8-latka natychmiast powtarza akcję po tym, jak nakazano jej nie robić

Moja 8-latka od razu powtarza rzeczy, których nie wolno jej robić.

Na przykład, gdy powie się jej, żeby nie śpiewała przy stole, od razu zacznie śpiewać niższym tonem.

Nie dzieje się tak w 100% przypadków, ale nadal jest zauważalne i wydaje się, że robi to celowo.

Jak mam zareagować na takie zachowanie?

Czytałem, że dzieci często słyszą „nie” część wniosku -

Zamiast mówić „nie rób X”, słyszą „rób X”.
Zamiast mówić, czego nie robić, powiedz im, co chcesz , aby zrobili.
Zamiast powiedzieć „nie śpiewaj przy stole”, powiedz „czas na kolację to tylko rozmowa”.

W twoim przykładzie wydaje się, że ma ochotę śpiewać - ponieważ nie może przestać, chociaż stara się spełnić twoją prośbę. Brzmi to trochę słodko, tak jak to opisujesz, ale widzę, że może być dla ciebie denerwujące. Być może nie miała wystarczającej okazji przed obiadem, aby wyciągnąć całą tę aktywność ze swojego systemu?

Harmonogramy dla dorosłych mogą być denerwujące i nie pasować do tego, co robią dzieci. Dowiedziałem się, że bardzo pomocne jest odliczanie dzieciom ważnych wydarzeń, takich jak obiad, opuszczenie domu, opuszczenie placu zabaw / miejsca znajomych itp. - Daję im jasne i krótkie powiadomienie z dziesięciominutowym wyprzedzeniem, potem pięć, potem dwa, a potem zero. Jeśli naprawdę coś w tym czasie interesują, ostrzegam ich wcześniej i spędzam kilka ostatnich minut, pomagając im skończyć, abyśmy byli naprawdę gotowi na czas.

Warto również zastanowić się, jak poważny jest ten problem. Śpiewanie przy stole może być denerwujące, ale jaką krzywdę wyrządza się? Po prostu wspominam o tym do rozważenia; niektóre rzeczy są naprawdę destrukcyjne, inne mogą być tolerowane (czasami).

Dzieci, ale także dorośli, lepiej akceptują prośbę, jeśli ją motywujesz. Wiem, że czasami może to być trudne, ale zmusza cię to do zastanowienia się, DLACZEGO dokładnie o to pytasz, a ostatecznie nawet nie pytasz.

• Przestańcie śpiewać, bo mama jest zmęczona i doceniłaby odrobinę ciszy.
• Proszę założyć kurtkę, ponieważ pada deszcz na zewnątrz, a jeśli będziesz mokry, możesz zachorować
• ...

Jest to tym bardziej prawdą, jeśli jest to zmieniająca się sytuacja, o której dziecko może nie wiedzieć, np .: czasami śpiewa bez Twojej prośby o zaprzestanie, dlaczego w ogóle pytasz teraz?

Pomagając jej mierzyć wpływ, jaki wywierają jej działania, czynisz ją bardziej podatną na rozsądek i empatię oraz akceptujesz nie tylko to, że jej mówisz / pytasz, ale dlatego, że jest to najlepsza rzecz do zrobienia w tej chwili.

Przekonałem się, że chociaż mówię tym samym językiem, który znają, czasami nie do końca słyszą lub nie rozumieją, a nawet jeśli tak, wierzą, że jeśli nieznacznie zmienią swoją działalność, problem zostanie rozwiązany bez konieczności przestań to całkowicie.

Zanim więc przyjmuję zły zamiar, najpierw oceniam, czy rozumieją, o co proszę. Następnie proszę ich o ocenę, czy to, co robią, narusza moją prośbę. Zwykle te dwie rzeczy same rozwiązują sytuację, ale w niektórych przypadkach muszę również wprowadzić inną regułę / żądanie, aby je zastosować, jeśli nie będą przestrzegać prostej prośby lub reguły. Może to wyglądać następująco:

Dziecko: śpiewa
Ja: Proszę przestań śpiewać, [imię dziecka].
Dziecko: nadal śpiewa
Mnie: [imię dziecka, w razie potrzeby powtarzane, dopóki nie zwrócę ich uwagi]
Dziecko: Tak? (lub patrzy na mnie)
Ja: Poprosiłem cię, żebyś przestał śpiewać. Dlaczego nadal śpiewasz?
Dziecko: nie wiem. (lub jakąś odmianę lub wymówkę, nie słyszałem cię itp.)
Ja: Cóż, nadal chciałbym, żebyś przestał. Czy chciałbyś, żebym poprosił cię, abyś zamiast tego milczał, czy myślisz, że możesz przestać śpiewać?
Dziecko: Spróbuję przestać śpiewać.
Ja: dziękuję.

Potem przypomnę, że trzeba, problem polega na tym, że wiele dzieje się w ich głowach i bezmyślnie zaczną ponownie wykonywać niepożądane działania. W tym wieku niekoniecznie celowo przekraczają granice.

Weź również pod uwagę, że się nudzą. Angażuj ich w dyskusje, śpiewaj z nimi, rzucaj im wyzwania, itp. Jeśli żyją tak dużo w ich głowach, gdy jesteś w grupie, sprawdź, czy możesz ich trochę wydostać i stać się bardziej zaangażowanym i obecnym. Może to oznaczać odkładanie dyskusji na temat planowania lub finansów na później i omawianie czegoś, co dzieci uznają za bardziej interesujące. Lub powiąż z nimi to, o czym mówisz i zaangażuj ich w ten sposób.

Pamiętaj, że jeśli nie nauczysz ich obecności w młodości, mogą być nastolatkami jako „telefoniczne zombie”. Kiedy nie są zainteresowani tym, co się wokół nich dzieje, zamiast próbować się zaangażować, po prostu cofną się i będą się bawić. To wyuczone zachowanie.

Ludzie komunikują się bardzo niejednoznacznie, wymagając dużego doświadczenia kulturowego, aby móc rozpoznać nasze pełne znaczenie. Ośmiolatki są w najsłodszym miejscu, gdzie wydaje się, że powinny znać twoje pełne znaczenie, ale często nie.

Na przykład, jeśli mój ośmiolatek robi coś w rodzaju śpiewu w nieodpowiednim czasie, a ja proszę go, by „proszę bądź cicho”, często uważa to za dosłownie „śpiewać cicho”. Gdybym poprosił go, żeby „przestał śpiewać”, nie zdaje sobie sprawy, że nucenie byłoby również niewłaściwe w tym samym kontekście kulturowym. Bardzo się staram nie pociągać go do odpowiedzialności za subtelności komunikacji, których jeszcze się nie nauczył.

Inną rzeczą w wieku ośmiu lat jest to, że nadal nie możesz zajmować umysłu abstrakcyjnymi myślami, jak dorośli. Musisz aktywnie coś zrobić. Bez jakiejś czynności zastępczej wrócisz do śpiewania, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, podobnie jak umysł znudzonego dorosłego idzie gdzie indziej, bez świadomej decyzji.

Oznacza to, że negatywnie sformułowana prośba, taka jak „proszę nie śpiewaj przy stole” nie jest tak skuteczna, jak pozytywnie sformułowana prośba z czynnościami zastępczymi, takimi jak „proszę, jedz i cicho słuchaj historii swojego brata”.

Myślę, że powinieneś ją zignorować i starać się nie przywiązywać do rezultatów takich zachowań.

Może ona lubi śpiewać i prawdopodobnie myśli, dlaczego masz problemy z jej śpiewaniem. Jeśli to denerwuje, możesz spróbować zaangażować ją, dając jej pracę lub zacząć zadawać pytania na temat jej przyjaciół, szkół, pracy domowej i słuchać jej i kontynuować rozmowę. Innymi słowy, spróbuj ją odwrócić, aby zaczęła myśleć o innych rzeczach.

Nawet dorośli czasami śpiewają piosenki w stanie bezczynności lub w dobrym nastroju. Jeśli jest w dobrym humorze i śpiewa piosenki, nie będę się denerwować jej piosenkami.

Pozwólcie, że opowiem historię, która wydarzyła się ostatniej nocy:

Mój syn (w wieku 12 lat) grał na pianinie, potem był całkiem zadowolony i szczęśliwy ze swojej własnej gry, a potem klaskał dla siebie, a co najważniejsze, robił to szczęśliwie ... nie przeszkadzając innym. Ale to klaśnięcie stanowiło zbyt „głośny” dźwięk dla mojej żony, która równie dużo hałasuje, ale nikt nie narzekał, i prosił mojego syna, aby przestał hałasować - a nawet ostrzegł go, aby się nie powtarzał. Widzę, jak mój syn wyraźnie się porusza i milczy, a potem robi inne rzeczy.

Ta historia podsumowuje tak wiele wspólnych cech ludzi:

za. Wszyscy potrzebowaliśmy czuć się kochanym i kochanym. Szacunek jest wzajemny. Często brak szacunku / nie słuchanie instrukcji itp ... NIE jest winą ODBIORCY SAMOTNIE - najprawdopodobniej jest to spowodowane przez rodzica. (dzieci są niewinne i muszą być nauczane, a celowe nieprzestrzeganie instrukcji może być oznaką buntownika - w wieku 8 lat - co winię rodzicowi w 90%). Podobnie obwiniam siebie, jeśli moje dzieci mnie nie lekceważą. Ale wtedy „brak szacunku” jest tak naprawdę JEDNYM przykładem niewłaściwego zachowania - jest tak wiele innych form wyrażania się - z których wszystkie można zaklasyfikować jako środowisko „kochające” i „nie kochające” (aby wszystko uprościć). W kochającym otoczeniu wszystko odbywa się z miłością, z wzajemnym szacunkiem, ze szczęściem, z postawami „zrób to sam”, „co chcesz, czego chcesz, aby inni się z tobą zrobili”.

b. Nauczanie na przykładach: jeśli chodzi o zmianę zachowania - większość z nas jest zdecydowana i nie pozwoli innym łatwo dyktować naszego zachowania. Więc nie ucz innych, jak się zachowywać. Pokaż innym swoje zachowanie poprzez przykład, a inni pójdą za tobą.

do. Kiedy dziecko jest małe, zbyt wiele zasad i przepisów stłumiło ich kreatywność i swobodę wypowiedzi. A ich młode umysły mogą nie rozumieć w pełni znaczenia / implikacji / przyczyny tych zasad i przepisów. Dla mojego dziecka - zasady, gdziekolwiek się udają, są proste i łatwe do zapamiętania: niczego w domu, które mogą spowodować porażenie prądem, pożar lub zagrożenie życia - nie można dotknąć. Więc grając z wtyczkami elektrycznymi - pobiję ich rękę, aby wskazać silne NIE. I przez 100% czasu wszystkie moje dzieci z łatwością przestrzegały tych prostych zasad.

re. Często wychwytują wyrażenia / nawyki behawioralne od znajomych (a nawet książek !!! tj. Poza twoją kontrolą, a powyższe „uczenie się przez przykłady” nie ma już zastosowania), a zatem ich zachowanie nie jest wyłącznie twoją winą / kontrolą - zaangażowanych jest tak wiele innych czynników. A więc nie zawracaj sobie tym głowy niepotrzebnie. Presja społeczna nauczy ich, jak prawidłowo się zachowywać. Cóż, wciąż uczę się, jak się zachowywać, kiedy próbuję zapisać te rzeczy. Więc nie marnuj niepotrzebnie swojego czasu.

Dzieci trzeba uczyć „nie teraz”. I odłożyć ich pragnienia na „później”.

Powiedz córce, że pozwolisz jej śpiewać „po obiedzie” w czasie i miejscu, które bardziej ci odpowiadają.

Ale powiedz jej, że nie może śpiewać „teraz”, ponieważ ty i ona jesteśmy przy stole.

I powiedz jej, że jeśli będzie śpiewać „teraz”, nie pozwolisz jej śpiewać „później”.

oszczędzić wędkę i zepsuć 8-letnie dziecko. Jeśli od czasu do czasu ją pokonasz, powstrzyma ją „żartobliwość”