Dlaczego władzom nepalskim zależy na tym, by Everest wspiął się na sprawiedliwość?

Po tym wydarzeniu .

Nepal powiedział we wtorek, że bada, czy Chinka, jedyna wspinaczka w tym sezonie na Mount Everest od strony Nepalu, użyła helikoptera, aby dostać się do obozu wysokiego

Dlaczego władze chciałyby sprawdzić, czy używała helikoptera, czy nie? Jeśli ktoś potencjalnie chce odbyć taką podróż, czy byłoby to nielegalne? Czy są jakieś przepisy (tj. Przepisy ruchu lotniczego), które zostały złamane?

Wspinaczka na Everest z Nepalu wymaga specjalnego zezwolenia, a wspinacze, którzy z powodzeniem wejdą na górę, otrzymują certyfikat uznania od rządu Nepalu. Pieniądze zebrane z pozwoleń przeznaczone są na oczyszczenie góry ¹ , która jest uważana za święte miejsce przez niektóre lokalne populacje.

Jeśli Wang Jing rzeczywiście użyła helikoptera do ominięcia części wspinaczki, jej wspinaczka nie zostanie rozpoznana i nie otrzyma certyfikatu. Ponadto w przyszłości może jej odmówić wydania pozwolenia.

_{¹ na przykład: Extreme Everest Expedition 2010}

Nie jest łatwo polecieć helikopterem na te wysokości, wylądować i ponownie wystartować. Jest to ryzykowne, a wyniki zależą od pogody, która może ulec zmianie bez ostrzeżenia. Śmigłowiec działa w pobliżu granicy najcieńszego powietrza, w którym może latać, i jest mniej zwrotny niż normalnie. Armia nepalska ratowała helikoptery na Everest, ale teraz zajmuje się nimi prywatna firma Fishtail Air, która ląduje na wysokości 6400 m. Wysokie lądowanie jest możliwe tylko przy dobrej pogodzie. W odpowiednich warunkach helikoptery mogą latać wyżej niż szczyt Everestu, ale nie mogą lądować i startować tak wysoko. Były trzy incydenty, w których helikoptery Fishtail rozbiły się podczas próby ratowania kogoś, a także wiele wypadków w okolicy, zanim Fishtail zaczął działać.

Dla turysty przyloty do obozu bazowego Everest z wyboru są głupie na tak wielu poziomach, że nawet nie jest śmieszne. Na tych wysokościach chodzi o aklimatyzację. Przylot helikopterem oznacza utratę szansy na aklimatyzację, co sprawia, że ​​mają większe problemy z kontynuowaniem wspinaczki. Brakuje im również malowniczej i niezapomnianej wędrówki, która w rzeczywistości jest prawdopodobnie jedyną częścią wspinaczki na Everest, która nie będzie fizycznie nieszczęśliwa.

Wygląda na to, że nie powinno im zależeć na tym, jak spędza się swój prywatny czas i prywatne pieniądze na jakąkolwiek działalność.

Dobrą analogią byłoby, gdyby ktoś chciał wylądować helikopterem na szczycie pomnika Waszyngtona. Nie sądzę, żeby obsługa parkowa była z tego bardzo zadowolona.

Idealne jest, aby alpiniści byli samowystarczalni i niezależni, ale takżeże jeśli zajdzie taka potrzeba, robią wszystko, co mogą dla innych ludzi. W rzeczywistości, gdy jesteś na dużych wysokościach w górach, możesz być wysoce współzależny z innymi ludźmi, z którymi dzielisz górę. Jeśli tragarz A rani czoło, a wspinacz B z innej grupy zużywa swoje podpaski higieniczne jako bandaże, być może będzie musiała zapytać, czy ktoś jeszcze je ma. Ta koncepcja helikoptera stwarza większe ryzyko dla osoby, która to robi (rozbija się, nie jest odpowiednio aklimatyzowana do późniejszego wspinania się), a jeśli zagrożenia te okażą się źle, ma wpływ na inne osoby. Wszyscy przewodnicy, wspinacze, tragarze i lekarze zostaną wezwani do poradzenia sobie z sytuacją awaryjną, aw razie potrzeby narażą się na niebezpieczeństwo.