Czy w układzie planetarnym blisko jądra galaktycznego można by zobaczyć supermasywną czarną dziurę?

Rozumiem, że promieniowanie na planetach w pobliżu centrum galaktyki sprawia, że ​​życie na tych planetach jest prawie niemożliwe i że naprawdę nie można „zobaczyć” czarnej dziury. Gdybyś jednak mógł stanąć na powierzchni planety, która krąży wokół gwiazdy w pobliżu lub wewnątrz jądra galaktycznego, czy teoretycznie mógłbyś spojrzeć w niebo i zobaczyć brak światła / gwiazd wskazujący położenie centralnej supermasywnej czarnej dziury?

Czy byłoby to zbyt daleko, aby zobaczyć, zasłonięte gruzem, czy zbyt małe, aby je zauważyć?

Jeśli czarna dziura jest aktywna, co oznacza, że ​​wciąż wychwytuje materię z otoczenia, wokół niej będzie miał duży dysk akrecyjny, co jest jedynym sposobem na rozproszenie momentu pędu dla spadającej materii.

W wyniku tego rozproszenia cała materia rozgrzeje się i wyemituje promieniowanie. Ten dysk będzie dość duży, a zatem wyraźnie widoczny jako jasny obiekt na niebie.

Ta strona pokazuje obraz przechwycony przez Hubble'a takiego dysku:

Ściśle mówiąc, nie można bezpośrednio zobaczyć czarnej dziury, ponieważ jej widok zostanie zasłonięty jasną emisją dysku.

Obecność dysku pozwoli jednak obserwować czarną dziurę dzięki jej efektowi grawitacyjnemu.

Nie można było zobaczyć go jako czarnej plamy na niebie, ponieważ jest zdecydowanie za mała. Jest to tylko 17-krotny promień naszego Słońca, którego oczywiście nie można zobaczyć jako dysku nawet z zewnętrznych obszarów naszego Układu Słonecznego. To, co łatwo było zobaczyć, to znacznie większy obszar światła i innego promieniowania z wpadającej do niego materii.

Jest coś, co nazywa się soczewkowaniem grawitacyjnym, co oznacza, że ​​światło wychodzące zza czarnej dziury wyginałoby się w jego kierunku, a ponieważ jądro galaktyczne ma wiele gwiazd, być może zamiast czarnej plamy na niebie zobaczyłbyś wielkie nagromadzenie światła w i wokół pozycji czarnej dziury.

Nie jestem pewien, jak dosłowne jest „soczewkowanie”, więc nie wiem, czy istnieje punkt centralny oparty na grawitacji i energii światła i czy miałoby to znaczenie, gdzie planeta jest z tego punktu centralnego.

http://www.cfhtlens.org/public/what-gravitational-lensing (Google będzie wyszukiwać więcej linków, jeśli będziesz ich szukać)

Tęczowa chmura.

Źródłem promieniowania z czarnych dziur jest spirala w czarnej dziurze, która rozgrzewa się, gdy „spada” i uwalnia swoją potencjalną energię grawitacyjną. Znowu jest to promieniowanie ciała czarnego, ale tym razem jest to zwykły rodzaj: im cieplejsze są emitery, tym krótsza jest długość fali. Promieniowanie to pochodzi z czarnej dziury, a nie z samej dziury.

/physics/24958/how-can-a-black-hole-emit-x-rays

Promienie X pochodzą z gorącego gazu krążącego wokół czarnej dziury w dysku akrecyjnym. Gdy gaz krąży w orbicie, naprężenia magnetyczne powodują, że traci on energię i pęd kątowy, a zatem powoli spiralizuje w kierunku czarnej dziury. Energia orbitalna jest przekształcana w energię cieplną, podgrzewając gaz do milionów stopni, a następnie emituje promieniowanie ciała czarnego w paśmie rentgenowskim.

Gdy gaz zbliży się kilkakrotnie w stosunku do promienia horyzontu, pogrąża się w czarnej dziurze, więc chociaż niektóre promieniowanie rentgenowskie wciąż może uciec tuż przed horyzontem, większość jest emitowana całkiem na zewnątrz.

Teleskopy do wykrywania czarnych dziur szukają najbardziej energetycznych promieni, które są emitowane z najgorętszych obszarów gazu znajdujących się najbliżej dziury. Nie możemy stać na planecie, patrzeć w górę i widzieć xrays. Ale zastanów się: jeśli jest bardzo gorący gaz, obok niego jest mniej gorącego gazu, a obok tego gazu, który jest mniej gorący. Im chłodniejszy jest czarny organizm, tym większa długość fali emitowanego promieniowania. Gdzieś w tej stopniowo schładzającej się chmurze jest gaz, który emituje promieniowanie w widzialnej długości fali.

Twierdzę tutaj, że stopniowa zmiana temperatury tej chmury, ponieważ jest ona coraz bardziej oddalana od najgorętszego, najbardziej wewnętrznego gazu, powinna powodować stopniową zmianę emitowanych częstotliwości. Pierwsze światło widzialne znajdowałoby się w dalekim fioletie, najbliżej dziury. Spowoduje to stopniowanie niebieskiego i zielonego dalej, a następnie zaczerwienienie w najdalej schłodzonej części chmury.

Ta prognoza powinna być prawdziwa nie tylko dla czarnych dziur, ale dla każdej chmury gazu ogrzewanego od wewnątrz. Teraz pozwól mi spojrzeć ... zaczynamy.

https://www.space.com/12051-bright-nebula-photo-supergiant-star-betelgeuse.html

Chmura tęczy czarnej dziury będzie bardziej symetryczna niż ta. Gwiazda wyrzuca te rzeczy chcąc nie chcąc, ale dziura zasysa gaz, więc będzie to symetryczna spirala.