aby jakieś odniesienia znajdowały się w oficjalnej dokumentacji Pythona

To właśnie utworzył Twój kod

Jest to lista, w której pierwszy i ostatni element wskazują dwie liczby (1 i 2), a środkowy element wskazuje samą listę.

W Common Lisp, gdy włączone jest drukowanie struktur okrągłych, taki obiekt byłby drukowany jako

#1=#(1 #1# 2)

co oznacza, że ​​istnieje obiekt (oznaczony 1 za pomocą #1=), który jest wektorem z trzema elementami, drugim jest sam obiekt (z odniesieniem wstecz #1#).

Zamiast tego w Pythonie otrzymujesz informacje, z którymi struktura jest okrągła [...].

W tym konkretnym przypadku opis nie jest dwuznaczny (wskazuje do tyłu na listę, ale istnieje tylko jedna lista, więc musi być ta). W innych przypadkach mogą być jednak niejednoznaczne ... na przykład w

[1, [2, [...], 3]]

odniesienie do tyłu może wskazywać na zewnętrzną lub wewnętrzną listę. Te dwie różne struktury wydrukowane w ten sam sposób można utworzyć za pomocą

x = [1, [2, 3]]
x[1][1:1] = [x[1]]

y = [1, [2, 3]]
y[1][1:1] = [y]

print(x)
print(y)

i będą w pamięci jako

Na pytanie „Do czego służy”, oto konkretny przykład.

Redukcja wykresów jest strategią oceny używaną kiedyś do interpretacji języka komputerowego. Jest to powszechna strategia leniwej oceny, zwłaszcza języków funkcjonalnych.

Punktem wyjścia jest zbudowanie wykresu przedstawiającego sekwencję „kroków”, które wykona program. W zależności od struktur kontrolnych używanych w tym programie może to prowadzić do cyklicznego wykresu (ponieważ program zawiera pewnego rodzaju „wieczną” pętlę - lub użyć rekurencji, której „głębokość” będzie znana w czasie oceny , ale nie w grafie czas utworzenia ) ...

Aby przedstawić taki wykres, potrzebujesz nieskończonych „struktur danych” (czasami nazywanych rekurencyjnymi strukturami danych), takich jak te, które zauważyłeś. Zwykle jest to jednak trochę bardziej skomplikowane.

Jeśli jesteś zainteresowany tym tematem, oto (między innymi) wykład na ten temat:
http://undergraduate.csse.uwa.edu.au/units/CITS3211/lectureNotes/14.pdf

Robimy to cały czas w programowaniu obiektowym. Jeśli jakieś dwa obiekty odnoszą się do siebie, bezpośrednio lub pośrednio, oba są strukturami nieskończenie rekurencyjnymi (lub obydwoma częściami tej samej nieskończenie rekurencyjnej struktury, w zależności od tego, jak na to patrzysz). Dlatego nie widzisz tak wiele w czymś tak prymitywnym jak lista - ponieważ zwykle lepiej jest opisywać tę koncepcję jako powiązane ze sobą „obiekty” niż „nieskończoną listę”.

Możesz także uzyskać ...z nieskończenie rekurencyjnym słownikiem. Załóżmy, że potrzebujesz słownika narożników trójkąta, gdzie każda wartość jest słownikiem innych narożników połączonych z tym narożnikiem. Możesz to skonfigurować w następujący sposób:

a = {}
b = {}
c = {}
triangle = {"a": a, "b": b, "c": c}
a["b"] = b
a["c"] = c
b["a"] = a
b["c"] = c
c["a"] = a
c["b"] = b

Teraz, jeśli wydrukować triangle(lub alub blub cdla tej sprawy), zobaczysz, że to pełne {...}bo jakieś dwa rogi odnosimy się do siebie wzajemnie.

Jak zrozumiałem, jest to przykład punktu stałego

p  = [1, 2]
p[1:1] = [p]
f = lambda x:x[1]
f(p)==p
f(f(p))==p

Nazwa tego specjalnego obiektu to Ellipsis. Wydaje mi się, że jest zaimplementowany jako obiekt singletonowy w interpreterie / maszynie wirtualnej Pythona - coś w rodzaju None --- swego rodzaju wartownik. Jak widziałeś, jest to sposób, w jaki Python może reprezentować odwołanie do listy w sobie.