Jestem ciekaw, dlaczego w Pythonie końcowy przecinek na liście jest prawidłową składnią i wydaje się, że Python po prostu go ignoruje:
>>> ['a','b',]
['a', 'b']
To ma sens, gdy jest to krotka od czasu ('a')i ('a',)są dwie różne rzeczy, ale na listach?
Odpowiedzi:
Głównymi zaletami są to, że ułatwia edycję list wielowierszowych i zmniejsza bałagan w różnicach.
Wymiana pieniędzy:
s = ['manny',
'mo',
'jack',
]
do:
s = ['manny',
'mo',
'jack',
'roger',
]
obejmuje tylko jedną linię zmiany różnicy:
s = ['manny',
'mo',
'jack',
+ 'roger',
]
To pokonuje bardziej mylące różnice wieloliniowe, gdy pominięto końcowy przecinek:
s = ['manny',
'mo',
- 'jack'
+ 'jack',
+ 'roger'
]
Ta ostatnia różnica utrudnia dostrzeżenie, że tylko jedna linia została dodana, a druga nie zmieniła zawartości.
Zmniejsza również ryzyko zrobienia tego:
s = ['manny',
'mo',
'jack'
'roger' # Added this line, but forgot to add a comma on the previous line
]
i wyzwalanie niejawnej konkatenacji literału ciągu , generując s = ['manny', 'mo', 'jackroger']zamiast zamierzonego wyniku.
List = "[" {Item ","} "]".zList = "[" ({Item","}Item|)"]".
"\"item\","dla każdego elementu niż wydrukować "\"item\""dla każdego elementu, a następnie ","dla wszystkich elementów oprócz ostatniego.
Jest to powszechna konwencja składniowa zezwalająca na końcowe przecinki w tablicy, języki takie jak C i Java pozwalają na to, a Python wydaje się przyjąć tę konwencję dla swojej struktury danych list. Jest to szczególnie przydatne podczas generowania kodu do zapełniania listy: wystarczy wygenerować sekwencję elementów i przecinków, nie ma potrzeby traktowania ostatniego jako specjalnego przypadku, który nie powinien mieć przecinka na końcu.
Pomaga wyeliminować pewien rodzaj błędu. Czasami łatwiej jest pisać listy w wielu wierszach. Ale w późniejszej konserwacji możesz chcieć zmienić rozmieszczenie elementów.
l1 = [
1,
2,
3,
4,
5
]
# Now you want to rearrange
l1 = [
1,
2,
3,
5
4,
]
# Now you have an error
Ale jeśli zezwolisz na końcowe przecinki i użyjesz ich, możesz łatwo zmienić kolejność wierszy bez wprowadzania błędu.
Krotka jest inna, ponieważ ('a')jest rozwijana przy użyciu niejawnej kontynuacji i ()jako operatora prekendencji, podczas gdy ('a',)odwołuje się do krotki o długości 1.
Twój oryginalny przykład byłby tuple('a')
('a'),jest ciągiem; ale chodziło mi o to, że końcowe przecinki w krotkach są znaczące, ale na listach nie wydają się być jeszcze Python je akceptuje.
tuple('a')to chyba zły przykład, bo w ogóle tuple(x)i (x,)to nie to samo. tuple('ab') != ('ab',). tuple('a') == ('a',)tylko dlatego, że 'a'jest to ciąg o długości 1.
>>> ("a",) == ("a") False >>> ("ab",) == ("ab") False >>> ("ab", "bc",) == ("ab", "bc") True
Głównym powodem jest uczynienie diff mniej skomplikowanym. Na przykład masz listę:
list = [
'a',
'b',
'c'
]
i chcesz dodać do niego kolejny element. Wtedy skończysz tak:
list = [
'a',
'b',
'c',
'd'
]
w ten sposób diff pokaże, że dwie linie zostały zmienione, najpierw dodając ',' w linii z 'c' i dodając 'd' w ostatniej linii.
Tak więc python pozwala na kończące się znakiem „” w ostatnim elemencie listy, aby zapobiec dodatkowemu różnicowaniu, które mogłoby spowodować zamieszanie.