Jak obchodzić się z nieposłusznymi dziećmi jako osobą nieposiadającą władzy rodzicielskiej

Regularnie zgłaszam się na ochotnika z dziećmi, zwykle w bardzo młodym wieku przedszkolnym lub w wieku niemowlęcym. Jednym z typowych problemów, które zauważyłem, jest to, że radzenie sobie z nieposłusznymi dziećmi może stać się skomplikowane, gdy twoja autorytet zaufa dziecku, ale w formie wolontariusza, w którym dokładne oczekiwania rodziców są niejasne.

Na przykład kiedyś byłem nauczycielem pomocy w niedzielnej klasie szkolnej dla dzieci w wieku przedszkolnym i byłem odpowiedzialny za radzenie sobie z rozproszeniem uwagi i problematycznymi dziećmi, aby nauczyciel mógł skoncentrować się na swojej lekcji. Te dzieci były takie małe, bez doświadczenia w tego rodzaju formacie, więc mieliśmy sporą liczbę problemów z dziećmi, które po prostu nie wiedziały, jakie reguły powinny przestrzegać.

W większości przypadków wystarczyłyby proste poprawki, może zabranie zabawki. Co się jednak stanie, jeśli dziecko odmówi mi zabawki lub jeśli każę dwóm walczącym dzieciom usiąść w przeciwległych rogach, aby je rozdzielić, a jeden nie chce tego zrobić?

Z dzieckiem w mojej rodzinie fizycznie zabrałbym zabawkę lub zabrał ją tam, gdzie powinna. Nie wiem jednak, co sądzą rodzice o mojej sile fizycznej do kontrolowania swoich dzieci. Jestem już mężczyzną, co niestety oznacza, że ​​muszę uważać na każde moje działanie z powodu idiotycznych uprzedzeń dotyczących mężczyzn pracujących z dziećmi, dlatego obawiam się, że istnieje ryzyko przekroczenia moich granic.

Jedno dziecko, które pamiętam czule, nie było złym dzieckiem, ale było nadpobudliwe (ADHD), desperacko pragnęło uwagi, nawet jeśli było negatywne, i jeszcze nie rozumiało, dlaczego występowanie w klasie było problemem. Był prawdziwym koszmarem rozproszenia, uciekania, aby ktoś musiał go ścigać, ponieważ myślał, że to zabawne, robiąc rzeczy, które zmuszają mnie do zwrócenia na niego uwagi, aby przestał itd. Mógł z łatwością sobie poradzić, aby nie było lekcji nauczane, jeśli pozostawione niezaznaczone.

Ostatecznie udało mi się wypracować politykę polegającą na dawaniu dużo pozytywnej uwagi, gdy tylko jest to możliwe, i narzucaniu mu „dyscypliny”, tak by była dla niego jak najbardziej nudna; działało całkiem dobrze, a jego matka powiedziała nam, że jest bardzo zadowolona z postępów, jakie z nami zrobił, do tego stopnia, że ​​czuła się gotowa umieścić go w szkole rok wcześniej. Jednak część obchodzenia się z nim oznaczała (bardzo krótkie) przerwy na niewłaściwe zachowanie, w którym musiałbym siedzieć obok niego (jednocześnie wyraźnie nie zwracając na niego uwagi), aby go zatrzymać, gdy nieuchronnie próbował wstać i uciec przed char ( co pierwotnie miało miejsce wiele razy na czas). Za pierwszym razem, gdy zastosowaliśmy tę zasadę dotyczącą limitu czasu, musiałem go fizycznie zatrzymać kilkanaście razy w ciągu kilku minut.

W tym przypadku miałem pozwolenie matki na defakt; nie wiem jednak, jak poradziłbym sobie z tym dzieckiem, gdybym nie miał wyraźnego pozwolenia na fizyczne ograniczenie go w razie potrzeby. Widziałem, że niektórzy apodyktyczni rodzice byli niezadowoleni z tego samego sposobu postępowania, którego użyłem z tym dzieckiem, jeśli nie otrzymałem wyraźnego pozwolenia.

Więc moje pytanie brzmi: jak traktujesz te sytuacje jako postacie defaktyczne? Skąd wiesz, gdzie znajduje się granica władzy przyznanej ci przez rodziców i kiedy uważają, że została przekroczona. I jakie mam metody radzenia sobie z wykroczeniami, w tym walkami między dziećmi, których tak naprawdę nie można zignorować, jeśli dziecko nie będzie ze mną współpracowało i nie wiem, jaki mam autorytet?

Kiedy pracujesz / pracujesz jako wolontariusz z dziećmi, powinny być określone szczegółowe zasady dotyczące tego, jakie rodzaje dyscypliny / korekty są odpowiednie, a jakie nie.

Jeśli twój kościół (lub inna organizacja) nie ma takiej polityki, być może nadszedł czas, aby zwrócić się do odpowiednich osób w sprawie jej opracowania. Taka polityka jest ważna zarówno dla ochrony dzieci przed niewłaściwym zachowaniem dorosłych, jak i dla ochrony dorosłych przed zarzutami niewłaściwego zachowania dzieci / rodziców.

Jeśli polityka jest na miejscu, zakładam, że wszyscy rodzice, którzy zostawiają z tobą swoje dzieci, przeczytali ją i zgodzili się, więc wszystko, co musisz zrobić, to postępować zgodnie z nią.

Biorąc to pod uwagę, zakładam, że obecnie nie masz takiej polityki lub nie zadawałbyś tego pytania.

Trudno wiedzieć, jak się zachować, ponieważ czasami zdarza się, że rodzic ma nieuzasadnione oczekiwania wobec opiekunów. (Wyobrażam sobie, że najrozsądniejsi rodzice nie mieliby problemu z fizycznym przenoszeniem dziecka lub krępowaniem go, o ile odbywa się to łagodnie i bez przemocy.)

Prawdopodobnie najlepszą polityką jest staranie się, aby nie zachowywać się fizycznie wobec dzieci. Jeśli stanie się oczywiste, że konieczna będzie fizyczna interwencja w celu utrzymania porządku, sugeruję rozmowę na ten temat z rodzicami tego dziecka (jak się wydaje, już z jednym dzieckiem). Powiedz im, co się dzieje, i poproś o zgodę na fizyczne ograniczenie dziecka w razie potrzeby. Spróbuj sformułować to tak łagodnie, jak to możliwe:

Johnny ma problem z utrzymaniem się na swoim miejscu podczas lekcji. Jeśli nie chce usiąść na swoim miejscu, czy zgadzasz się ze mną, pomagając mu wrócić na swoje miejsce, czy też pomagając mu pozostać na swoim miejscu?

(Wybierz język, który uważasz za najbardziej odpowiedni.)

Jeśli rodziców nie ma na pokładzie, myślę, że to sprawiedliwe, aby poprosić ich, aby uczęszczali na zajęcia z dzieckiem, aby zachować kontrolę nad jego zachowaniem, lub usunęli dziecko z klasy. Wyjaśnij, że jego zachowanie przeszkadza pozostałym uczniom i nie jest uczciwe wobec reszty klasy, że nie mogą się nauczyć z powodu destrukcyjnego zachowania jednego ucznia.