Czy łączenie się czarnej dziury łamie segregację horyzontów zdarzeń?

O ile wiem, jeśli mamy 2 czarne dziury A i B, oba mają swoje własne horyzonty zdarzeń, to co znajduje się w horyzoncie zdarzeń A pozostaje dla nas zupełnie nieznane, i to samo dla tego, co znajduje się w horyzoncie zdarzeń B.

Załóżmy teraz, że A i B łączą się (łączą). Mamy więc teraz pojedynczą czarną dziurę C z własnym horyzontem zdarzeń.

Oznaczałoby to, że to, co znajdowało się w horyzoncie zdarzeń A, teraz „wie”, co znajduje się w horyzoncie zdarzeń B. Czy to oznaczałoby, że wszystkie horyzonty zdarzeń wszystkich czarnych dziur są w rzeczywistości „możliwe do połączenia”, ponieważ wszystkie mogą się w pewnym momencie scalić?

Edycja: Po obejrzeniu sugerowanego wideo mogę spróbować przeredagować pytanie:

Załóżmy, że Alice i Bob znajdują się poza czarnymi dziurami A i B.

Alice wskakuje do czarnej dziury A, a Bob wskakuje do czarnej dziury B.

Bob nigdy nie widzi Alice przekraczającej horyzont zdarzeń (zgodnie z poniższym filmem; to ten sam Bob, co na filmie: nie widzi Alice przekraczającej horyzont zdarzeń, dopóki „t = nieskończoność”), ale Bob przekracza horyzont zdarzeń czarnej dziury B ( nie jest częścią filmu).

Powiedzmy, że dwie czarne dziury również do siebie pasują, więc powiedzmy, że łączą się „teraz” (ta koncepcja jest prawdopodobnie niewłaściwa). Zatem dwa horyzonty zdarzeń stają się teraz jednym.

Czy Alice i Bob ponownie się spotkali, mimo że Bob nigdy nie widział Alice przekraczającej horyzont zdarzeń A? Jak narysować taką sytuację (2 czarne dziury), korzystając ze schematu na wideo w odpowiedzi poniżej?

Może to być związane z łączeniem osobliwości czarnej dziury? i co dzieje się z informacjami o horyzontach wydarzeń dwóch łączących się czarnych dziur? ale nie jestem w stanie uzyskać odpowiedzi stamtąd ... ale jestem tylko inżynierem komputerowym, nie jestem fizykiem, więc odpowiedź może leżeć i nie widzę.

Nie jesteśmy też lekarzami, nawet astrofizykami, ale jesteśmy fizykami.

Jeden z bardziej znanych fizyków, Leonard Susskind, omawia w swojej doskonałej serii wykładów na temat ogólnej teorii względności (uważam, że to był odcinek 7, który połączyłem), że podczas łączenia czarnej dziury powierzchnia Schwarzschilda (już nie kula) odkształca się i „wychodzi po ciebie”.

W przeciwnym razie napotkalibyśmy problem, jaki miały wczesne badania nad czarnymi dziurami, gdy były jeszcze nazywane Collapsars . Problem polegał na tym, że Collapsar na wieki zapadłby się na skutek grawitacyjnej dylatacji czasu i nigdy tak naprawdę nie utworzyłby promienia Schwarzschilda, który według statycznych rozwiązań powinien istnieć. Wtedy też czarne dziury nigdy się nie połączą.

Problem ten został jednak rozwiązany, gdy zdano sobie sprawę, że Horyzont odkształca się podczas fuzji. Horyzonty następnie łączą się, a A i B wchodzą w związek przyczynowy.