To jest SuperUser, więc zakładam, że jest to system stacjonarny. W przypadku systemu serwerowego odpowiedź może być zupełnie inna.
W przypadku systemów stacjonarnych wysoka zamiana (np. 60) może być bardzo niekorzystna dla interaktywności, a mianowicie, gdy często uruchamiasz ponad 50% zużycia pamięci RAM (np. Podczas edycji dużych lub wielu plików (zdjęć, filmów ...) podczas pracy w 3D , gry, ...). Kluczową kwestią jest to, że jedno zadanie, pracujące z tak dużą ilością danych, będzie działać szybko i bezbłędnie, nawet przy dużej swapiness, ponieważ Linux zobaczy, że pamięć jest aktywnie używana i jej nie wymieni.
Jednak gdy tylko pojawią się inne zadania, to już nie działa. Jeśli na przykład pracujesz nad sceną 3D, a następnie przełączasz się na menedżera plików lub klienta pocztowego, jest bardzo prawdopodobne, że zostały one już wymienione i zajmie to kilka sekund (a być może coś takiego jeszcze wcześniej zamienił się). W tym czasie aplikacja w ogóle nie reaguje. Może to frustrować i spowalniać pracę użytkownika podczas codziennej pracy na komputerze.
Jeśli więc często używasz dużej ilości pamięci do jednego zadania i nadal musisz korzystać z innych zadań, rozsądnym rozwiązaniem jest zmniejszenie swapowania. Ale co, jeśli, jak to często bywa w systemach stacjonarnych, drugi przypadek użycia ma kilka zadań z wykorzystaniem tylko kilku pamięci, przy niskim całkowitym zużyciu pamięci (powiedzmy poniżej 50%)? W takim przypadku posiadanie niskiej swapingu również nie wyrządza żadnej szkody, ponieważ jest dużo wolnej pamięci RAM, a zamiana nie uruchomiłaby się nawet przy wysokiej swapingu.
Mając wiele zadań zajmujących dużo pamięci, i tak jesteś w złej pozycji, ponieważ nastąpi zamiana . W takim przypadku musisz dokonać kompromisu: czy potrzebujesz responsywności systemu plików (wysoka zamiana, ponieważ będzie więcej miejsca przydzielonej na bufory systemu plików, nawet podczas presji pamięci) czy wrażliwości na zadania (niska zamiana, zajmij tyle pamięci? dla zadań, jak to możliwe).