Czytałem wczorajszy post Jeffa Atwooda na Revisiting SSD i po raz pierwszy usłyszałem o hybrydowych dyskach twardych: HD, który ma małą część SSD (powiedzmy 4 GB), a reszta to zwykły wirujący dysk twardy (powiedzmy 500 GB). Jest to więc większa wydajność bez wszystkich wysokich (jak na razie) kosztów dysku twardego FULL SSD.
Moje pytanie brzmi:
Kto decyduje, co wchodzi w część SSD? Czy robi to oprogramowanie (OS)? Czy robi to sprzęt / oprogramowanie wbudowane w dysk?
Odpowiedzi:
Przy tych specyfikacjach załóżmy, że mówisz o Seagate Momentus XT . AnandTech ma pouczającą recenzję dysku. Fragment:
Rozmiar NAND był dla mnie szokujący, gdy pierwszy raz go usłyszałem. Szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś znacznie większego. Jednak w Momentus XT SLC NAND działa wyłącznie jako pamięć podręczna odczytu - zapisy nigdy nie dotykają NAND. Dysk analizuje wzorce dostępu w czasie (najprawdopodobniej za pomocą tabeli historii LBA i ich częstotliwości dostępu) i pobiera niektóre dane do NAND. Jeśli pojawi się żądanie odczytu dla LBA, która jest obecna w NAND, jest obsługiwana poza układem 4 GB. Jeśli LBA nie jest obecny w NAND, dane pochodzą z talerzy.
…
Potencjał napędów hybrydowych nadal jest ogromny, co pokazało tutaj Seagate, że przy minimalnej ilości NAND można osiągnąć ogromny wzrost wydajności. Nie ma powodu, aby jakikolwiek napęd mechaniczny zorientowany na wydajność był wysyłany bez przynajmniej niewielkiej ilości NAND na pokładzie. Seagate ma również wiele miejsca na innowacje. Mogliśmy zobaczyć dyski z większą liczbą NAND lub prawdziwie hybrydowe dyski, które zapewniają buforowanie odczytu i zapisu w NAND.
Na przykład w świecie rzeczywistym właśnie zaktualizowałem ten dysk do mojego MacBooka i mogę potwierdzić, że system operacyjny i moje główne aplikacje ładują się znacznie szybciej.
Wszystkie dyski twarde wyprodukowane od 1997 r. (Prawdopodobnie wcześniej) mają pamięć podręczną lub bufor pamięci RAM. Oprogramowanie układowe napędu przechowuje sektory, które według niego są często dostępne w pamięci RAM pamięci podręcznej, dzięki czemu może natychmiast dostarczać je przez magistralę na żądanie, zamiast pobierać je ze stosunkowo wolnego dysku.
Hybrydowe dyski twarde wykorzystują to jako kolejną warstwę pamięci podręcznej. Jest pod kontrolą oprogramowania układowego napędu. Pod względem zbliżonym do tego, w jaki sposób masz pamięć podręczną L1 i L2 w CPU.