Jako informatyk zdałem sobie sprawę, że pozostały pył stanowi problem wykładniczy. Uświadomienie to byłoby złe dla matematyka: oznacza, że do prawdziwej czystości można się tylko zbliżyć, nigdy nie osiągnąć. Niestety jestem inżynierem i dla mnie wykładniczy rozkład jest bardzo dobrą wiadomością. Oznacza to, że mogę trochę obniżyć kwotę przy odrobinie wytrwałości; a tam gdzie matematyk ma tylko nieskończoną, pozbawioną rysów podłogę, mam dywan djechlin, który zajmie się błędami zaokrąglania.
Obserwacja bazowego, że nawet w stosunku do końca „łopatą-w-w-procesie pyłu panewki” każdy cykl ma przejść pewną frakcję pyłu do miski pyłu, który oczywiście jest przyczyną zmniejszenia wykładniczej.
Jako inżynier jestem zobowiązany do połączenia praktyki i matematyki. Z praktycznego punktu widzenia usuniętą frakcję można zwiększyć:
- Przesuwanie pojemnika na kurz o cal lub dwa do tyłu za każdym razem, aby odsłonić kurz, który wcześniej dostał się pod wargę i dać mu przestrzeń do „podskoczenia” nieco do pojemnika;
- przechylając nieco patelnię do przodu, aby gumowa warga przylegała lepiej do podłogi, pozostawiając mniejszą szczelinę na kurz;
- zamiatając ruchem „do góry”, obracając szczoteczkę wokół osi rączki.
W ten sposób szybko zamiatam pół tuzina lub kilkanaście razy, za każdym razem lekko cofając patelnię, za każdym razem łapiąc kolejną część pozostałego pyłu. Operacja zajmuje tylko kilka sekund i może potrzebować jednej lub dwóch stóp przestrzeni. Ponieważ moja podłoga nie jest pozbawiona cech, mogę skorzystać ze szwów i szczelin tam, gdzie są one dostępne.
Po stronie matematycznej inżynierii możemy oszacować pozostałą ilość pyłu po n zamiataniu: Nawet jeśli każde przemiatanie usuwa tylko 20% pyłu, tj. Pozostaje 80% pyłu, to każde trzy przemiatanie zmniejsza o połowę pozostały pył; 12 zakresów zmniejsza wykładniczo do 0,8 ^ 12 = 0,06 lub 6%. To często wystarcza, aby przejść do strategii djechlin ;-).
