Zauważyłem, że podczas instalacji Ubuntu niektórzy ludzie tworzą wiele partycji dla katalogów. Jak jeden dla roota, jeden dla domu, jeden dla bootowania. Jaka jest zaleta robienia tego w porównaniu z instalowaniem ich wszystkich na jednej partycji, przy założeniu, że jest tylko jeden dysk twardy?
Odpowiedzi:
Jest kilka powodów:
Zazwyczaj tworzę jeden dla roota, jeden do wymiany i jeden dla domu. Zaletą tego jest to, że pozwala na pozostawienie dokumentów (także muzyki, wideo, zdjęć itp.) Nietkniętych, jeśli trzeba ponownie zainstalować system operacyjny. Ponieważ możesz całkowicie zapisać partycję systemu operacyjnego (root) bez dotykania partycji domowej, twoje pliki są bezpieczne i nie ma potrzeby wykonywania czasochłonnego procesu przesyłania ich na inny nośnik, a następnie z powrotem na świeżą maszynę. Dzięki temu formatowanie / obrazowanie jest o wiele bardziej eleganckie
Oto kilka dodatkowych informacji na temat korzyści. Chociaż napisano o systemie Windows, zasada jest taka sama.
Kiedyś przesadzałem z partycjonowaniem w moich starych, dobrych czasach Windows, ponieważ myślałem, że może być bardziej jasne. Jedna litera dysku dla określonego tematu (np. Muzyka, zdjęcia, praca itp.). Ale nawet oddzielenie danych od systemu już miało sens: w razie awarii systemu możesz po prostu sformatować partycję systemową i zainstalować ją ponownie bez utraty wszystkich danych.
Systemy uniksowe i Ubuntu nie mają liter dysków, partycje są montowane w dowolnym pustym folderze. Rzeczą, która faktycznie ma sens w moich oczach jest:
Imho więcej niż 4 osobne partycje nie mają sensu w Ubuntu (4 to maksymalna liczba podstawowych partycji, którą możesz utworzyć) - to tylko kwestia osobistych preferencji.
Oddzielna partycja / boot pozwala mi na uruchomienie i naprawę głównego systemu plików, nawet jeśli główny system plików jest uszkodzony. Jeśli włożę wszystkie pliki rozruchowe do głównego systemu plików i zostanie on uszkodzony, może się nie uruchomić. Istnieje również większa elastyczność. Później mogę włożyć drugi dysk, umieścić na nim swap i usunąć partycję wymiany z dysku głównego i rozwinąć główny system plików w tym miejscu.
Tworzenie partycji typu hard swap zamiast jednej w systemie plików to po prostu sysadmin w stylu UNIX. Nie ma prawdziwego powodu, aby nie robić z niego pliku w systemie plików, z wyjątkiem tego, że niektórzy użytkownicy przyjdą sami z mocami sudo i spróbują to zrobić.
Jak powiedzieli Babu i Mike, osobny / home pozwala mi aktualizować lub zmieniać dystrybucje bez utraty wszystkich moich danych.
Przechowywanie katalogów domowych na osobnej partycji zapobiega przypadkowemu zapełnieniu partycji root. Jest to dobre, ponieważ jeśli zapełnisz partycję główną, możesz mieć problemy (na przykład dzienniki systemowe często znajdują się na partycji głównej).
Chociaż użytkownicy niebędący administratorami nie są w stanie wykorzystać ostatnich bitów miejsca na dysku (system im na to nie pozwala), możliwe jest, że wypełnią go przez większość czasu, a następnie zautomatyzują procesy systemowe aby dokończyć pracę, co sprawia, że irytujące jest przywracanie wszystkiego do pracy.
Utrzymanie osobnej partycji domowej pozwala zachować pliki w przypadku ponownej instalacji Linuksa.
GRUB nie obsługuje ext4, więc jeśli zamierzasz używać tego systemu plików do reszty plików, potrzebujesz osobnej partycji rozruchowej. GRUB obsługuje teraz ext4, więc utrzymywanie oddzielnej partycji rozruchowej, mimo że nadal jest opcją, nie jest już konieczne.
Linux ogólnie widzi dysk bardzo inaczej niż komputer z systemem Windows. Również Windows Fat32 / NTFS, a nawet nowsze systemy plików są przeważnie formatem ściśle Windows. Więc tak naprawdę nie wiesz, co robią ani jak zachowują się wewnętrznie. Linux używa własnego systemu plików ext3 / 4, który jest najczęściej używany, system plików Linux nie istnieje w stanie przypominającym drzewo, ani nie traktuje danych jak obywatela drugiej klasy rezydującego na dysku. Powodem, dla którego możesz utworzyć jedną lub wiele partycji dla systemu operacyjnego, jest zarówno dostęp do organizacji, jak i szybkość dysku. Chociaż ta ostatnia część zmieniła się na przestrzeni lat, większość użytkowników Linuksa nie przejmuje się wieloma partycjami, ponieważ musisz wyciąć dane systemu operacyjnego, aby równomiernie pasowały do ręcznie utworzonych partycji. Osobiście uważam, że posiadanie wielu partycji jest sprzeczne z intuicją. Z drugiej strony maszyny z Linuksem generalnie nie cierpią z powodu wadliwych sektorów dyskowych lub mają funkcję automatycznej defragmentacji. To jest po prostu zły projekt firmy Microsoft, nie może naprawić swoich problemów wewnętrznych, dlatego budują narzędzia, które pozwalają na naprawienie własnego problemu przez 60% czasu.