Zgodnie ze stronami systemu Linux można dodawać dyski surowe oraz partycje do grupy woluminów.
W innej dokumentacji (RedHat, CentOS lub openSUSE) wszystkie przykłady odnoszą się do dodawania partycji do VG zamiast surowych dysków. Jaka jest powszechna (najlepsza) praktyka?
Odpowiedzi:
Zgodnie z Podręcznikiem administrowania woluminem logicznym RHEL 6 zaleca się, aby cały dysk był używany jako wolumin fizyczny w grupie woluminów LVM, aby nadal go partycjonować:
fragment przewodnika „Administracja woluminu logicznego RHEL6 Przewodnik administratora LVM”
2.1.2 Wiele partycji na dysku
LVM pozwala tworzyć woluminy fizyczne z partycji dyskowych. Zasadniczo zaleca się utworzenie jednej partycji obejmującej cały dysk w celu oznaczenia go jako wolumin fizyczny LVM z następujących powodów:
Wygoda administracyjna
Łatwiej jest śledzić sprzęt w systemie, jeśli każdy prawdziwy dysk pojawia się tylko raz. Staje się to szczególnie prawdziwe w przypadku awarii dysku. Ponadto wiele woluminów fizycznych na jednym dysku może powodować ostrzeżenie jądra o nieznanych typach partycji podczas uruchamiania.
Sekcja 11.1. Inicjowanie dysków lub partycji dysku LVM Howto stwierdza, co następuje:
fragment LVM Howto
Dla całych dysków:
Uruchom pvcreate na dysku:
# pvcreate /dev/hdbSpowoduje to utworzenie deskryptora grupy woluminów na początku dysku.
Niepolecane
Używanie całego dysku jako PV (w przeciwieństwie do partycji obejmującej cały dysk) nie jest zalecane ze względu na problemy z zarządzaniem, które może stworzyć. Każdy inny system operacyjny, który patrzy na dysk, nie rozpozna metadanych LVM i wyświetli dysk jako wolny, więc prawdopodobnie zostanie zastąpiony. Sam LVM będzie działał dobrze z PV całego dysku.
Jeśli pojawi się błąd, że LVM nie może zainicjować dysku z tabelą partycji, najpierw upewnij się, że dysk, na którym pracujesz, jest prawidłowy. Jeśli jesteś tego pewien, uruchom następujące polecenie:
NIEBEZPIECZNY
Następujące polecenia zniszczą tablicę partycji na operowanym dysku. Upewnij się, że jest to właściwy dysk.
# dd if=/dev/zero of=/dev/diskname bs=1k count=1 # blockdev --rereadpt /dev/diskname
Są to podstawowe źródła, którym ufam przy ustalaniu, czy należy sformatować pojedynczą partycję na dysku twardym przed dodaniem jej jako woluminu fizycznego, czy nie. Jak wskazały inne odpowiedzi (i komentarze), nie pomylisz się, dodając cały dysk bez partycji.
Dla mnie porównuję to do jazdy samochodem z pasem bezpieczeństwa. Jeśli nigdy nie zdarzy ci się wypadek, to pas nie spełnił swojego zadania, ale jeśli kiedykolwiek zdarzy mi się wypadek, jestem pewien, że go miałem.
Myślałem, że powyższe 2 przewodniki były 2 całkiem dobrym powodem. Obaj są oficjalnymi przewodnikami, jeden z RH, a drugi to Howto opracowane przez zespół LVM.
Oto kolejny powód. Nie dzieląc HDD na partycje, ID nie jest jawnie ustawiane na HDD, aby jasno określić, w jaki sposób jest używany.
fdisk -l
...
/dev/sda6 318253056 956291071 319019008 8e Linux LVM
Jako administrator systemów, dla mnie i innych jest o wiele bardziej oczywiste zamiar używania tego konkretnego napędu w porównaniu z bez 8e.
Doceniam to, co mówisz @Joel, ja również pracowałem w firmie o fortune 500, w której mieliśmy setki wdrożeń Linuksa zarówno we wdrożeniach fizycznych / wirtualnych na komputerach stacjonarnych / serwerach, jak i w dużych magazynach, więc rozumiem powiedzenie.
fdisk -lraz, /sys/blockraz, a twój bios raz. Gdzie to ma być powielone? (kont.)
Preferowane jest posiadanie niektórych powszechnie rozpoznawanych deskryptorów (metadanych), a MBR jest raczej takim deskryptorem. Nawet GPT używa starej tabeli partycji opartej na MBR, aby wskazać jej obecność.
Rzeczywiście tracisz trochę miejsca na dysku, ale jest to raczej znikoma korzyść ze zrozumienia, co jest na dysku (i gdzie), jest oczywiste.
pvdisplay, (ROZMIAR PV: nie nadaje się X MiB), jeśli X jest większy niż 1 Mb, możesz równie dobrze podzielić partycję bez utraty.
Tworzenie woluminów fizycznych na partycjach zajmujących 100% dysku prawie nigdy nie jest właściwym rozwiązaniem. Mówię „prawie” tylko dlatego, że mam takie podejście, że tylko dlatego, że nie mogę wymyślić żadnego powodu, aby coś zrobić, to nie znaczy, że nie ma powodu, aby to robić. To powiedziawszy, nie mogę wymyślić żadnego powodu, aby umieścić partycje na dysku w 100% miejsca, jeśli będzie to LVM.
Nie dostaniesz żadnej zauważalnej korzyści w zamian za odzyskanie pewnej sztywności partycjonowania. Jeśli są to woluminy fizyczne wspierane przez SAN, a robisz to, istnieją tylko dwa sposoby na zwiększenie przestrzeni dyskowej w grupie woluminów:
partprobe, że przeczytasz nowe rozmiary, ale działa to tylko około 1 raz na 2 z mojego osobistego doświadczenia i wymaga odmontowania systemu plików (tj. Zmusza cię do przejścia w tryb offline z innego powodu, dla którego ludzie jak menedżerowie woluminów).Jeśli zrobisz cały dysk, administrator SAN może dla ciebie rozszerzyć jednostkę LUN, ponownie przeskanujesz magistralę SCSI, wybierze ona nowy rozmiar jednostki LUN, a następnie zrobisz to, pvresizeaby rozszerzyć wolumin fizyczny. Wszystko to bez przełączania żadnego systemu plików w tryb offline.
Po wyjściu z bitu MBR zwykle nie bierze się PV z jednego systemu i nie przedstawia się innym w środowisku korporacyjnym. Nawet jeśli to zrobiłeś, jeśli jest to LVM, będziesz chciał, aby system operacyjny, dla którego będziesz prezentować LUN, obsługiwał LVM. W przeciwnym razie po co im to przedstawiać? Jeśli tak, zobaczysz wszystkie informacje o woluminie fizycznym, informacje o grupie woluminów i woluminy logiczne (zakładając, że jest to jedyne PV w grupie woluminów). Tak samo dokumentuje się w ten sposób.
Zasadniczo: partycjonowanie całego dysku na 100% jest jak wymaganie, aby kelner, który przyniósł ci szarlotkę, również przyniósł ci nóż. Kiedy to zrobi, rzucisz nożem w bok i po prostu zakopiesz twarz w cieście. Czyli: nie ma sensu nalegać na narzędzie do dzielenia czegoś na mniejsze części, jeśli i tak zamierzasz użyć tego wszystkiego za jednym razem.
pvscanpodczas rozruchu, więc jądro na dysku instalacyjnym powinno przeskanować wszystkie urządzenia blokowe szukające głowic LVM. Prawdopodobnie zgłosiłbym błąd komukolwiek, kto wyjaśnia, że jego instalator jest fubar. W przypadku instalacji domowych problem jest taki sam, nawet jeśli główny system plików obejmuje dwa dyski, na którym dysk podstawowy zostanie podzielony na partycje / boot, a po załadowaniu jądra wykona skanowanie woluminu. W ten sposób możesz nawet uruchomić LVM.
Z mojego doświadczenia wynika, że używanie partycji będzie dobre, jeśli testujesz lub małe środowisko, w którym dysk / pamięć nie jest dostępny. Jest dobry do szkoły lub do pracy w garażu. W prawdziwym świecie, z wirtualnym serwerem, na którym można rozszerzyć dysk na żądanie, lepiej jest pozwolić LVM zarządzać surowym / całym dyskiem zamiast partycjonowania. Zarządzanie nim będzie łatwe i elastyczne bez konieczności ponownego uruchamiania serwera. Czy wiesz ile czasu to oszczędza? Pomnóż dla wszystkich serwerów, które mogą być potrzebne do zarządzania! Wiele razy mam wyzwania, które ze względu na partycję / plasterki musisz zrestartować serwer, ponieważ jądro może nie rozpoznać nowej tabeli. Podczas dodawania surowego dysku / wirtualnego dysku do LVM i konieczności rozszerzenia systemu plików LVM z surowym dyskiem jest świetny. Uruchamiając proste polecenie, takie jak „echo 1> / sys / block / XXX / device / rescan ”gdzie XXX to twój dysk (sdb, sdc, sdd itp.) ponownie przeskanuje dysk w celu uzyskania dodatkowej przestrzeni bez ponownego uruchamiania i boom! będziesz mógł rozszerzyć swój system plików w locie. Przedłużenie dysku bez ponownego uruchamiania serwera Linux zajmie Ci 5 minut. W przypadku dysku podzielonego na partycje proces ten jest skomplikowany