Jak blisko mamy technologii do pomiaru skośności planet dla egzoplanet?

O ile mogę stwierdzić, nie mamy jeszcze precyzji, aby nawet rozsądnie ustalić granice nachylenia egzoplanet, ale wikipedia wydaje się wskazywać, że może to być możliwe w „najbliższej przyszłości”. Wydaje się, że należy to osiągnąć poprzez bezpośrednie obrazowanie, albo bezpośrednio obserwując spłaszczenie obrotowe egzoplanet, albo szukając księżyców i zakładając, że planeta jest przypieczętowana zablokowana na tej samej płaszczyźnie co jej satelita.

Jak blisko oceniasz naszą precyzję? Czy istnieją inne podejścia do pomiaru odchylenia planetarnego?

Oczywiście nie oczekuję ostatecznej odpowiedzi. Zastanawiam się, czy ktoś wie o jakichkolwiek badaniach w tej dziedzinie lub ma jakieś przemyślenia na ten temat.

Carter i Winn (2010) sugerują, że najbardziej obiecującym sposobem wykrywania nachylenia egzoplanety byłyby maleńkie podpisy odciśnięte na sygnale światła tranzytowego przy wejściu i wyjściu (~ 200 części na milion dla planety tak spłaszczonej jak Saturn). Zhu i in. (2014) wykorzystują tę technikę do pierwszego wstępnego wykrycia ukośności egzoplanety od obiektu Keplera, masywnego brązowego karła 18 Jowisz Kepler 39b (KOI-423.01). Mierzą oblatość 0,22 ± 0,11. Nakładają też pewne górne ograniczenia na obłudę innych planet w katalogu Keplera.

Sygnał tranzytowy dla KOI-423.01 na 12 orbitach. Resztki dwóch modeli, jednego z oblatacją i jednego bez, wykreślono na dole. Model Oblateness lepiej pasuje do danych.

Uważa się, że różnice w oblatacji sprzyjają zamieszkaniu przez egzoplanetę poprzez regulację modulacji temperatury , więc spodziewam się, że pomiary tej właściwości w czasie będą priorytetem w przyszłych obserwacjach egzoplanet w badaniach astrobiologicznych i SETI.