Odpowiedź na twoje pytanie brzmi „tak” i „nie”, w zależności od okoliczności.
dwóch białych karłów prawdopodobnie spowodowałoby powstanie supernowej typu Ia , zakładając, że łączna masa przekroczy limit Chandrasekhar ( mas Słońca). Niestabilny obiekt powstały w wyniku zderzenia nie mógł być podtrzymywany przez ciśnienie degeneracji elektronowej; kiedy temperatura gwałtownie rośnie z powodu kolizji, nie ma nic, co mogłoby ją zatrzymać (porównaj to z ciśnieniem cieplnym w „normalnej” gwiazdy, która może spowodować, że gwiazda rozszerzy się lub skurczy, aby skompensować zmiany temperatury).∼ 1.4
Wzrost temperatury uruchamia syntezę, która następnie podwyższa temperaturę, która wyzwala większą syntezę. . . i tak dalej, i tak dalej, w bardzo krótkim czasie. Jest to mniej więcej taki sam proces jak w supernowej typu Ia napędzanej akrecją. Powstała eksplozja niszczy obiekt, wyrzucając materię w przestrzeń kosmiczną.
Podobnie jak w przypadku normalnych supernowych typu Ia, tego rodzaju kolizja prawdopodobnie miałaby miejsce w układzie podwójnym, w którym dwa białe karły na bliskich orbitach traciłyby energię z fal grawitacyjnych i spiralnie się wsuwały (prawdopodobieństwo zderzenia dwóch niezwiązanych ze sobą białych karłów jest bardzo, bardzo niskie). Nie jestem pewien, jak jasne byłoby to wydarzenie w spektrum fal grawitacyjnych; prawdopodobnie słabsza niż gwiazda neutronowa inspirowana gwiazdą neutronową, ale wciąż silna. Prędkości komponentów mogą być dość duże, co oznacza, że podczas zderzenia uwolniona zostanie duża ilość energii.
Sprawy są nieco bardziej skomplikowane, jeśli łączna masa jest mniejsza niż granica Chandrasekhar. Przykładowym systemem, w którym przewiduje się kolizję, jest SDSS J010657.39-100003.3 . Całkowita masa dwóch białych karłów wynosi mas Słońca, z pewnością poniżej limitu. Za około 37 milionów lat ( Kilic i in. (2011) ) zderzą się i utworzą subwarf - hel łączący hel, co ciekawe (porównaj to z fuzją węgiel / tlen w supernowej typu Ia, która w tych okolicznościach jest niestabilna). Podobne scenariusze mogą być odtwarzane w innych systemach.∼ 0,6
Tego rodzaju gwiazda nie byłaby „normalną” gwiazdą w tym sensie, że tak naprawdę nie byłaby w głównej sekwencji - tylko nieco poniżej. Byłaby to subwarfa typu O lub B, mniej świecąca niż główna sekwencja gwiazd tego samego typu widmowego. Widziałem kilka artykułów na temat tych obiektów, które twierdzą, że będą to gwiazdy takie jak Słońce - to nieprawda! Biorąc pod uwagę, że białe karły są silnie zubożone w wodór - pamiętajcie, że są to zdegenerowane rdzenie starych gwiazd - praktycznie nie ma spalania wodoru, nawet w skorupie. Jedynym rozwiązaniem jest spalanie helu rdzeniowego.
W ostatecznym rozrachunku jednym z wyjaśnień dotyczących tworzenia się zmiennych R Coronae Borealis jest zderzenie dwóch białych karłów. Nie sądzę, abyśmy mieli solidne dowody na to, że wolimy to od innych modeli (np. Coś, co wiąże się z utratą wodoru z zewnętrznej powłoki), ale jeśli jest to właściwa ścieżka, odpowiedź na twoje pytanie może być ostateczna tak. Zauważ, że wymagałoby to progenitorów białego karła o średniej masie.