Przy silnym sygnale, bez szumów, kliencie i AP, które zarówno dokonują przerywania klatek, jak i dobrze zoptymalizowanej aplikacji (właściwie narzędzie do testowania przepustowości o nazwie IPerf) widziałem przepustowość TCP 802.11g wynoszącą zaledwie 30 megabitów na sekundę.
W rzeczywistych warunkach jestem szczęśliwy, dopóki wynosi ponad 15 megabitów na sekundę.
Ogólna zasada w przypadku 802.11 polega na tym, że przepustowość TCP wynosi 50–60% uzyskiwanej szybkości sygnalizacji, a najlepszą szybkość sygnalizacji uzyskuje się tylko w najlepszych warunkach.
Aktualizacja: Właśnie zdałem sobie sprawę, że nie odpowiedziałem na niektóre z twoich podległych pytań.
Czy 23 megabitów na sekundę to najlepsze, co możesz zrobić (zakładając brak przerywania klatek)? Tak, o ile pamiętam, gdzieś pomiędzy 20 a 25 megabitów na sekundę jest najlepsza przepustowość, jakiej można się spodziewać po 802.11g bez przerywania ramki.
Czy są rzeczy, które możesz dostosować, aby uzyskać lepszą wydajność? Tak, oto kilka rzeczy, które możesz dostosować, aby uzyskać lepszą wydajność. Ostrzegam jednak z góry, że niektóre z nich są bardziej kłopotliwe niż warte:
Upewnij się, że jesteś na najczystszym dostępnym kanale. Jedynym sposobem na niezawodne wykonanie tego jest użycie analizatora widma, takiego jak Wi-Spy . Niektórzy ludzie myślą, że mogą uciec od korzystania z czegoś, co widzi tylko sieci Wi-Fi, takie jak inSSIDer , ale są w błędzie. W paśmie 2,4 GHz może być dużo szumu, który nie pochodzi ze sprzętu Wi-Fi, więc inSSIDer nigdy go nie zobaczy, ale zobaczyłby go prawdziwy Wi-Spy (lub nawet bardziej zaawansowany analizator widma).
1b. Jeśli twój sprzęt to nie tylko b / g, ale tak naprawdę a / b / g, sprawdź, czy któryś z dostępnych kanałów 5 GHz jest czystszy niż którykolwiek z kanałów 2,4 GHz, a jeśli tak, rozważ przejście na 802.11a w 5 GHz.
Jeśli twój sprzęt obsługuje rozbijanie klatek, ale go nie włączyłeś, możesz go włączyć. Różni dostawcy mogą mieć różne sposoby opisywania przerywania klatek, takie jak „tryb turbo” lub coś takiego. Jeśli dobrze pamiętam, pękanie ramek pod marką Broadcom, a także kilka drobnych zastrzeżonych optymalizacji wydajności, takich jak „Afterburner”. Uważaj, że niektóre z tych rzeczy mogą powodować problemy z interoperacyjnością i najlepiej działają najlepiej między chipsetami tego samego dostawcy z tej samej epoki.
Jeśli masz kontrolę nad tym, jakich narzędzi / protokołów używasz do pobierania plików, w tym po stronie serwera, możesz wybrać rzeczy, które bardziej efektywnie wykorzystują TCP. Na przykład dobrej jakości serwer FTP lub HTTP jest bardziej skłonny do „wypełniania potoku” przez ciągłe przesyłanie strumieniowe pliku przy użyciu buforów kroczących, aby upewnić się, że stos TCP po stronie wysyłającej nigdy nie jest głodny wysyłania danych. W przeciwieństwie do tego, zdalne protokoły systemu plików, takie jak SMB i AFP, wykonują indywidualne odczyty i zapisy w blokach, więc między blokami TCP nie ma nic do wysłania. Może to mieć duże znaczenie w trakcie dużego pobierania.
3b. Ponownie, jeśli posiadasz oba końce przesyłania plików, możesz spojrzeć na strojenie TCP. Na przykład upewnij się, że klient i serwer (zwłaszcza odbierający koniec przesyłania pliku) używają odpowiedniego rozmiaru okna TCP. Strojenie TCP wykracza poza zakres tej odpowiedzi, ale jeśli zrobisz to za Google i dowiesz się o takich rzeczach, jak produkty opóźniające pasmo i optymalne rozmiary okien oraz opóźnione potwierdzenie i wyłączenie algorytmu Nagle oraz użycie sysctl (Unix / Linux / Mac OS X) i I zgadnij edytowanie rejestru (Windows), aby dostosować te rzeczy, możesz znaleźć sposoby na wyciśnięcie odrobiny dodatkowej wydajności z twojego łącza.
3c. Ponownie, jeśli posiadasz oba punkty końcowe przesyłania plików, możesz wybrać wydajną aplikację do szybkiego przesyłania plików opartą na UDP. Te aplikacje są zwykle zastrzeżone i wymagają tej samej aplikacji na obu końcach połączenia. Podczas gdy TCP bardzo dobrze radzi sobie tak szybko, jak to możliwe, nie pogarszając przeciążenia Internetu , niektóre z tych aplikacji opartych na UDP przyjmują samolubne podejście do optymalizacji szybkości przesyłania plików bez obawy o wpływ, jaki wywierają one na przeciążenie sieci.
Ogólnie rzecz biorąc, jeśli masz połączenie internetowe o prędkości ponad 40 Mb / s, to 802.11g z 2003 roku, który nie jest szybszy niż 802.11a z 2002 roku, nie jest właściwym rozwiązaniem dla Ciebie. Czas kupić sprzęt 802.11n i bawić się jak w roku 2007. Lub sprzęt 3-przestrzenny ze strumieniem 802.11n i bawić się jak w roku 2010.