Moja żona ciągle traci panowanie nad sobą z naszym 5-letnim synem

Moja żona i ja jesteśmy małżeństwem od około 7 lat, mamy dwóch synów, jeden ma pięć lat, a drugi osiemnaście miesięcy. Nie zgadzam się ze sposobem, w jaki moja żona dyscyplinuje i reaguje na nasz pięciolatek, gdy źle się zachowuje. Nie jest aniołem, często źle się zachowuje i nie słucha.

Jej postawa wobec niego w ogóle, gdy chce, aby zrobił coś, jest bardzo nieprzyjemna, kiedy przygotowując go do szkoły lub do łóżka, wydaje szczekające mu polecenia jak instruktor ćwiczeń, któremu niemal natychmiast się przeciwstawia. To z kolei wywołuje serię eskalacji, w wyniku których oboje krzyczą na siebie, jakby to było dwoje dzieci sprzeczających się zamiast dziecka i osoby dorosłej.

Również wtedy, gdy walczą w ten sposób, moja żona niekorzystnie porównuje go do swojego młodszego brata, co, jak sądzę, powoduje urazę do jego młodszego brata i mówi o nim jako o osobie, a nie o swoim zachowaniu. „Mam cię dość” będąc czymś, co mówi się codziennie.

Teraz dochodzi do punktu, w którym on słucha i robi, jak mu powiedziano, kiedy go pytam, że jest wyzywający wobec swojej matki przez cały czas, a kiedy jest przez nią karany, ona karze go, gdy ona jest nadal bardzo zły i kary nie są odpowiednie IMO, często zbyt surowe i liczne.

Nie sądzę, żeby zrobiłaby coś, by go skrzywdzić, ale martwię się o dwa przypadki i nie wiem, czy powinnam się o nich martwić. Zwolniła jego łokieć, gdy pociągnęła go bardzo mocno za ramię w jej stronę, gdy był jej nieposłuszny, a innym razem chwyciła go za przedramię i ścisnęła tak mocno, że jej paznokcie połamały skórę, a on miał cztery nacięcia w kształcie gwoździa na przedramieniu .

Próbowałem z nią porozmawiać o tej sytuacji, ale ona nie może przyjąć żadnej krytyki ani porady, ani nigdy nie przyznać, że robi coś źle i postrzega to jako atak na nią i atakuje każdego, kto próbuje jej pomóc. Myślę, że może istnieć jakieś zaburzenie osobowości.

Nie wiem, co robić, zastanawiałem się nad tym od jakiegoś czasu i nie mogę znaleźć sposobu na zmianę rzeczy, nawet jeśli posunę się tak daleko, że ją zostawię, prawie na pewno dostanie opiekę nad dziećmi, a sytuacja będzie się utrzymywać . Wszelkie porady będą mile widziane.

To, co opisałeś, jest zgodne ze standardami wykorzystywania dzieci. Jako pierwszy zachęcam do dyscyplinowania dziecka, nawet klapsów, ale nigdy nie należy tego robić ze złością. Mówię moim dzieciom, że jeśli są źli, nie powinny nawet dotykać drugiej osoby. Dorosły powinien wiedzieć lepiej. Według twoich relacji dwa razy wyrządziła dziecku krzywdę fizyczną - zwichnięty łokieć jest naprawdę zły i kusi mnie, by pomyśleć, że wbicie paznokci nie było przypadkiem, ale przypadkiem, czy nie, to wyraźnie fizyczne znęcanie się.

Co więcej, krzyki i osobiste ataki, które opisujesz, mieszczą się w granicach emocjonalnego znęcania się. W naszym domu obowiązują pewne zasady. Jedna z nich to „nigdy nie porównuj jednej osoby do drugiej”, a druga to „nigdy nie twórz oświadczeń typu„ jesteś ”. Możesz krytykować to, co zrobiła dana osoba, i powiedzieć, jak cię to zraniło lub dlaczego uważasz, że działanie jest złe, ale w momencie, gdy mówisz „jesteś ...” atakujesz ich tożsamość, rdzeń ich bytu, a nie tylko ich działania. To jest obelżywe i złe.

Możesz być pewny, że rany i blizny zadane dziecku przez twoją żonę będą go prześladować przez resztę życia. Musisz to zatrzymać.

Zdecydowanie odradzam poinformowanie o tym wszystkich służb ochrony dzieci. Nagraj jeden z krzyczących meczy i zanieś go władzom, zanim Twoje dziecko dozna dalszych obrażeń. Zgłoś im przypadki przemocy fizycznej. Musisz mieć dokumentację medyczną od momentu zwichnięcia jego łokcia. Gdyby to były tylko krzyki, mógłbym doradzić inaczej, ale to oczywiście wymyka się spod kontroli i tylko się pogorszy.

Razem z władzami możesz wywierać znacznie większą presję na swoją żonę, aby uzyskać pomoc. Albo przestanie to robić i leczy się na wszelkie problemy, które ma, albo straci dzieci - z dowodem znęcania się nad dzieckiem w zasadzie niemożliwe jest, aby otrzymała opiekę nad dziećmi. Ale bądź gotowy, aby być tam dla swojej żony i pomóc jej przez to przejść. Z pomocą mogłaby wyjść z tej lepszej, silniejszej kobiety, z większym spokojem, niż się spodziewała.

Wiem, że chodzenie do CPS jest bardzo przerażające - byłem tam i było bardzo przerażające, mimo że moja żona nie była sprawcą. Nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest dla ciebie. Przed tobą trudna droga, ale musisz się natychmiast przenieść, aby chronić swoje dziecko.

Nie wiem, co mam robić, zastanawiałem się nad tym od jakiegoś czasu i nie mogę znaleźć rzeczy, które mogę zmienić, nawet jeśli posunę się tak daleko, że ją zostawię, prawie na pewno dostanie opiekę nad dziećmi i sytuacja będzie się utrzymywać. każda rada byłaby mile widziana.

Twoja żona albo ma zaburzenie osobowości, pochodzi z obraźliwego emocjonalnie domu (i to wszystko, co wie), albo jedno i drugie. Nie możesz „zmienić” jej zachowania. Tylko ona może to zrobić i tylko wtedy, gdy „chce” (tj. Ma dobry powód).

Zwichnięty łokieć przytrafia się wielu dzieciom w taki sam sposób, jak opisałeś, i nie jest to przestępstwo, które można podjąć. Nazywa się to łokciem pielęgniarki i dzieje się tak, ponieważ łokcie małych dzieci są na to podatne. Nie sądzę, żeby w kraju był sędzia, który zabrałby za to dzieci.

Jednak paznokcie łamiące skórę to inna sprawa. To naprawdę wskazuje na stopień jej niezdolności do kontrolowania swoich działań.

Co należy zrobić, zależy od Ciebie. Twoje dziecko, jak zauważyli inni, jest molestowane emocjonalnie.

Jeśli zostajesz, ponieważ uważasz, że lepiej jest mieć dzieci z dwojgiem rodziców, musisz to przemyśleć. Twoje dziecko cierpi i wpłynie na niego przez całe życie. Coś musi się dla niego zmienić.

Jeśli chętnie odejdziesz, aby ocalić swoje dzieci, ale boisz się utraty opieki, zacznij zbierać dowody już teraz. Użyj urządzenia nagrywającego, gdy zacznie je gubić. Przechowuj dowody tam, gdzie nie może ich usunąć. Skontaktuj się z dobrym prawnikiem. Postępuj zgodnie z ich radami.

Jeśli masz nadzieję utrzymać wszystko razem i po prostu chcesz, żeby się zmieniła, spójrz wstecz na swoje doświadczenia. Jeśli nic wcześniej nie działało, to powinno ci coś powiedzieć.

Powodzenia w tej trudnej sytuacji.

Czy myślałeś, że Twoja żona może się wypalić? Nie mogę ocenić twojej sytuacji, ale mówię tylko z własnego doświadczenia. Odbieramy sytuację, którą mógłbym sformułować w bardzo podobnym pytaniu.

Dzieci chcą uwagi, a jeśli masz wypalenie zawodowe od swoich dzieci, to jedyna rzecz, której nie możesz dać. Co oznacza, że ​​dzieci zrobią wszystko, aby zwrócić na siebie uwagę, dopóki sytuacja nie wybuchnie. Nawet w miejscach, w których zarówno mąż, jak i żona wykonują 80% obowiązków domowych, kobiety. I nie mówię o grze w piłkę na podwórku przez godzinę w weekendy, mówię o zmianie pieluch, sprzątaniu bałaganu, przygotowaniu dzieci do szkoły, zmywaniu naczyń, praniu ubrań itp. To praca, która nigdy się nie kończy, więc wypalenie nie jest takie dziwne.

Kilka rzeczy, które zrobiłem

1) Zmieniłem godziny pracy, więc to ja będę wstawał rano. Oznacza to wszystko, co należy zrobić, dopóki wszystkie dzieci nie pójdą do szkoły. Nie ma żadnych oczekiwań, obwiniania się itp. poranki są moje. Pół godziny wcześniej wstaję tylko po to, by zmniejszyć presję związaną z przygotowaniami.

2) Uzyskaj profesjonalną pomoc. Wypalenie / depresja nie jest czymś, co „po prostu odchodzisz”. Nie, jeśli to poważny rodzaj. Ta pomoc musi być dwojaka a) W jaki sposób ty i twoja żona radzicie sobie ze stresem b) W jaki sposób ty i twoja żona możecie poprawić swój 5-letni wiek w bardziej skuteczny sposób. I tak, potrzebujesz pomocy tak samo jak ona. Jeśli sposób, w jaki wychowuję dzieci, powoduje, że moja żona jest mniej skuteczna, to nie pomaga. Musisz działać jako zespół. Również „źle postępujesz, idź i poradź się” nigdy nie jest dobrą wiadomością. „nasz syn nie zachowuje się tak, jak go chcemy, chodźmy po pomoc” jest o wiele łatwiejszy. A jeśli masz prawdziwego profesjonalistę, obejrzy cały obraz.

3) Upewnij się, że zapisałeś swój związek z żoną. Czego ona potrzebuje od ciebie. Jeśli jesteś po różnych stronach kłótni, słuchanie jej jest znacznie trudniejsze. Jeśli jednak wasza dwójka nadal się kocha (i ma czas dla siebie itd.), Znacznie łatwiej jest stworzyć sytuację, w której można porozmawiać.

4) Weź urlop. Chodzenie do szkoły rano jest zawsze stresujące w naszym domu. Znajdź aktywność dla was wszystkich, która nie będzie stresująca. Czy możesz zaplanować wakacje, w których wszyscy się zrelaksują? (z wyjątkiem ciebie, przepraszam). Dzieciom łatwiej jest się zachowywać, a żonie być dobrą matką, jeśli robią coś, co im się podoba. Dzwonienie szkolnych dzwonków, które sprawia, że ​​czujesz, że spóźniasz się, nie pomaga

Oczywiście wszystko to zakłada, że ​​chcesz wyjść z tej sytuacji jako rodzina i nie zdecydowałeś się po prostu zabrać dzieci i wyprowadzić się. Czasami jest to jedyna droga. Jeśli jednak można odwrócić sytuację, jest to znacznie lepsze dla wszystkich zaangażowanych. To zadziałało dla mnie i mojej rodziny. Mam nadzieję, że Ty też możesz to mieć.

Jako osoba z chorobą afektywną dwubiegunową wygląda na to, że prawdopodobnie cierpi na jakieś zaburzenie, np. Nawet dwubiegunowe. Ale aby dorosła kobieta krzyczała na takie dziecko, nie jest to normalne, i aby w jakikolwiek sposób fizycznie skrzywdziła twoje dziecko, musisz o coś zapytać, czy naprawdę uważasz, że zdrowe jest dla niego traktowanie dziecka w taki sposób to? Wydaje się również, że eskaluje do przemocy fizycznej, musisz jej powiedzieć, że albo otrzyma pomoc, albo straci swoje dzieci. Priorytetem powinno być zawsze bezpieczeństwo dziecka.