Jak i kiedy ujawnić dzieciom samobójstwo rodzica?

Ojciec moich dzieci popełnił samobójstwo 10 lat temu, kiedy mieli 9, 3 i 1 lat.

W chwili jego śmierci nie chciałem, aby wiedzieli, jak umarł, ale stało się to taką publiczną wiedzą, że byłem zmuszony ujawnić to mojemu najstarszemu dziecku, ponieważ nie chciałem, żeby dowiedział się o tym w szkole.

Dorastając, miałem przyjaciela, którego ojciec umarł i dopiero gdy skończył 18 lat, jego matka ujawniła mu, że jego ojciec popełnił samobójstwo. To zawsze mnie tkwiło, ponieważ był w szoku, ale także w lepszym wieku, aby poradzić sobie z tą koncepcją.

Przed śmiercią ojca moje dzieci nie wiedziały o samobójstwie. Mimo że mieli ciotkę ze strony ojca, która popełniła samobójstwo przed ich urodzeniem, a później śmierć wuja matki uznano za samobójstwo (był to rok po śmierci ojca).

Więc samobójstwo jest ogromnym problemem w naszej rodzinie.

Czy istnieją badania nad ujawnieniem przyczyny śmierci rodzica, który popełni samobójstwo?

Jakie są zalety i wady wczesnego ujawnienia lub oczekiwania, aż dzieci będą starsze?

Nie interesują mnie niepotwierdzone dowody ani opinie, ale wiedza specjalistyczna i wszelkie badania na ten temat.

Zadałem to pytanie tutaj:

Jak pomóc dzieciom poradzić sobie z samobójstwem rodziców?

Przeprowadzono niewiele badań na ten temat, a większość napisanych na ten temat prac podkreśliła destrukcyjne konsekwencje nie powiedzenia dzieciom całej prawdy zaraz po śmierci. Przeważnie te badania przeprowadzono w latach 60. i 70., w czasach, gdy dość często nie mówiono dzieciom, a wyrządzone szkody obejmują zniekształcone procesy żałoby i zakłócenia rozwojowe (Dunne-Maxim, Dunne i Hauser 1987; Goldman 1996; Grollman 1971, 1990; Hammond 1980; Hewett 1980, Jewett 1982). W „Children of Suicide: the Telling and the Knowing” (Cain, 2002) autor sugeruje, że takie podejście nie jest absolutne, że istnieje różnica między byciem poinformowanym a wiedzą, i że część wyjaśnienia „dlaczego” wpływa na jego odbiór u dzieci.

Punkty podniesione w gazecie, z pewnymi parafrazami:

• Bezpośrednio po śmierci rodzica - i przez jakiś czas później - potrzeby dzieci są liczne i często pilne. Najbardziej palące pytania mogą dotyczyć zaspokojenia podstawowych potrzeb. Kto odprowadzi mnie do szkoły? Kto przygotuje nasz obiad? ... Krótko mówiąc, z dziećmi - a zwłaszcza z młodszymi dziećmi - nasze potrzeby lub potrzeby rodziców muszą dzielić się z dzieckiem zgodnie z prawdą, szczególnej natury śmierci rodzica nie należy mylić z bieżącymi potrzebami dziecka. Czasami wiedza o dokładnej naturze śmierci rodzica znajduje się na liście odczuwanych potrzeb i obaw dzieci pogrążonych w żałobie.
• Dla wielu, zwłaszcza młodszych dzieci, zrozumienie jakiejkolwiek formy śmierci, a nawet samej śmierci, jest niejasne, oszałamiające, fragmentaryczne ... Chociaż istnieje kilka odmiennych poglądów, praktycznie wszystkie systematyczne badania empiryczne wskazują, że dzieci zwykle nie osiągają tego aż do wieku od 7 do 8 do 10 lub 11, co nazywamy dojrzałym, realistycznym rozumieniem śmierci - jej ostatecznością, nieodwracalnością i uniwersalnością, a także uznaniem, że umarli są nieczuli, a przyczyna śmierci niekoniecznie gwałtowna.
• Kiedy dzieci zostają skonfrontowane (nawet w odległych, sztucznych, testach psychologicznych) z koncepcją śmierci powiązaną z osobą, która ma dla nich znaczenie, w przeciwieństwie do koncepcji śmierci bardziej odległych ofiar, rozumienie śmierci przez dzieci znacznie się pogarsza.
• Opóźnianie opowiadania przez kilka miesięcy do roku pozwoliło [rodzicom] zbliżyć się do początkowo przerażającego opowiadania w znacznie lepszej kontroli nad emocjami, dostosowanej do ich nowych okoliczności, z większą perspektywą i przywracając zaufanie do rodzicielstwa.
• Jest również tak, że niektórzy rodzice wyraźnie próbują powiedzieć swojemu dziecku o szczególnej (samobójczej) naturze śmierci, tylko po to, aby spotkać się z bezkompromisowym oporem ze strony dziecka.
• Z innej perspektywy rodzice czasami nie mówią, że są bardziej specyficzne dla dzieci niż dla samobójstw. Niektórzy ocalali rodzice wybiórczo opowiadają jednemu lub większej liczbie swoich dzieci, a jednocześnie nie mówią innym ... Zwykle jest to uwarunkowane wiekiem, ale także postrzeganą dojrzałością, zdolnością dziecka do radzenia sobie, jawnym zainteresowaniem dziecka wiedzą. Dziecko, któremu nie powiedziano, mogło być ulubieńcem i prawdopodobnie nie poradzi sobie z myślą, że ta osoba się zabiła. Mówienie jednego rodzeństwa, a nie drugiego oznacza, że ​​rodzeństwo musi zachować tajemnicę, a drugie w końcu poczuje się zdradzone.
• Dzieci, którym nie powiedziano, często wiedzą.
• Niektóre dzieci, którym to powiedziano, nie wiedzą. Być może byli zbyt młodzi, by zrozumieć poznawczo lub nie byli gotowi na zrozumienie z powodów emocjonalnych. Mogą znać to słowo, ale nie w pełni obliczyć jego znaczenie. Można im powiedzieć, ale nie wierzyć. Dzieci mogą się tłumić, gdy im to powiedziano.
• Może dojść do poważnych szkód, jeśli „dlaczego” nie będzie rozumiane zgodnie z przeznaczeniem. Na przykład dzieci, które powiedziały rodzicowi, że nie chcą żyć, mogą czuć się odrzucone. Mówiąc o „chorobie mózgu”, może się martwić, że on lub pozostały przy życiu rodzic również zachorują, jeśli zachorują. Powiedziane o poważnych stresach, które doprowadziły do ​​samobójstwa, dziecko może odejść z pomysłem, że samobójstwo jest uzasadnionym wyborem. Powiedziane, że taka była wola Boża, dziecko może uwierzyć w kapryśnego Boga.

Autor artykułu stwierdza, że ​​choć niewielu twierdzi, że „rodzic, który przeżył, szczerze informuje swoje dzieci w odpowiednim czasie o naturze śmierci tego rodzica, robiąc to w sposób racjonalnie dopasowany do możliwości rozwojowych dzieci, bez bardziej szczegółowych szczegółów niż to konieczne, oraz forma wyjaśnienia, która najprawdopodobniej nie wpłynie negatywnie na pozytywny wizerunek dzieci samobójczego rodzica (jeśli istnieje) ”. W opowiadaniu mogą wystąpić szkody, tak jak w mówieniu. Opóźnienia w informowaniu mogą być uzasadnione.

Przede wszystkim autor podkreśla, że opowiadanie jest procesem, który zachodzi przez lata, a nie wydarzeniem . „Dla większości opowieść będzie musiała być powtarzana i powtarzana, a dla praktycznie wszystkich, zrozumienia będą powtarzane, pod wpływem rozwoju, doświadczeń życiowych i gromadzenia nowych informacji o śmierci”.

Cain, AC (2002). Dzieci samobójstwa: opowiadanie i wiedza. Psychiatria , 65 (2), 124-36.

Osobiste doświadczenie, powiedziałem mojemu synowi, gdy miał 19 lat, że jego ojciec zmarł 14 lat temu, nie w wypadku samochodowym, jak on uwierzył, ale popełniając samobójstwo. W wieku 4 lat myślałem, że śmierć jego ojca wystarczy. Przeprowadziłem się 250 mil stąd. Po zastanowieniu zrobiłbym to samo ponownie. Mój syn ma bardzo ograniczoną i szczęśliwą pamięć o swoim ojcu, nie znosi złej woli i jest wdzięczny, że go przed nim ukryłem.

Myślę, że nie ma tutaj dobrej lub złej odpowiedzi. Rodzic, który został wychowany, powinien otrzymać wsparcie w swojej decyzji. Zapytałem mojego syna, 6 miesięcy po tym, jak mu powiedziałem, czy jest zły, zirytowany lub zastanawia się nad swoją nową wiedzą, a on mówi mi „nie”. W rzeczywistości twierdzi, że jest wdzięczny, że nie wiedział. Mój mąż popełnił samobójstwo, nie rozumiem tego, dlatego nie musiałem spędzać lat próbując wyjaśnić to dziecku.

Brałem udział w grupie samobójczej dwa razy po śmierci mojego męża i, szczerze mówiąc, byłem przerażony, jak wiele osób nadal uczestniczyło w tej grupie lata później. Zapytałem mojego syna, czy chciałby z kimkolwiek porozmawiać lub uczestniczyć w grupie, jego odpowiedzią był stanowczy bóg nie. Skupiłem się i nie mogę zmienić tego, co się stało, postanowiłem żyć, a nie żyć z samobójstwem.

Brak badań tutaj. Osobiste doświadczenie i obserwacje naukowe. Moja matka jest i zawsze była błyskotliwą i zaniepokojoną osobą. Wiedziałem, że mój dziadek, jej tata, był genialny i zmarł, gdy miałem trzy lata. Jedyne rodzeństwo mamy zmarło na raka w wieku 18 lat przed rokiem. Pomijam tutaj mnóstwo akapitów i notatek ...

W wieku trzydziestu czterech lat matka mówi mi, że dziadek nie umarł na cukrzycę, jak to się złożyło, ale makabryczne samobójstwo. Do dziesięcioleci później wciąż sortuję wydarzenia i zamieszanie, które wprowadziły dezinformacje w moje życiowe wybory. I cokolwiek z tego przekazałem mojemu potomstwu.

Dziecko musi to usłyszeć od drugiego rodzica lub zaufanego członka rodziny. Jednak dziecko nie musi znać wszystkich szczegółów w młodym wieku. Należy omówić, że rodzic zakończył swoje życie z powodu choroby psychicznej. Nie oznacza to, że opowiesz im każdy drobiazgowy szczegół wydarzenia.

Od dziecka miałem do czynienia z samobójstwem. Wiele osób, które znam, próbowało samobójstwa lub uległo śmierci. Nic w życiu nigdy mi nie odmawiano. Powiedziano mi o śmierci i nigdy się jej nie bałem. Oglądam telewizję, a niektóre z moich ulubionych programów to programy kryminalne. Lubię wymyślać rzeczy i wydarzenia.

Jestem pastorem, a konkretnie zajmuję się duszpasterstwem dzieci i szkolę innych duchownych dzieci. Jedną z rzeczy, których nigdy nie nauczyłem, jest to, jak radzić sobie ze śmiercią i samobójstwem w służbie dzieci. To będzie nowy rozdział w moich szkoleniach z posługi. Dzieci nie chcą być okłamywane. Chcą poznać prawdę. Okłamujemy nasze dzieci w tak wielu sprawach. Święty Mikołaj, Easter Bunny, Tooth Fairy, a teraz śmierć? To jednak inny temat. Chodzi o to; Nasze dzieci muszą słuchać prawdy od najmłodszych lat. Muszą wiedzieć, że ich rodzice zawsze mówią im prawdę. Nawet gdy prawda boli, musimy mówić im prawdę.

Mam teraz do czynienia z samobójstwem 30-letniej kobiety, która postrzeliła się w głowę przed swoim 2 i 4-letnim dzieckiem. Te dzieci widziały to na własne oczy. Nie możesz po prostu zamiatać tego pod dywan. 2-latek prawdopodobnie tego nie zrozumie ani nie zapamięta przez długi czas. 4-latek prawie 5 lat był w pokoju, w którym przebywała pani. Będzie miał ten obraz na zawsze w pamięci. To dziecko będzie na zawsze pokryte bliznami. Jest to trudna sytuacja do rozwiązania.

Bez względu na to, czy dziecko widziało, co się stało, czy nie, musi wiedzieć, co się stało. PRAWDA! Usłyszą od kogoś prawdę, a to będzie oznaczać o wiele więcej od najbliższych. Będziesz musiał wyjaśnić różne rzeczy, gdy dziecko się starzeje i to jest w porządku. Uczymy się rzeczy na różnych poziomach, takich jak płatki cebuli. Gdy stajemy się więksi, możemy zrozumieć więcej, niż kiedy jesteśmy mali. Cebula zaczyna się mała, a gdy rośnie, dodaje sobie płatki. Są to różne warstwy tego samego.

Znam to z doświadczenia. W przypadku młodszych dzieci „tata podjął złą decyzję” działa szczególnie dobrze. Kiedy dzieci osiągną wiek, w którym chcą dowiedzieć się więcej, zapytają bezpośrednio. Jeśli są wystarczająco świadomi, aby zadać pytanie, są gotowi na uczciwą, prostą odpowiedź. Tylko fakty. Należy im powiedzieć, że to nie ich wina. Będą mieli kilka nocnych lęków i przez pewien czas mogą rozwinąć obsesyjne nawyki. Niewiele jest dowodów na skuteczność poradnictwa w żałobie u dzieci poniżej 6 lat. Nie bardzo dobrze wyobrażają sobie śmierć. Otwarte objawy powinny ustąpić głównie po około 6 miesiącach.

Nawiasem mówiąc, dzieciom, które znajdują swojego rodzica, lub tym, które są obecne, kiedy przyjeżdża lekarz, najlepiej jest skorzystać z możliwości pożegnania i „kocham cię”. Najpierw zatuszuj wszystko makabryczne.

Starsze dzieci są bardziej skomplikowane. Wystarczająco trudno jest być nastolatkiem bez niczego traumatycznego. Spodziewaj się testów gniewu, drażliwości i ograniczenia we wszystkich obszarach. Córki zmarłych ojców mają skłonność do rozwiązłości (ale myślę, że „rozwiązły” określa większość nastoletnich chłopców na początku ...).

Pomaga nastolatkom zobaczyć akt zgonu; mogą być nieufni wobec rodzica, który przeżył. Myślę, że to zbyt zmienne, by powiedzieć „powinieneś to zrobić w ten sposób”, ale nie sądzę, abyś mógł się pomylić z otwartym i szczerym.

Możesz zacząć widzieć choroby psychiczne, takie jak nastrój, lęk lub zaburzenia psychotyczne. Ważne jest monitorowanie. Przy pierwszych oznakach prawdziwego problemu poleciłbym psychiatrę.