Używam Joe w konfiguracji „jstar” (najbardziej podobnej do WordStar).
Ponieważ nie jestem programistą ani administratorem systemu, nie muszę się martwić, czy Joe zostanie zainstalowany w dowolnym systemie skonfigurowanym przez kogoś innego.
Jeśli ktoś w mojej rodzinie musi wpisać coś w moim systemie, mogę to załatwić z Joe. To jedyny edytor * nix z ludzkim interfejsem.
Zobacz, jak dziewięciolatek reaguje na taki interfejs:
http://www.wordstar.org/index.php/wsdos-documentation/131-the-emperor-s-new-clothes-or-how-difficult- Polecenia to-to-to-to-learn-the -starstar-keyboard
Joe był dołączony do każdego wczesnego systemu Linux, z którego korzystałem. (Zacząłem w 1994 r., Kiedy zmieniłem pracę i otrzymałem konto z tego, co mi powiedziano, że to „BBS” w systemie „Unix” w pracy. Prawdopodobnie był to Slackware i podobnie jak wszystkie lub większość wczesnych dystrybucji, zawierał Joe domyślnie.)
Używam Joe jako zasady. Zacząłem od WordStar w 1982 roku i wkrótce dowiedziałem się, że jego klawisze poleceń są częścią najbardziej podstawowego standardu obliczeń - ASCII (aka ECMA-6 i ISO 646: 1991 IRV), którego wszyscy nadal używamy w rozszerzonej formie o nazwie Unicode.
Tylko Ctrl-A do Ctrl-Z to więcej niż wystarczające do sterowania kursorem i ekranem, podstawowej edycji i obsługi w pełni funkcjonalnego systemu menu. Używają kluczy, które znamy najbardziej; tam, gdzie Ctrl jest powyżej lewej Shift, można je pisać tak łatwo, jak wielkie litery; a dzięki systematycznym zadaniom i pomocy ekranowej podczas pracy, takiej jak WordStar (Joe jest prawie tak samo dobry), można z nich korzystać natychmiast i bez wysiłku zinternalizować.
A ponieważ są częścią standardu i są dostępne na wszystkich systemach, potężne firmy chcą, aby umarły.
Apple chce, abyśmy używali tylko klawisza Command. IBM, jego zwolennicy i naśladowcy chcą, abyśmy myśleli, że Alt, funkcja oraz dedykowane klawisze ruchu i edycji są niezbędne. Spójrz na oprogramowanie masowego rynku inne niż WordStar od 1982 do 1992 roku: w Word, WordPerfect, Windows 1.0-3.0 i każdym innym znanym produkcie, od Ctrl-A do Ctrl-Z, były prawie całkowicie martwe. Spójrz na recenzje produktów z tamtych czasów: nawet pisarze, którzy kochali WordStar, wydawali się musieli nazywać klawisze poleceń „tajemnymi” lub „tajemniczymi”.
Jak coś domyślnie pokazywanego na ekranie i jasno wyjaśnione w instrukcji można nazwać tajemnym lub tajemniczym? Uderzająca jest spójność z użyciem tych słów. Byłem profesjonalnym tłumaczem, redaktorem, reklamodawcą i pisarzem technicznym i nigdy nie przyszło mi do głowy używać tych konkretnych słów, nawet w przypadku programu, którego nienawidziłem. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że zostali wybrani w sali konferencyjnej lub dziale marketingu.
Dawno temu przysiągłem, że żadna firma produkująca sprzęt lub oprogramowanie nie uczyni mnie niewolnikiem. Kiedy byłem zmuszony do używania WordPerfect i Worda w pracy, WordStarized do samego końca, aw domu przeszedłem prosto z WordStar w MS / PC DOS na Joe w GNU / Linux.
Doceniam piękno vi / vim i moc emacsa i cieszę się, że mogę używać ich klawiszy poleceń w strefie pisania w bash, przeglądarkach, menedżerach okien i gdzie indziej. Jednak przy pracy z tekstem stwierdzam, że tylko Joe spełnia moje potrzeby i wymagania i spodziewam się, że będę go używać, dopóki nie będę mógł już ustawić palca na klawiaturze.
„WordStar… był triumfem zarówno inżynierii oprogramowania, jak i tego, co dziś nazwalibyśmy projektowaniem zorientowanym na użytkownika”. - Matthew G. Kirschenbaum, w Track Track: A Literary History of Word Processing