Komunikowanie się w Tokio bez japońskiego

Niedługo jadę do Japonii. (Jak moje poprzednie pytanie.) I jadę do Tokio.

Nie jestem wcale dobry w komunikacji w języku japońskim. Początkujący, nawet nie będący w stanie używać go do podstawowego celu.

Jak mogę się komunikować? np. jeśli użyję aplikacji na telefon, czy będzie niegrzeczna? Czy mogę używać angielskiego? (Wszyscy wiemy, że japońska katakana bardzo różni się od angielskiego.)

Kwalifikator: Mieszkam w Tokio

Nie będziesz mieć problemów z nawigacją w systemie kolejowym lub zakupami w obszarach turystycznych, takich jak Asakusa. Poza tym niewiele osób mówi lub rozumie po angielsku. Nawet dostanie lunchu w McDonalds jest trudne - mówię po japońsku rozsądnie, a moje zamówienie prawie w połowie się nie udaje. Miejscowi po prostu nie są przyzwyczajeni do różnych akcentów.

Jeśli zatrzymasz się w międzynarodowym hotelu *, zrobią wszystko, aby zatrudnić pracowników mówiących płynnie po angielsku. Mniejsze miejsca nie, głównie dlatego, że nie mają wystarczającego ruchu turystycznego do opieki. To samo z restauracjami. Przez kilka pierwszych lat, kiedy tu byłem, zawsze szukałem restauracji kaiten-sushi, w których rzeczy krążyły po pasie. Nie wymaga mówienia.

Twoja mówiona aplikacja na telefon jest prawie bezużyteczna - wypróbowałem kilka i Wifey-san powiedziała, że ​​nie ma pojęcia, co ona mówi. Tłumaczenia pisemne są znacznie bardziej przydatne - wkładam coś do telefonu i dość często bez problemów wskazuję kanji.

Doskonałe przypomnienie od komentarzy: prawie wszystkie restauracje mają albo dokładne zdjęcia w menu, albo plastikowe jedzenie na wyświetlaczu w oknie. Wybierz, co chcesz, sfotografuj za pomocą telefonu. (jeśli miejsce nie ma żadnego, przejdź dalej. Prawdopodobnie pen € xpen $ ive.)

* Delta, Hilton itp. Naprawdę duże. Z dopasowanymi cenami pokoi. Hotele z dzwonnikami, portiernią, restauracjami, które wymagają zarówno rezerwacji, jak i kurtek obiadowych itp.

W tym mogę jedynie dać swoje własne doświadczenie, ale myślę, że to wystarcza.

Podróżowałem po Japonii przez większość miesiąca w 1994 roku, w ogóle nie mając japońskiego, podróżując pociągiem i hostelami, używając języka angielskiego, ponieważ mój niderlandzki wcale nie jest tam rozumiany. Mój pierwszy tydzień zorganizowałem krótką trasą po Tokio / Kioto, ale resztę zrobiłem bez żadnych rezerwacji dokonanych z domu.

Dopiero gdy zjechałem z tras turystycznych, spotkałem jeden hostel, w którym ludzie odbierający telefon nie rozumieli wystarczająco angielskiego, aby uzyskać rezerwację, biuro informacji turystycznej wykonało dla mnie tę rozmowę i rezerwację.

Po przybyciu do hostelu okazało się, że gospodyni powiedziała 6 słów po angielsku: tak, nie, łóżko, wanna, kolacja i toaleta. Ale bardzo skutecznie wykorzystała te słowa, a kiedy musiała przekazać bardziej zaangażowane koncepcje, poprosiła jednego z pozostałych gości o przetłumaczenie. Każdego dnia byłem tam jeden gość, więc wybór był ograniczony, ale pobyt był przyjemny i udany. I to była najgorsza sytuacja językowa, jaką spotkałem.

Nie byłem w żadnym sklepie, restauracji, muzeum, biurze rezerwacji stacji, pociągu ani stacji metra, gdzie nie było wystarczającej ilości angielskiego z personelem i znakami, żebym mógł znaleźć drogę i odebrać swoje rzeczy. Mój japoński ogranicza się do „Arigato” (nawet nie jestem pewien pisowni), co, jak mi powiedziano, jest najkrótszym sposobem, by podziękować i nadal być grzecznym.

Jestem pewien, że angielski jest już teraz powszechnie używany, ponieważ tylu lat młodych Japończyków uczy się go w szkole i tylu lat turystów przybywa do kraju.

W Tokio nie było wtedy problemu, wcale, chociaż spotkało się całkiem sporo osób, które nie mówiły po angielsku, a reszta nie była pewna ich umiejętności posługiwania się językiem angielskim i mogła raczej uniknąć używania go niż utrata twarzy przy użyciu go źle. Do tej pory wielu z tych osób będzie przyzwyczajonych do używania angielskiego znacznie częściej. Nadal będą ludzie, którzy nie mówią po angielsku, ale nie na tyle, by powstrzymać cię przed znalezieniem drogi.

Dodane po przeczytaniu odpowiedzi przez osobę mieszkającą w Tokio:

Moim doświadczeniem był turysta, robiąc rzeczy turystyczne, zdobywając jedzenie w restauracjach z plastikowymi modelami jedzenia, w kilku przypadkach nie dostałem menu w języku angielskim i chodziłem do sklepów, w których turyści byli popularni. Jeśli chcesz komunikować się z ludźmi, którzy często nie kontaktują się z turystami, doceniam, że będziesz potrzebować więcej japońskiego.

Częściowo zależy od tego, dokąd idziesz. W większych miastach, w hotelach, dużych domach towarowych, większych restauracjach możesz dobrze posługiwać się językiem angielskim (choć nauczysz się kilku podstawowych japońskich - cześć, dziękuję, ile, jak się masz itp. Nigdy nie boli)

Na wsi w Japonii możesz mieć trudności, zwłaszcza ze starszymi japońskimi właścicielami sklepów, karczmarzami lub pracownikami restauracji.

Mała wskazówka, której nie widzę w innych odpowiedziach, jest taka, że ​​część mieszkańców będzie gotowa napisać dla ciebie angielski, ale nie będzie próbowała mówić.

Przypuszczam, że są zawstydzeni, ale biorąc pod uwagę okropny stan mojego Japończyka, nie rozumiem, dlaczego mieli się czym martwić. Mimo to niektórym wydawało się to obchodzić.

Przyzwyczaiłem się zawsze nosić ze sobą małą podkładkę i długopis lub ołówek. Potrzebowałem go tylko kilka razy, ale przy takich okazjach było to bardzo przydatne. Pomyśl o prawie opuszczonej platformie kolejowej w małym mieście o 03:15. W zasięgu wzroku była dokładnie jedna pracownica i nie chciała ze mną rozmawiać po angielsku. Jej pismo było jednak wyraźne, a pisany angielski więcej niż wystarczał do tego zadania.

Pamiętaj, że mam więcej informacji z 70-100 słów japońskiego, jakie miałem, niż z podkładki.

Powtórzę innym respondentom, że kilka wspólnych słów ma długą drogę, jeśli są to właściwe słowa.

W Japonii zarejestrowałem w sumie około siedmiu miesięcy w ciągu 3–5 tygodniowych pobytów służbowych w latach 2006–2009. Można to nazwać dwadzieścia dni podróży bez pomocy jednego z naszych gospodarzy.

Uwaga: dwa razy uczyłem się japońskiego na poziomie college'u - kiedy miałem 20 lat, a kiedy miałem prawie 40 lat, przez około 2 lata za każdym razem. W końcu dotarłem do Japonii w 2007 roku.

Moja wiedza na temat czytania pozwoliła mi zrobić kilka rzeczy łatwiej, dostać się na stacje kolejowe (ale te duże również mają angielskie znaki), wypełnić formularz rezerwacji miejsca dla Shinkansen za pomocą słownika itp. Jestem bardzo niewygodna próba mówienia lub rozumienia mówionego japońskiego.

Kiedyś, kiedy próbowałem znaleźć peron, przygotowałem się, by zapytać obsługującego. Zadałem pytanie po japońsku, odpowiedział, ale go nie rozumiem. Zapytałem ponownie, myśląc, że coś popełniłem źle, a on odpowiedział ponownie. Widząc moją zdezorientowaną twarz, powiedział po angielsku: „Dokąd idziesz?”

W muzeum spytałem młodą parę, czy zrobią moje zdjęcie aparatem po japońsku. Natychmiast odpowiedzieli w języku angielskim.

Miałem też kilka osób w średnim wieku lub starszych, które pomagały mi, gdy musiałem wyglądać na zdezorientowanego i kierowały mnie do właściwego pociągu lub do muzeum. Lub po prostu porozmawiaj ze mną, ponieważ znali innych anglojęzycznych.

Z drugiej strony, w małym muzeum poświęconym kumihimo (plecionkom), ponieważ mówiłem trochę po japońsku, opiekun oprowadził mnie po okolicy i wszystko wyjaśnił po japońsku. Powiedziałem takie rzeczy jak: „Soo desu ka? Kirei desu nee!” czyli „Naprawdę? Tak ładnie!” i nie zrozumiałem nic, co mi powiedziała, niestety.

Ogólnie rzecz biorąc, nie sądzę, że powinieneś martwić się poruszaniem się po Tokio z ograniczoną liczbą Japończyków.

Nie mogę podać szczegółów ze względu na złą pamięć, ale w 2011 roku odbyłem dwie tygodniowe wycieczki do Japonii (Tokio, Kioto, Hiroszima i kilka miejsc pomiędzy nimi). Nie przypominam sobie ani jednego problemu z jedzeniem, zakwaterowaniem czy transportem (chociaż, co prawda, jestem rodzajem samotnika). Nie znam ani jednego słowa po japońsku.

Byłem w Tokio przez 10 dni w 2007 r., Korzystałem z transportu publicznego, jeździłem dookoła, pojechałem na jeden dzień na Fuji i jeden dzień na Kamakurę. Miałem wielkie trudności z załatwieniem spraw. Jedyną osobą, która mówiła dobrze po angielsku, była recepcja mojego hostelu w Tokio. W przeciwnym razie nawet młode kobiety w punkcie informacji turystycznej na dużej stacji metra zawiodły całkowicie. Jakoś wypracowałem sytuacje, ale czasem trudno było rozwiązać nawet podstawowe problemy. Książka Lonely Planet (Tokio) była bardzo pomocna.

Lato 1990, tydzień w Tokio. Przewodnik po pałacu: doskonała znajomość języka angielskiego. Właściciel małego hotelu w Japanese Inn Group (który w tym czasie składał oferty specjalne zagranicznym turystom), ograniczony angielski. W restauracji, w której oszołomił nas zakup biletu z automatu i przekazanie do systemu kucharskiego, jeden uczeń szkoły średniej z doskonałym angielskim, który, jak sądzę, zwykle podkreślał, że nie był zbyt dobry. Wszyscy inni: brak angielskiego. Poszedł do restauracji na krótkie zamówienie, kucharz wyglądał na przerażonego, znalazł gdzieś angielskie menu ze zdjęciami pod ladą.

Nie miało to jednak znaczenia.