Myślę, że poprawna odpowiedź wymaga pewnych szczegółów technicznych.
Wprowadzenie
Twój komputer prawdopodobnie ma tylko jeden dysk twardy. W oknie pokazanym na zrzucie ekranu możesz zobaczyć partycje, nawet jeśli twój system nazywa je dyskami.
Ogólnie mówiąc, dyski mogą być używane bez partycjonowania. Większość pendrivów działa w ten sposób. [1] Ale korzystanie z partycji ma wiele zalet, żeby wymienić tylko niektóre z nich:
- Możesz mieć dwa systemy operacyjne siedzące na tym samym dysku twardym i nie kolidujące ze sobą. Każdy z nich będzie traktował swoją partycję jako dysk logiczny i nie będzie bałaganił się z innymi, chyba że to zrobisz.
- Możesz logicznie oddzielić swoje dane. Jeśli z jakiegoś powodu jedna partycja ulegnie uszkodzeniu, inne partycje najprawdopodobniej pozostaną nietknięte.
- Korzystanie z partycji jest lepsze niż używanie wielu mniejszych dysków twardych, ponieważ system jest cichszy, zużywa mniej energii i można zmieniać jego rozmiar, usuwać, przenosić itp.
- Możesz użyć niektórych części dysku twardego do specjalnych celów.
Tabele partycji
Twój dysk twardy ma tablicę partycji. Jest to struktura opisująca układ partycji.
Do niedawna w większości przypadków używany był schemat partycjonowania MBR. Zostało to wywołane, ponieważ tablica partycji znajdowała się w głównym rekordzie rozruchowym - zarezerwowanej części dysku (pierwszy sektor fizyczny), która zawiera pierwszy kod ładujący odczytywany z dysku, a także zawiera tablicę partycji dla dysku - który mówi ile jest partycji, gdzie się znajdują i jakiego typu systemu plików używa każdy (np. FAT32, NTFS itp.)
Podczas ładowania systemu oprogramowanie układowe odczytuje kod MBR i przekazuje mu kontrolę. Z kolei kod MBR odczytuje pierwszy blok rekordu rozruchowego woluminu z aktywnej partycji zidentyfikowanej w tabeli partycji i przekazuje mu kontrolę. Ten kod z kolei odczytuje resztę VBR, która w końcu ładuje odpowiednie pliki z partycji i uruchamia system operacyjny.
Ten schemat miał wiele zalet. Jego wdrożenie i użycie było bardzo proste, nawet na starym sprzęcie lub gdy dostępne było tylko ograniczone miejsce na dysku. Co więcej, kod VBR (napisany podczas instalacji systemu operacyjnego) jest pierwszym wykonanym fragmentem kodu, który musi rozumieć systemy plików, aby BIOS mógł być stosunkowo prosty i zwarty. Ale tabele partycji MBR mają już 30 lat. Sprzęt i oprogramowanie uległy zmianie. Głównym ograniczeniem jest to, że format tabeli partycji obsługuje tylko dyski twarde o wielkości około 2 TiB. Było wiele innych problemów z partycjonowaniem MBR.
Tabele partycji MBR są teraz zastępowane przez tabele partycji GUID , w skrócie GPT. Taki typ tabeli partycji masz na dysku twardym (gdybyś tego nie zrobił, nie miałbyś „partycji systemowej EFI”). GPT nie mają MBR [2] i są uzupełnione przez UEFI - nowy typ oprogramowania układowego, który zastępuje starsze BIOS-y. (To znaczy, aby uruchomić komputer z dysku GPT, komputer musi mieć oprogramowanie sprzętowe UEFI.) UEFI nie musi polegać na rekordach rozruchu zbiorczego udostępnianych przez pojedyncze partycje, ale może raczej używać programów ładujących system operacyjny dostarczonych przez systemy operacyjne.
Jak działa bootowanie
Kiedy BIOS uruchamia się z dysku twardego, najpierw patrzy na MBR; tabela partycji w MBR pozwala kodowi MBR zlokalizować i zidentyfikować aktywną partycję; kod z woluminu Boot Boot Record aktywnej partycji lokalizuje, odczytuje i przekazuje kontrolę do modułu ładującego systemu operacyjnego.
UEFI jest bardziej wyrafinowany. Oprogramowanie układowe UEFI jest w stanie zrozumieć co najmniej niektóre szczegóły partycji w formacie FAT, wystarczające do zlokalizowania pliku wykonywalnego, załadowania go do pamięci RAM i przekazania do niego kontroli. W systemie Windows ten plik to bootmgr.exe.
Oprogramowanie układowe UEFI szuka partycji zawierającej takie pliki. Na zrzucie ekranu nazywa się to „Partycja systemowa EFI”. (Jest identyfikowany jako „partycja systemowa EFI” za pomocą identyfikatora numerycznego, GUID, który znajduje się wewnątrz partycji. Dozwolona jest tylko jedna taka partycja na dysk twardy. A ponieważ oprogramowanie układowe UEFI obsługuje tylko rodzinę systemów plików FAT, system EFI partycja najlepiej sformatować w FAT32.)
Następnie odczytuje wszystkie dostępne moduły ładujące z tej partycji i sprawdza, czy obecny jest ten, który określiłeś jako domyślny. Prawdopodobnie możesz nacisnąć jakiś przycisk, zanim UEFI zacznie się uruchamiać, aby wybrać inny moduł ładujący system operacyjny. Tak więc UEFI jest niezależny od kodu rozruchowego znalezionego w MBR lub VBR; zamiast tego polega na modułach ładujących dostarczonych przez zainstalowane systemy operacyjne.
Warto zauważyć, że interfejsy UEFI zawierają moduł obsługi zgodności, który zwykle jest domyślnie wyłączony. Przywraca zgodność wsteczną z sekwencją rozruchową BIOS-u opartą na MBR. Niestety, uruchamianie systemu BIOS wymaga dodatkowej inicjalizacji oprogramowania układowego, co ogólnie powoduje, że uruchamianie jest wolniejsze.
Czy mogę usunąć partycję systemową EFI?
W tym momencie powinieneś zrozumieć, że usunięcie partycji systemowej EFI spowoduje usunięcie wszystkich programów ładujących system operacyjny, uniemożliwiając uruchomienie tego dysku twardego za pomocą UEFI.
Reserved Partition
Jest to symbol zastępczy wymyślony przez Microsoft. Nie zawiera żadnych znaczących danych i jest tam na wypadek, gdybyś musiał kiedyś utworzyć dodatkową partycję do specjalnych zastosowań. W takim przypadku system Windows zmniejszy zarezerwowaną partycję i utworzy nową w odzyskanym miejscu. Usunięcie go nie powinno teraz zaszkodzić , ale możesz napotkać pewne problemy w przyszłości.
Wielkie pytanie
Teraz, zanim usuniesz którekolwiek z nich, powinieneś zadać sobie pytanie: „dlaczego miałbym to zrobić?”
Wolne miejsce na dysku, które zyskujesz, prawdopodobnie nie jest tego warte. Twój dysk twardy ma 700 GB dostępnego miejsca na dysku. Te dwie partycje trwać mniej niż 400 MB połączone . To 0,05714% twojego dysku twardego. Odzyskasz tylko niewielką część dysku, ryzykując awarię rozruchu i możliwe problemy z systemem Windows w przyszłości.
Kolejny powód, dla którego miałbyś to zrobić, miał sens w przypadku tabel partycji MBR - miały one ograniczenie do 4 partycji, więc każda z nich była cenna. Tak nie jest w przypadku GPT, więc nie ma powodu, aby je tutaj usuwać.
[1] Pendrive można podzielić na partycje, ale po wyjęciu z pudełka nie mają odpowiedniej tabeli partycji. Pojedyncza partycja na nich nie ma bootsectora i nie można utworzyć większej liczby partycji, chyba że utworzona zostanie nowa tabela partycji.
[2] To nie do końca prawda. GPT zawiera fikcyjną tabelę MBR z pseudo-partycją obejmującą pierwsze 2 TB dysku twardego. Służy do oszukiwania starszych narzędzi, które nie obsługują GPT, do myślenia, że dysk zawiera prawidłową tabelę partycji MBR i jedną partycję bez wolnego miejsca. Jest to bezpieczniejsze niż pozwolenie starszemu narzędziu odczytać GPT, ponieważ może on zinterpretować go jako uszkodzony MBR i spróbować go naprawić.
