Jak wyjaśnić czterolatkowi, że nasze zwierzę domowe jest chore i musi zostać odłożone?

Mój syn bardzo kocha naszego 9-letniego kota. Kilka miesięcy temu u kota zdiagnozowano śmiertelnego raka płuc i osiągnęliśmy punkt, w którym wkrótce będziemy musieli poczynić przygotowania, aby odstawić kota i zakończyć jego cierpienie. Mój syn nie wie, że kot jest śmiertelnie chory, wie tylko, że kot nie czuje się dobrze. Jak mogę z nim porozmawiać, co się wydarzy? Czy mu powiem, żeby mógł się pożegnać, czy też mu ​​powiem, żeby się nie martwił? Jak mogę to zrobić, nie martwiąc się, że kiedykolwiek (lub ktokolwiek inny) zachoruje, może umrzeć?

AKTUALIZACJA:

Nadszedł dzień, kiedy w końcu musieliśmy schować naszego rodzinnego zwierzaka. Moja żona i ja przygotowaliśmy naszego syna, mówiąc mu dwa dni wcześniej, że nasz kot jest bardzo chory (co już wiedział) i że może wkrótce umrzeć (czego nie wiedział). Podkreśliłem, że powinien spędzić trochę czasu żegnając się z naszym kotem i przynosząc mu jakikolwiek komfort. Moja żona i ja to zrobiliśmy nie powiedz mu, że zamierzamy uśmiercić kota. Wysłaliśmy go, żeby zagrał w domu jego dziadków (i tak często go widzi i spędza z nim, więc nic nie byłoby w nim tak niezwykłe) w dniu, w którym uśmierciliśmy naszego zwierzaka. Kiedy to się skończyło, zadzwoniliśmy do niego i powiedzieliśmy mu, że musi wrócić do domu, ponieważ nasz kot umarł. Pozwalamy mu widzieć i pieścić ciało. Pozwoliliśmy mu też zobaczyć, jak chowam ciało na podwórku, gdzie wszyscy powiedzieliśmy kilka miłych słów i przelaliśmy łzy. Mój syn zadał kilka pytań (czy nasz kot będzie w niebie, itp.), Ale nie wydawał się zbyt trudny.

Biorąc wszystko pod uwagę, myślę, że sposób, w jaki moja żona i ja zajmowaliśmy się sytuacją, działał dobrze. Dziękujemy za całą pomoc!

Zdecydowanie powiedziałbym mu z wyprzedzeniem, aby dać mu szansę na przetworzenie tego faktu na czas i pożegnanie się z kotem.

Morah miał dobry punkt widzenia na to, by zostawić chorobę z wyjaśnienia, co może być jedną strategią. Jednak mam wrażenie, że mówienie, że kot właśnie umarł, bez wyraźnego powodu, może być równie przerażające dla dziecka, jeśli ma tendencję do przerażenia takimi rzeczami.

Wolałbym raczej wyjaśnić, że kot zmarł, ponieważ był bardzo ciężko chory, a lekarze nie mogli uratować mu życia; że istnieją różne rodzaje chorób, niektóre po prostu powodują, że nos biegnie przez kilka dni, inne mogą sprawić, że będziesz chory dłużej, i potrzebujesz pomocy lekarzy i leków, aby wyzdrowieć. Czasami nawet lekarze nie mogą pomóc, a jeden umiera, co oznacza, że ​​odchodzi i nigdy więcej się nie spotkamy.

Myślę, że dużo więcej zależy od twojego nastroju i wewnętrznych uczuć niż dokładne słowa, których używasz. Jeśli czujesz się nieswojo, rozmawiając o śmierci, twój syn wyczuje to, a to także sprawi, że będzie poruszony lub przestraszony. W kulturze Zachodu jest wiele strachu przed śmiercią i właśnie w ten sposób przekazujemy go naszym dzieciom. Nie rozmawiamy o tym, a my ukrywamy naszych umierających krewnych i zwierzęta poza zasięgiem wzroku, w zaciemnionych salach szpitalnych lub laboratorium weterynarza. Ale nasze uczucia, których nie możemy wyeliminować, tylko tłumią. I tak dzieci je wyczuwają.

Jeśli więc zapyta, nie ukryłbym faktu, że wszyscy, ludzie, zwierzęta, rośliny, umrą pewnego dnia. Ale dla niego (i dla nas) stanie się to wiele, wiele lat później. Zgadzam się jednak z Morah, że nie ma potrzeby zbytnio go wyjaśniać. Podaj mu podstawowe fakty i pozwól mu zadawać pytania. Jeśli poprosi o coś trudnego, na przykład „dokąd idzie kot, kiedy umiera?”, Możesz zapytać „co o tym myślisz? Następnie kontynuuj odpowiedź w zależności od poziomu i kierunku jego pomysłów.

Kiedy nasz kot zachorował, po prostu wszystko wyjaśniliśmy naszym dzieciom. Wyjaśniliśmy, że choć niektóre zabiegi mogą przedłużyć życie kota, nic ostatecznie nie zadziała, a tymczasem kot będzie w dość nieszczęśliwym stanie. Wyjaśniliśmy, czym jest eutanazja i kiedy można ją wykorzystać - na przykład tylko dla bardzo chorych zwierząt, ale nie ludzi (choć przypuszczam, że starsze dzieci mogą być bardziej zaangażowane w dyskusje na temat wspomaganego samobójstwa). Wyjaśniliśmy, co wydarzy się w biurze weterynarza, i zapytaliśmy ich, czy chcą przyjść podczas tego procesu. Dwóch miało - 8 i 9 lat - a starsze i młodsze dzieci nie (co było dobre, ponieważ i tak pomieszczenie w gabinecie weterynarza i tak nie pasowałoby do naszej dużej rodziny).

Rozpraszali się podczas rzeczywistej procedury i nie zamierzałem zmuszać ich do żadnego szczególnego sposobu działania.

Następnie zabraliśmy szczątki do domu i zapytaliśmy, czy chcą uczestniczyć w kopaniu miejsca pochówku. Jeden z nich to zrobił, a proces był dla nich dobry, kiedy zaczęli mierzyć się z tym, co czuli. Przez najbliższy tydzień odpowiadaliśmy na pytania dotyczące śmierci, choroby i tak dalej. Szczególnie niepokoił nas sposób, w jaki eutanazja ma zastosowanie do ludzi - często zadając różne scenariusze na swój temat i sprawdzając, czy jest to coś, co rozważalibyśmy - i byliśmy bardzo konsekwentni w naszej odpowiedzi, że zwierzęta różnią się tym, jak je traktujemy. W pewnym stopniu są to rodziny, ale podczas gdy będziemy dążyć do ogromnych starań, aby chronić życie i zdrowie naszych dzieci, nie zrobimy tego dla naszych zwierząt. Kochamy ich, tęsknimy za nimi, ale nie ponosimy finansowego lub innego znaczącego ryzyka dla zwierzęcia, podczas gdy my z pewnością zrobimy to dla naszych dzieci.

W tym czasie skończyliśmy na wyjaśnianiu z nimi wspomaganego samobójstwa i tego, jak nasze wartości religijne informują o naszych decyzjach dotyczących naszych zwierząt domowych i rodziny.

Młodsze dzieci w dużej mierze nie interesowały się szczegółami - i pomimo większości rozmów toczących się wokół nich prawdopodobnie nie do końca zrozumiały wszystko. Nie wiem, czy istnieje granica wieku, w której potrzebna jest mniej otwarta dyskusja - to naprawdę zależy od dziecka i jego zdolności i zrozumienia - a także zdolność do zarządzania prowadzonymi rozmowami.

Z pewnością zaleciłbym również, aby w tym okresie twoje dzieci były pod opieką innych osób przez cały czas (opieka dzienna, opieka nad dziećmi itp.), Niech opiekun zna sytuację i to, co przekazałeś, a co ty. Chciałbym, żeby przekazali, gdy o to zapytają. Dziecko może zadawać im konkretne pytania, a jeśli nie jest przygotowane, opiekun może być niepoważny w zależności od pytania lub tego, jak zostało zadane, nie rozumiejąc, że twoje dziecko przechodzi proces żałoby. Upewnij się, że przynajmniej są świadomi, aby nie byli 1) zaskoczeni i 2) powiedz coś, czego mogą później żałować, ponieważ nie zrozumieli sytuacji.

Jeszcze nie znalazłem się w tej sytuacji, ale mój instynkt powiedziałby, żeby nie wylewać tego słowa z powodu, dla którego wymieniłeś. Nie mów mu, że wybrałeś kota, który jest dla niego zbyt przerażający. Zamiast tego po prostu powiedz, że czasami żyją, jak zwierzęta, rośliny i ludzie umierają. Oznacza to, że nie możemy już z nimi bawić. Potem pozwól mu prowadzić. W ciągu najbliższych kilku tygodni pojawią się pytania i odpowiedzą na nie, ale nie opracowuj odpowiedzi, odpowiedz na pytanie, a następnie przejdź dalej.