Pamięć wirtualna i dysk SSD

Podczas nauki do egzaminu A + czytałem o dyskach SSD i pomyślałem sobie, że jeśli masz mobo z niskim limitem pamięci RAM, możesz użyć dedykowanego dysku SSD wyłącznie do wirtualnej pamięci RAM. Poszukałem informacji w Internecie, a informacje, które znalazłem, mówiły, że była to zła praktyka, ale nie wyjaśniłem, dlaczego. Dlaczego dyski SSD nie powinny być używane do pamięci wirtualnej i jakie są twoje przemyślenia na temat dedykowanego napędu wirtualnej pamięci? Dziękuję Ci!

Chociaż ludzie sugerują, aby nie umieszczać pliku strony na dysku SSD, nie ma nic, co mogłoby cię powstrzymać, istnieją również podobne pomysły, takie jak Readyboost firmy Microsoft , chociaż używa dysku USB zamiast dysku SSD. Działa w nieco podobny sposób (buforowanie odczytów dysku twardego zamiast buforowania pamięci wirtualnej - ale teoria metody zwiększania wydajności i wad jest taka sama), ale ma bardzo podobne powody ograniczeń, jak umieszczanie pliku strony na dysku SSD:

1. Pamięć flash ma znacznie gorszą tolerancję zapisu niż wirujące dyski lub pełne układy pamięci. Typowe urządzenia flash mają obecnie nawet 5000 cykli zapisu dla standardowego urządzenia MLC, a producenci używają algorytmów wyrównywania zużycia, aby wydłużyć żywotność urządzenia. Niestety wydaje się, że wiele dysków SSD ulega awarii po 1-2 latach (patrz tutaj, aby zapoznać się z niektórymi wskaźnikami awarii w pierwszym roku), ale zazwyczaj jest to spowodowane awarią sprzętu lub oprogramowania wewnętrznego dysku SSD, a nie zużyciem pamięci flash.

2. Pamięci USB są tanie, dostępne we wszystkich głównych pomocnych rozmiarach (4 GB, 8 GB, 16 GB itd.), A do małych odczytów i zapisów są dość podobne do dysków SSD. Ssają jednak przy dużych transferach.

Istnieje również najnowsza funkcja Smart Response firmy Intel, która jest kolejną wersją technologii ReadyBoost.

Tak długo, jak nie masz nic przeciwko pomysłowi, że możesz potencjalnie szybciej zużyć dysk SSD (choć nie szybciej niż umieszczenie całego systemu operacyjnego na dysku SSD, szczerze mówiąc), nie ma powodu, aby nie umieszczać pliku strony na dysku SSD ponieważ powinien działać lepiej niż dysk twardy.

Używam dysku SSD 60 GB jako dedykowanego wirtualnego napędu pamięci działającego w systemie Windows 7, jest to SATA-3 i uzyskuję prędkości 450 MB na sekundę.

Moje urządzenie jest w pełni wyposażone w 32 GB pamięci we wszystkich dostępnych gniazdach. Korzystam z tego urządzenia do edycji filmów pełnometrażowych w jakości HD, więc pamięć ta szybko się pochłania.

Muszę powiedzieć, że napęd wirtualnej pamięci SSD jest świetną pomocą w zmniejszeniu wąskiego gardła, gdy pamięć się kończy i VM się uruchamia. Nie dbam o to, czy dysk umrze za rok czy dwa, po prostu zastąpię go innym tani przejazd.

Dyski SSD są wolniejsze niż pamięć RAM, ale szybsze niż dyski twarde. Tak więc oczywistym miejscem, w którym dysk SSD zmieści się w pamięci wirtualnej, jest przestrzeń wymiany (partycja wymiany w systemie Linux; plik stronicowania w systemie Windows). System operacyjny automatycznie wykorzystuje przestrzeń wymiany w razie potrzeby, gdy brakuje pamięci RAM, więc umieszczając swap na dysku SSD, uzyskujesz wydajność wyższą niż HDD, gdy wymagana jest wymiana.

W systemie Windows plik strony zwykle znajduje się pod adresem C: \ pagefile.sys, więc aby umieścić go na dysku SSD, musisz albo umieścić dysk C: na dysku SSD, albo w jakiś sposób powiedzieć systemowi Windows, aby umieścił plik strony w innym miejscu.

Inną metodą, którą wydajesz się sugerować, jest sprawienie, aby dysk SSD wyglądał jak dodatkowa pamięć RAM dla systemu operacyjnego. Nie wiem, jak byś to zrobił, ale zgadzam się, że byłby to zły pomysł, ponieważ dyski SSD (pamięć flash) są wolniejsze niż pamięć RAM.

Ponieważ pamięć RAM jest obecnie tania, a dyski SSD są strasznie drogie, nie ma to sensu. Możesz kupić 12 GB pamięci RAM za około 80 USD. To byłaby ta sama kwota, co SSD, przy czym SSD jest większy, ale zjada port SATA, dodaje ciepła, pobiera więcej energii niż RAM. Jeśli masz wystarczającą ilość pamięci RAM, zwykle nie będziesz tak bardzo zamieniał pamięci wirtualnej. Większość dysków SSD i tak nie byłaby używana. Zwykle używane byłoby tylko około 3Gig. W przypadku 4Gig pamięci RAM cena byłaby jeszcze niższa.

SSD jako pamięć wirtualna (plik wymiany / stronicowania) może być najlepszym rozwiązaniem dla komputerów, które nie pozwalają na aktualizację pamięci. Na przykład posiadam netbooka Asus, którego pamięć RAM jest wlutowana na płycie głównej, więc nie jest możliwe żadne zwiększenie pamięci.

Według lokalnej linii wsparcia Asusa, model netbooka, którego jestem właścicielem, nie pozwala na żadną aktualizację, nawet na nowy dysk SSD. Podejrzewałem, że te informacje były błędne, być może z przyczyn komercyjnych, więc przystąpiłem do wymiany. Działało zgodnie z oczekiwaniami, a ogólny wzrost wydajności był niesamowity. Zainstalowałem jeden z dysków SSD najnowszej generacji o prędkości zapisu 450 Gb / s i prędkości odczytu 550 Mb / s.

W wielkim schemacie rzeczy wszystko sprowadza się do tego, co masz i czego potrzebujesz. Jeśli nie możesz zaktualizować pamięci RAM do potrzebnego miejsca, umieszczenie pliku wymiany na ssd staje się najszybszym rozwiązaniem. Jeśli chodzi o ograniczone zapisy, nie jest to gorsze niż systemy, które mają system operacyjny na ssd. Mówienie, że skróci to życie do 1 lub 2 lat, jest błędne. Systemy HP, które mają dysk SSD jako dysk systemowy, a zatem mają tam domyślnie plik wymiany, nie zawodzą w ciągu 1 do 2 lat.

Mam kilka laptopów z niską pamięcią RAM, na których działa stacjonarny Linux i różne dyski SSD, a 4 GB to dziś zdecydowanie za mało, więc dużo stronicują na SSD. Co zauważyłem w teście gnome-disks, że obszary, w których znajduje się plik stronicowania, bardzo szybko zwalniają, czasem stają się nawet wolniejsze niż HDD. Tak więc w pierwszym obejściu dodałem opcję „odrzuć” do fstab partycji wymiany, a także odrzuciłem całą partycję i kolejną połowę dysku, ale to się nie poprawiło, po kilku miesiącach partycja wymiany nadal miała 50% wydajności. Przeczytałem, że podczas ponownego uruchamiania jest on i tak odrzucany. Drugim obejściem było zwiększenie pliku stronicowania do rozmiaru ponad 25 GB poprzez bezpieczne wymazanie dysku i ponowną instalację całego systemu operacyjnego (przy jednoczesnym utrzymywaniu tego odrzucania). Po roku pracy i intensywnym użytkowaniu oraz wielu stronach, cały dysk ma normalną wydajność, w tym partycję wymiany. Zauważ, że przetestowano to dobrze tylko na dwóch laptopach z dwoma różnymi dyskami Kingston, ale z tym samym kontrolerem. W sumie, w ciągu 3 lat intensywnej wymiany, zużycie dysku MLC wynosi 4%, a jego mały dysk 250 GB, a drugi 97%. Ale test porównawczy nie wykazuje pogorszenia zarówno odczytu, jak i zapisu w jakiejkolwiek części dysków (testowałem połowę dysku, który jest wolny, i partycję wymiany). Szacowana żywotność dysku wynosi 75 lat (pesymistyczna oparta na maksymalnej wartości liczby wymazów, która wynosi obecnie około 200, a średnia wynosi 130). Oczywiście w tym czasie dysk może ulec awarii na wiele różnych sposobów, ale przez większość czasu można go odzyskać za pomocą bezpiecznego usuwania i odzyskiwania z kopii zapasowej,