Jakie są sugestie dotyczące karania dziecka? [Zamknięte]

Moje córki wyraźnie ostatnio przekraczają granice. Próbują dowiedzieć się, co jest możliwe. Naprawdę szukam sposobów na wyznaczenie granic. Przyjaciel niedawno zaproponował utworzenie kącika kary, ale nasze córki wydają się podobać temu kątowi.

Czy masz jakieś alternatywne pomysły? Nie chodzi tylko o to, że bicie nie wchodzi w rachubę!

Nasze dzieci przekraczają granice! Mój mąż i ja próbowaliśmy wszystkiego za karę i postanowiliśmy:

złe zachowanie = róg ... natychmiast

Proste zasady i proste szybkie konsekwencje pomagają nam zachować spójność .

To zaczyna się od 1 min i zwiększa się przez kolejną minutę, jeżeli: nie chcą, nie stoi w miejscu, to rozejrzeć, mówią, że nic. Jeśli inne dziecko mówi do nich lub wyśmiewa je, aby uzyskać czas, to samo dzieje się, gdy tylko skończy się pierwsza osoba.

To jest szybkie Wydaje to tylko raz lub dwa razy 10 minut, a może upłynąć 1 minuta, zanim będą zgodne. Czasami też sobie poświęcam przerwy. Nie jestem idealny i modeluje to, że zasady obowiązują wszystkich.

Trudność polega na ustaleniu, jakie złe zachowanie zostanie ukarane. Dla nas wszystko, co wiedzą, że nie powinni robić. Odnosi się to do innych postów na temat rosnącej skali. Jak tylko się dowiedzą, nie będzie już żadnych ostrzeżeń. Na przykład, gdy powiedziano im, żeby czegoś nie dotykały, i robią - róg. Uderz kogoś w gniew - róg.

Równie ważne jest to, co dzieje się później . „Dlaczego dostałeś przerwę?” Dzieci są mądre. Jeśli nie mogą odpowiedzieć, więcej czasu w kącie na przemyślenie może pomóc. Zwykle nie jest to konieczne, a my staramy się udzielać wskazówek, zadając wiodące pytania o to, co się działo i jak rozwijała się sytuacja. Po zrozumieniu transgresji osoba musi znaleźć sposób, aby to poprawić: spróbuj naprawić relację, przepraszając i naprawiając wszystko, co zostało złośliwie zepsute, tworząc więcej ciasteczek, ponieważ zjadły brata, tego rodzaju rzeczy. Naprawdę staramy się wykorzystywać logiczne konsekwencje i unikać kary .

Jest przesuwana skala

Zaczyna się od ustnego ostrzeżenia, a kończy na wysłaniu do pokoju, w którym znajduje się całe spektrum innych środków. To, co możesz zrobić, zależy od logistyki (czy jesteś w domu czy poza domem), od tego, czy masz inne dzieci w tym samym czasie i poziom energii.

Oto skala, której używamy:

1. Ustne ostrzeżenie . Więc zachowanie staje się złe i albo inne dzieci się denerwują, albo nie lubisz ich zachowania. Więc wkładasz swój „duży głos” i mówisz, bardzo wyraźnie i surowo, ich imię, powtarzane, dopóki nie słuchają, a następnie tym samym głosem, który chcesz, aby przestali / robili mniej / robili więcej, cokolwiek . Często spowoduje to zerwanie problemu w zarodku.
2. Limit czasu / wykluczenie . Kiedy słowne ostrzeżenia nie przynoszą rezultatów, musisz powiedzieć (dużym głosem), że zostaną wyłączone z tego, co robią teraz na czas przerwy. Może to być niegrzeczny róg / miejsce / krok / krzesło lub po prostu stać w innym pokoju, w którym nie ma zabawy. Usunięcie dziecka z obecnej sytuacji bardzo pomaga rozproszyć sytuację, więc jest to dość skuteczne, ale przekonasz się, że walczą z nim, gdy zdają sobie sprawę, że są wykluczone. Powinny być wykluczone na minutę na każdego rocznego wieku (wskazówka Supernanny). Jeśli opuszczą „strefę wykluczenia”, włóż je z powrotem i ponownie uruchom stoper. Użyj dźwiękowego alarmu, aby zasygnalizować koniec czasu i poproś ich o wyjaśnienie siebie i chęć przeprosin. Po przeprosinach nadrabiamy uścisk.
3. Usunięcie uprawnień . Wszelkie niewielkie przywileje, na które im zezwolisz, można tymczasowo usunąć do czasu poprawy ich zachowania. Dobrym przykładem jest czas telewizyjny - brak telewizji, dopóki zachowanie nie poprawi się przez cały dzień. Żadna bajka na dobranoc nie jest inna. Żadne jedzenie wcale nie idzie za daleko - wciąż potrzebują jedzenia i wody!
4. Usunięcie mienia . Tymczasowe odkładanie ulubionej zabawki, dopóki nie poprawi się jej zachowanie, jest skuteczne, ale bardzo denerwujące, dlatego musisz jasno określić, jakie są warunki jej odzyskania.
5. Wysłane do pokoju . Kiedy są tak źli, że potrzebujesz ich z drogi, abyś mógł posprzątać / ugasić ogień, a następnie eskortować ich do sypialni wielkim głosem, wyjaśniając, że muszą tam zostać, dopóki nie przyjdziesz i nie przyniesiesz ich to odważny ruch. Tak, będą walczyć po drodze, ale po wejściu do środka będą bardzo zdenerwowani, więc nie wolno przesadzać z tym. Postępuj zgodnie z wyjaśnieniem, przepraszam, proszę, przytulmy kroki w (2).

Czasami kombinacja może być najlepsza. Mój sześcioletni przyjaciel stwierdził, że obiad, który podała jego matka, wyglądał jak „psia kupa”. Więc jego ojciec wyjaśnił mu jasno, że jego zachowanie jest niedopuszczalne i że powinien przeprosić matkę. Odmówił, więc ojciec zabrał jedzenie synów z powrotem do kuchni, kazał synowi usiąść ze stołu i patrzeć, jak wszyscy inni się schowali. Jedzenie było całkiem dobre, więc cała rodzina (z wyjątkiem niegrzecznej) cieszyła się tym i mówił o tym, jak miło było. Pod koniec posiłku sześciolatek był dość głodny i skruszony, ale zdenerwowany, że ojciec wyrzucił jedzenie. Oczywiście, że nie, po prostu to ukrył. Odtąd to się nie powtórzyło.

Kiedy moja czteroletnia córka przesuwa granicę, próbuję znaleźć karę, która odnosi się do granicy i którą jestem gotowa egzekwować . Następnie wyraźnie daję jej moc wyboru . Na przykład „jeśli używasz zabawki, by uderzyć, mówisz mi, że nie możesz już się nią bawić”. Często wymaga to bardzo szybkiego i kreatywnego myślenia (a czasem wymaga zawieszenia logiki), aby powiązać to z sytuacją. Im starsze dziecko, tym bardziej ogólne i zapobiegawcze mogą zostać nałożone kary. Nawet bardziej, im bardziej konkretne i natychmiastowe możesz wzmocnić, że mają wybór, tym bardziej prawdopodobne jest, że wybiorą pożądane zachowanie.

Jeśli warto, aby nadal przekraczała granicę, jasno przypominam, że wybrała karę i poniosę karę. Nieważne co. Bez negocjacji. Jeśli karą było zabranie czegoś, mówię jej, jakie działania może podjąć, aby ją odzyskać. Jeśli to konieczne, daję jeszcze jeden, poważniejszy, karny wybór, jeśli ona będzie kontynuować zachowanie.

Kolejna uwaga - nie wykorzystujemy przerw na żądanie jako kary. Zamiast tego służą do ochładzania się, gdy emocje rodziców i / lub dzieci wymykają się spod kontroli. Z tego powodu nazywamy je „dzikimi przerwami”.

Przede wszystkim zadajemy naszym dzieciom pytania, które pomogą im zastanowić się nad tym, co robią:

• Ja: „Co robisz?”
• Dziecko: „Nie wiem”.
• Ja: „Mówisz o kupie przy stole. Czy uważasz, że warto o tym rozmawiać, kiedy próbujemy zjeść obiad?”
• Dziecko: „Nie”

Lub

• Ja: „Co robisz?”
• Dziecko: „Mówiąc złośliwie do mojego brata”.
• Ja: „Jak się czujesz, gdy ktoś mówi do ciebie złośliwie?”
• Dziecko: „Smutne”
• Ja: „Jak myślisz, jak się czuje twój brat, gdy rozmawiasz z nim złośliwie?”
• Dziecko: „Smutne”
• Ja: „Jaki byłby lepszy sposób, aby poprosić go o otwarcie drzwi?”
• Dziecko: „Bracie, czy możesz otworzyć drzwi”
• Ja: „To świetny pomysł, dlaczego nie spróbujesz?”

W przypadku naszego 5 i 3-letniego wydaje się, że konsekwentny limit czasu w stylu „Super Nanny” wydaje się skuteczny.

1. Ostrzeż - „To jest twoje ostrzeżenie za mówienie o kupie przy stole”
2. Daj ultimatum - „Jeśli będziesz tak mówić przy stole, przejdziesz do limitu czasu”
3. Wyślij do limitu czasu - Chwyć delikatnie ich ramię, zaprowadź je do krzesła / kąta limitu czasu, usiądź i powiedz „Upłynął limit czasu, ponieważ rozmawiasz niewłaściwie przy stole”
4. Poczekaj - Ustaw minutnik na minutę dla wieku dziecka. Jeśli wstają, nic nie mów, po prostu złap je i odłóż. Jeśli rozmawiają z tobą, po prostu je zignoruj. Jeśli krzyczą / płaczą, po prostu je zignoruj. Jeśli nadal krzyczą lub płaczą, gdy kończy się czas, pozwól im usiąść trochę dłużej, aby się uspokoić (ale rzadko się to zdarza).
5. Wyciągnij je - powiedz: „Dałem ci czas, bo mówiłeś niewłaściwie przy stole. Co masz do powiedzenia?” Upewnij się, że przeprosili cię i przytulili. Jeśli nie pozwolą im usiąść jeszcze przez minutę i powtórz krok. Staraj się nie zadawać pytań typu „Dlaczego postawiłem cię w czasie”, ponieważ może to być źródłem konfrontacji. Po prostu to proste.

W przypadku naszych małych dzieci w wieku 18 lat (i starszych dzieci, które miały mniej niż 2 lata), po prostu powstrzymujemy je, trzymając mocno oba ręce po bokach i patrząc prosto w oczy, mówiąc „NIE” i potrząsając głowami. Następnie patrzymy na nich przez około 15 sekund. Jeśli nadal będą występować, po prostu usuwamy je z sytuacji, aby zapobiec powtórzeniu błędu. Nie mamy wątpliwości, że limit czasu również będzie dla nich odpowiedni. To uczy ich, że słowo „nie” i potrząsanie głowami oznacza, że ​​mówimy poważnie.

Kiedy nasz 15-latek był młodszy, był bardzo opozycyjny, więc techniki takie jak timeout nie działały z nim dobrze. Powtarzał swoje błędy i żałował, że opóźniliśmy go. Musieliśmy przejść przez kilka innych podstawowych problemów, aby poprawić sytuację.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​limit czasu będzie działać z 4 na 5 dzieci. :-)

Podobnie jak ty, nasz syn zareagował na przekroczenie limitu czasu (niegrzeczny krok), jakby to była zabawa. Nie sądzę, żeby mu się to podobało, myślę, że odpychał nas - co oznacza, że ​​nie zaakceptował siły, którą wywieraliśmy. To sprawiło, że pomyślałem o karze.

Książka „Jak rozmawiać, aby dzieci słuchały i słuchały, aby dzieci rozmawiały” mówi, że kara może odwracać uwagę od nauki (co jest celem), ponieważ kiedy zostajesz ukarany, pamiętasz karę (i potencjalnie poczucie jej niesprawiedliwości) więcej niż lekcja z tym związana.

Ważne jest ustalenie spójnych granic, ale lepiej je potwierdzić z naturalną konsekwencją, niż wymuszać je karą. Więc jeśli dziecko źle się zachowuje w grze, zakończ grę. Musisz także „złapać ich na byciu dobrym” - upewnij się, że zauważysz i wychwalasz dobre zachowanie.

Szczerze mówiąc, uważam to za trudne podejście, ale skupienie się na karach (a nie karach fizycznych) tylko pogorszyło zachowanie. Jestem teraz szczęśliwszy z synem i ze sobą - przynajmniej przez większość dni! :)

Muszą być granice, ale nie musi być kara. Nie jestem pewien, w jakim wieku jest twoja córka, ale najbardziej skuteczne w większości grup wiekowych jest dawanie im możliwości wyboru. Są to oczywiście dwie opcje, które są dopuszczalne w twoich granicach, ale dajesz im kontrolę nad sobą. Na przykład: „Usiądź na krześle i jedz, albo zabiorę ci jedzenie”. Mają wybór. Jedz lub nie jedz. lub „Podnieś książkę lub posprzątaj bloki”. Muszą wyczyścić własne bałagany. Potem cokolwiek wybiorą, robią następną rzecz i dzieje się coś wspaniałego ... na przykład „czas na przekąskę!”

Kiedy mój syn musi zostać poprawiony, umieszczamy go w określonym kącie salonu i wyjaśniamy mu, co zrobił, i dlaczego jest to złe, i mówimy mu, żeby był w tym kącie i myślał o tym przez 1 minutę.

Ma tylko 2 lata, więc jakikolwiek inny rodzaj kary jest w naszym przypadku bezcelowy.

Mój syn ma 22 miesiące, więc za każdym razem, gdy robi coś niedopuszczalnego, muszę mu powtarzać, że to źle. Ale z jego wiekiem wiem, że wciąż muszę okazywać cierpliwość. Nadal uważam, że najlepszym sposobem na ukaranie dzieci jest opóźnienie ich zaspokojenia. Podobnie, nie pozwól im oglądać telewizji, w przeciwnym razie nie będą mogli iść do domu przyjaciela na jeden dzień. Wiedzą więc, że nadal jesteś autorytetem i powinni go uszanować. Uważam również, że po ukaraniu musisz z nimi porozmawiać i wyjaśnić im, dlaczego muszą zostać ukarani i co należy zrobić. Klapsy zdecydowanie nie są opcją. Pamiętam też, co powiedział mi mój dziadek. Powiedział, że nigdy nie klapsuj ani nie krzywdź swoich dzieci fizycznie, bo inaczej zniosą krzywdę, dopóki się nie zestarzeją,