Co powinieneś zrobić po tym, jak podniosłeś głos do swojego dziecka?

Wszyscy straciliśmy spokój w tym czy innym momencie. Wszyscy wiemy, że strasznie jest podnosić głos na dzieci, ale co jakiś czas się poślizgamy. Od czasu do czasu podniosłem głos do mojego nastolatka i do moich młodszych dzieci (5,5 i 3,5 lat).

Jest to bardzo okazjonalna rzecz, która zwykle zdarza się, gdy dzieci źle się zachowują i straciłem cierpliwość. Zwykle oddzielam się na kilka minut, aby się uspokoić, a potem krótko przepraszam, mówiąc: „Przepraszam, że podniosłem na ciebie głos” i idę dalej.

Czy to wystarczy? Czy istnieje lepszy sposób na poradzenie sobie z tą sytuacją.

Wychowałem się w sytuacji, w której nie było żadnych dalszych działań po tym, jak jedno z moich rodziców straciło panowanie nad sobą. Z tego powodu nigdy nie nauczono mnie przepraszać za utratę mojego. Jest to bardzo trudna rzecz do nauczenia się, gdy jesteś starszy ...

Kiedy tracę spokój w stosunku do mojego 2-letniego syna, próbuję przeprosić i wyjaśnić (nie uzasadnić) moją odpowiedź. Kiedy traci spokój, proszę go, by zrobił to samo. Myślę, że ta symetria to zdrowy sposób pokazania, że ​​nikt nie jest doskonały.

Do tej pory, z moim 3,5-latkiem, próbowałem dokończyć przeprosiny, wyjaśniając, dlaczego straciłem z nim panowanie nad sobą. Na przykład „kiedy mówię wam, żebyście się z tym nie bawili, to dlatego, że nie chcę, abyście się skrzywdzili, jest to bardzo niebezpieczne narzędzie. Kiedy i tak mnie ignorujecie i bawicie się, boli mnie to, że tata nie jest słuchając, jak próbuję pomóc ci zachować bezpieczeństwo. ” Skoro ma 3,5, to naprawdę niewiele dla niego jeszcze znaczy ... ale próbuję zmusić MOJĄ głowę do zrobienia tego, aby kiedy będzie wystarczająco dorosły, aby zrozumieć, że nadal będę to robił, a on Rozumiesz.

Osobiście nie powiedziałbym córce, że jest mi przykro, że podniosłem na nią głos, bo nie jestem. Nie zgodziłbym się z twoją tezą: „wszyscy wiemy, że okropne jest podnieść głos na dzieciach”. Czasami ranisz uczucia swoich dzieci. Nie jest mi z tym źle.

Rodzice wychowali mnie (z perspektywy czasu) zdrową równowagą różnorodnych emocji, o których w końcu musiałem się nauczyć. W rezultacie dorośli uważali mnie za bardziej zaawansowaną strukturę emocjonalną niż moi rówieśnicy przez całą szkołę. Dlaczego? Ponieważ moi rodzice nie kryli gniewu, niezadowolenia lub rozczarowania, tak jak nie kryli we mnie radości, przyjemności ani dumy.

Nie były doskonałe pod żadnym względem, ale kiedy patrzę na to, ich wprowadzenie szerokiego zakresu emocji i zachowań (w tym gniewu i przemocy) nauczyło mnie, jak radzić sobie z tymi naturalnie występującymi zjawiskami w odpowiedzialny sposób. (Nie uwierzyłbyś w to, w rzeczywistości jest przemoc w prawdziwym świecie. Powinieneś był zobaczyć, jak zszokowała mnie moja żona na świecie, kiedy przeprowadziliśmy się do Cleveland w Ohio, kiedy po raz pierwszy wyjechałem z uniwersytetu - okazało się, że jej wychowanie miało chronił ją przed samym istnieniem poziomu przemocy, rasizmu i nienawiści, jaki tam widzieliśmy).

Podsumowując, wykorzystaj te możliwości jako doświadczenia edukacyjne. Nie sugeruję, abyś konsekwentnie podnosił głos przez cały dzień, każdego dnia. Ale kiedy robisz to czasami (czuję), sprawiasz, że twoje dziecko jest silniejsze na dłuższą metę. Tak, może zacząć płakać, ponieważ mama lub tata podnieśli głos. To część życia. To się zdarzyło wcześniej, to się powtórzy, wydarzy się od żony różnych ludzi przez całe życie. (Uważa, że ​​wszelkie podnoszenie głosu jest krzykiem i krzykiem, co niekoniecznie musi być ważne, aby poznała różnicę między różnymi wielkościami i czasem trwania krzyku oraz jakie mają one implikacje).

Zrzeczenie się:

Podobnie jak wszystkie posty na tej stronie, jest to całkowicie moja percepcja uzyskana dzięki samokontroli zarówno jako rodzica, jak i dziecka. Jeśli ktoś ma system, który temu zaprzecza (które będą miały miliony, jestem pewien), proszę wiedzieć, że szanuję to, co działa na twoją delikatną równowagę między tobą a twoimi dziećmi i jakie relacje miałeś między tobą a twoimi rodzicami, a ja doceniam to samo.

Jeśli stracę spokój, mam tendencję do spędzania czasu na sobie, a następnie zbliżam się do dziecka, wyjaśniam, że przepraszam za krzyczenie, daję do zrozumienia, że ​​nie mam prawa krzyczeć na nich, czego nikt nie robi, ale potem wyjaśniam dlaczego jej działania doprowadziły mnie do takiego zachowania.

Ale jeśli czuję, że popełniłem błąd, zawsze będę przepraszać.

Jeśli coś jest nie tak, zazwyczaj tak jest.

Moja żona i ja zmagaliśmy się silnie z silną wolą dziewczyną, która ma teraz 18 lat. Kiedy była młoda, straciliśmy panowanie i walczyliśmy z nią i ze sobą.

Nasz mądry przyjaciel, który w tym czasie miał troje dzieci w college'u, dał nam bardzo cenny wgląd. Uspokoił nasze umysły i pomógł nam przejąć kontrolę nad sobą, a potem naszą córką.

Rodzicielstwo jest jak baseball; masz dużo nietoperzy. Jeśli spędzasz zbyt dużo czasu na skupieniu się na ostatnim u nietoperza, nie będziesz gotowy na następny. Nikt w nietoperzu nie ma znaczenia sam w sobie, ale mają one znaczenie razem.

Będziesz popełniać błędy. Ucz się od nich i wprowadzaj poprawki, ale nie marnuj czasu na ich rozwiązywanie i próby ich naprawy. Bez oczywistego błędu indywidualny błąd nie będzie miał wielkiego negatywnego wpływu. Martw się więcej o następnej sytuacji niż o ostatniej.

To powiedziawszy, myślę, że twoje podejście jest w porządku. Przeproś, jeśli przeprosiny są konieczne, i przejdź dalej.

Dwa inne punkty:

• Nie pozwól, aby dziecko zrzuciło haczyk za każde złe zachowanie, które wywołało odcinek. Dzieciak nie zdobywa przepustki, wpędzając mamę lub tatę w wybuch emocjonalny. „ Przepraszam, że zwariowałem. Jednak uderzyłeś swojego brata, a to wymaga kary. Zostaniesz sam w pokoju do kolacji ”.
• Jeśli wywoływałeś zbyt surowe konsekwencje gniewu, możesz to później zmienić. „ Przepraszam, że straciłem panowanie nad sobą. Zdaję sobie sprawę, że uziemienie cię przez całe lato jest zbyt trudne. Nie mogę pozwolić ci oderwać się od ziemi. Jesteś uziemiony na dwa tygodnie. ”