Dlaczego warto używać CPIO do initramfs?

Tworzę własne initramfs na podstawie wiki Gentoo . Zamiast znajomego tari gzipstrona mówi mi, żebym używał cpioi gzip. Wikipedia twierdzi, że cpiojest używany przez initramfs jądra 2.6, ale nie wyjaśnia dlaczego.

Czy to tylko konwencja, czy jest cpiolepsza dla initramfs? Czy nadal mogę używać tari gzip?

Nie jestem w 100% pewien, ale ponieważ początkowy ramdysk musi zostać rozpakowany przez jądro podczas rozruchu, cpio jest używane, ponieważ jest już zaimplementowane w kodzie jądra.

Cytowanie Documentation/filesystems/ramfs-rootfs-initramfs.txt:

Dlaczego CPIO zamiast smoły?

Decyzja została podjęta w grudniu 2001 roku. Dyskusja rozpoczęła się tutaj:

http://www.uwsg.iu.edu/hypermail/linux/kernel/0112.2/1538.html

I pojawił się drugi wątek (szczególnie na tar vs cpio), zaczynając tutaj:

http://www.uwsg.iu.edu/hypermail/linux/kernel/0112.2/1587.html

Szybka i brudna wersja podsumowania (która nie zastępuje czytania powyższych wątków) to:

1) CPIO jest standardem. Ma dziesiątki lat (od czasów AT&T) i jest już szeroko stosowany w systemie Linux (w RPM, dyskach ze sterownikami urządzeń Red Hata). Oto artykuł na ten temat w Linux Journal z 1996 roku:

http://www.linuxjournal.com/article/1213

Nie jest tak popularny jak tar, ponieważ tradycyjne narzędzia wiersza polecenia cpio wymagają argumentów wiersza polecenia naprawdę. Ale to nic nie mówi o formacie archiwum, a istnieją alternatywne narzędzia, takie jak:

http://freecode.com/projects/afio

2) Format archiwum CPIO wybrany przez jądro jest prostszy i czystszy (a zatem łatwiejszy do utworzenia i analizy) niż jakikolwiek z (dosłownie dziesiątek) różnych formatów archiwów tar. Pełny format archiwum initramfs wyjaśniono w pliku-buforze-format.txt, utworzonym w usr / gen_init_cpio.c i wyodrębnionym w init / initramfs.c. Wszystkie trzy razem zawierają mniej niż 26 tys. Tekstu czytelnego dla człowieka.

3) Projekt GNU standaryzujący na tar jest mniej więcej tak samo ważny jak system Windows na zipie. Linux nie jest częścią żadnego z nich i może podejmować własne decyzje techniczne.

4) Ponieważ jest to wewnętrzny format jądra, może to być
coś zupełnie nowego. Jądro zapewnia własne narzędzia do tworzenia i wyodrębniania tego formatu. Zastosowanie istniejącego standardu było lepsze, ale nie konieczne.

5) Al Viro podjął decyzję (cytat: „smoła jest brzydka jak diabli i nie będzie wspierana po stronie jądra”):

http://www.uwsg.iu.edu/hypermail/linux/kernel/0112.2/1540.html

wyjaśnił swoje rozumowanie:

http://www.uwsg.iu.edu/hypermail/linux/kernel/0112.2/1550.html http://www.uwsg.iu.edu/hypermail/linux/kernel/0112.2/1638.html

i, co najważniejsze, zaprojektował i wdrożył kod initramfs.

Z tego, co pamiętam z moich dawnych czasów SysV, cpio mógł obsługiwać pliki dev, ale tar nie mógł; dzięki temu CPIO było preferowanym narzędziem do tworzenia kopii zapasowych, zanim pojawił się zrzut. Łatwiej było także obsługiwać częściowe zestawy plików i twarde łącza, dzięki czemu tworzenie przyrostowych kopii zapasowych było łatwiejsze. Myślę, że GNU tar nadrobił zaległości w funkcjach CPIO, więc teraz jest to tylko kwestia wygody użytkownika. Zarówno cpio, jak i tar powinny być domyślnie zainstalowane.