Mój 4-letni syn ma autyzm i brak języka werbalnego, a także skłonność do uderzania lub drapania nas (dorosłych), gdy jest sfrustrowany. Próbujemy mu powiedzieć (słownym językiem i podpisem) „nie” lub „stop” i pokazać mu za pomocą działań, np. odsuwając od nas ręce. Nie rozumie, że uderzenie szkodzi innym ludziom i że nie powinien tego robić.
Jakieś pomysły lub podobne doświadczenia?
Odpowiedzi:
Nasz prawie czterolatek wciąż bije i gryzie, szczególnie gdy jestem sfrustrowany, więc mogę współczuć. Poczyniliśmy z nim jednak pewne kroki, które pokazują nam, że można to pokonać.
Nasz syn uderza w zasadzie z jednego powodu: braku umiejętności radzenia sobie z frustracją, szczególnie frustracji z powodu braku kontroli. Dlatego skupiamy się na dwóch rzeczach: jak radzić sobie z frustracją i jak pomóc mu poczuć się, jakby miał kontrolę.
Uzyskanie kontroli nad sytuacjami jest ważne dla dzieci w tym wieku. Muszą mieć poczucie, że mają kontrolę nad swoim otoczeniem, w przeciwnym razie czują się sfrustrowani. O czwartej wciąż jesteś w dużej mierze poinformowany, co robić, kiedy i gdzie to zrobić. Ale są też wystarczająco rozwinięte, aby czuć, że poradziliby sobie samodzielnie - i szczerze mówiąc, szanse są do pewnego stopnia. Nie potrzebują, aby mama mówiła im, kiedy iść do łóżka, co jeść, a kiedy nocnik - wszystkie te rzeczy, które są wystarczająco duże, aby zrobić samodzielnie, a przynajmniej są w ich umysłach.
Dlatego staramy się dać mu kontrolę, kiedy tylko może. Tak naprawdę nie wkurzamy go, żeby poszedł do łazienki, a kiedy to robimy, pojawia się pytanie, a następnie informacja, dlaczego to robimy („Hej, chcesz iść ze mną do łazienki? za chwilę, żeby wsiąść do samochodu, a minie kilka godzin, zanim będzie można wrócić. ”), a nie polecenie.
Kiedy nie możemy, na przykład przed snem (czego niestety nigdy nie zrobiłby w odpowiedni sposób), staramy się budować opcje i wybory, aby mieć pewną kontrolę. Może wybrać piżamę (lub nie wybierać piżamy i spać w bieliźnie). On wybiera szczoteczkę do zębów i pastę do zębów. Do pewnego stopnia wybiera kolejność operacji (nocnik, szczoteczka do zębów, piżama, w dowolnej kolejności, przed opowieściami). On wybiera, które zabawki zabrać na górę.
To oczywiście nie eliminuje całkowicie jego frustracji, co prowadzi do drugiej strony rzeczy: jak radzić sobie z frustracją.
Jest to dość duże wyzwanie, zwłaszcza w przypadku dzieci, które mają trudności z wyrażaniem siebie. Mój nie ma takich trudności w normalnych rzeczach, ale w emocjach może mieć znaczne trudności. Spędziliśmy z nim trochę czasu, grając z nim i dając mu emocjonalne słownictwo, a to z pewnością pomogło; ale wciąż jest daleko.
To, co wydaje się działać, to w tej chwili odgrywanie ról. Kroki są z grubsza:
D, wygląda na to, że jesteś sfrustrowany, bo nudzisz się przed snem.
Jestem bardzo znudzony. Pora snu jest nudna. Chcę zagrać!
Całkowicie to rozumiem. Jednak trafienie nie jest tutaj właściwą odpowiedzią. Trafienie boli tatę. Zamiast uderzać w osobę, kiedy jestem sfrustrowany, lubię mocno trzymać ręce, tak jak to. Potem mówię osobie, że jestem sfrustrowany, że jestem sfrustrowany. „Mamusiu, jestem sfrustrowany, że nie pozwalasz mi oglądać mojej gry sportowej z chłopakami, a zamiast tego muszę zmywać naczynia”. (chichocze)
Tatusiu, jestem sfrustrowany, że muszę iść spać.
Okej, to o wiele lepsze! Teraz znajdźmy rozwiązanie twojego problemu. Co możemy zrobić, abyś się nudził. Pomyślmy o dobrej aktywności przed snem.
Skakać na łóżku !!
Nie, nie, to w ogóle nie zadziała. Coś, co możesz zrobić, leżąc. Oto twoja książka o samolocie, a tu jest twoja książka. A co z czytaniem?
Samoloty!
To nie zawsze działa dla nas, ale zazwyczaj pomaga wyjść z trybu „trafienia” i przejścia do trybu „rozwiązywania”. Z czasem zdecydowanie to pomaga - czy to tylko dojrzewanie, czy coś więcej, czego nie mogłem powiedzieć, ale teraz uderza mniej i gryzie mniej niż kilka miesięcy temu.
Uwaga: Nie wiem wystarczająco dużo o autyzmie lub zaburzeniach spowodowanych opóźnieniem języka, aby powiedzieć, w jaki sposób się do tego uwzględniają, więc odpowiadam przede wszystkim z punktu widzenia rodzica przedszkolaka, który jest w pełni zdolny do komunikacji. Niektóre z tych problemów z pewnością zaostrzą się u dzieci mniej zdolnych do komunikowania się z rodzicami, i prawdopodobnie istnieją konkretne rozwiązania, które pomogą im w komunikowaniu swoich potrzeb, pragnień i frustracji. Mam nadzieję, że nadal jest w tym pewna wartość dla rodzica dziecka z autyzmem lub opóźnionym językiem.