Jak radzić sobie z walką dwóch 10- i 12-letnich braci?

Jestem ojcem 10- i 12-letnich chłopców. Obaj grali radośnie i regularnie i czasami walczyli. Młodszy chłopiec narzekał na swojego starszego brata głębokimi płaczami i dowodem, że starszy chłopiec prawie go nie uderza.

Kiedyś byłem w oddzielnym pokoju od braci. Dużo podróżuję i znajduję mniej czasu z dziećmi. Czasami denerwuję się na starszego chłopca i krzyczę na niego, żeby nie uderzył młodszego chłopca. Ale moja żona mawiała, że ​​młodszy chłopiec zaczyna bić swojego starszego brata, a 12-latek, zirytowany, odpiera.

Jako ojciec, jak poradzić sobie z tą sytuacją, nie raniąc żadnego z moich dzieci? Jak rozwiązać sytuację, w której młodszy brat zostaje trafiony przez sympatycznego, dobrego, starszego brata, który traci cierpliwość w stosunku do regularnej zabawy swojego młodszego brata?

To, co najlepiej działało z moimi synami, to powiedzieć młodszemu bratu, że jeśli nie chce zostać zraniony przez starszego brata odbijającego się od niego, nie powinien zaczynać bicia, żartobliwie lub w inny sposób. Następnie powiedz starszemu bratu, że można odeprzeć atak, ale powinien upewnić się, że nie zrobi nic, co mogłoby zranić młodszego brata, i rozpoczęcie walki nie jest w porządku.

Młodszy brat nadal zacznie walkę, aby od czasu do czasu zwrócić na siebie uwagę starszego brata - wydaje się to być częścią dynamiki między braćmi - ale przynajmniej nie zostanie wynagrodzony za to uwagi rodziców.

Jeśli chcesz być bardziej wyrafinowany, możesz spróbować nauczyć starszego brata, aby zaangażował młodszego brata w rzeczy, które starszy brat naprawdę lubi, i naucz młodszego brata, że ​​jest bardziej prawdopodobne, że zwróci uwagę starszego brata, jeśli on oferuje rzeczy, których chce starszy brat. Ale czasami starszy brat po prostu chce zostać sam, więc to nie zawsze działa. Pomaga to zapewnić starszemu bratu miejsce, w którym może się wycofać, do miejsca, w którym młodszy brat nie może się dostać.

Wśród dzieci, zwłaszcza rodzeństwa, można się spodziewać pewnej zabawy. Nie należy jednak tolerować drżenia, krzywdzenia się nawzajem, złośliwości lub znęcania się. Jest to świetna równowaga, aby dowiedzieć się, co dokładnie się stało, gdy nie ma Cię w pokoju. Potrzebna jest pewna ilość osądu.

Jeśli ufasz im, że są dobrymi dziećmi, możesz nauczyć ich strategii rozwiązywania sporów (łącząc argumenty z szacunkiem, dając sobie nawzajem przestrzeń itp.). Oboje potrzebują też czasu na odrabianie lekcji, czytanie i inne czynności. Oba mają różne potrzeby i należy je rozpoznać. Ponadto 12-latek jest prawie nastolatkiem.

Jedyną rzeczą, na którą chciałbym przestrzec, to zbyt duże ich rozdzielanie, ponieważ często walczą. Musi być między nimi miłość, która może się rozwinąć tylko wtedy, gdy spędzają razem czas.