Jak odczytać użycie Unixa

Przeszukałem trochę, ale nie mogę znaleźć dokumentacji na temat używania Uniksa . Wiem coś (głównie metodą prób i błędów), ale na przykład skąd mam to wiedzieć

/usr/bin/ls  [-aAbcCdeEfFghHilLmnopqrRstuvVx1@] [file]...

oznacza, że ​​możesz dołączyć więcej niż jedną opcję? To jest,

ls -la

Gdzie jest dokumentacja na temat składni użycia?

To prawda, że ​​nie ma RFC ani nic, ale nie pójdziesz zbyt daleko od bazy, jeśli będziesz przestrzegać tych wytycznych:

1. Wszystko w nawiasach kątowych < >oznacza, że ​​opcja jest wymagana:
   <foo>

2. Wszystko w nawiasach kwadratowych [ ]oznacza, że ​​opcja jest opcjonalna:
   [bar]

3. Opcje oddzielone potokiem |oznaczają, że są to prawidłowe wartości:
   --baz=one|two|three

4. Opcje jednoliterowe zaczynają się od jednego myślnika:
   -a

5. Opcje wieloliterowe zaczynają się od dwóch myślników:
   --foo-bar

6. (na podstawie nr 4) Pojedyncza kreska z wieloma literami zwykle oznacza połączenie tych pojedynczych opcji jednoliterowych, a nie opcji wieloliterowej. Nie wszystkie polecenia obsługują tego rodzaju związek. Przykład:
   -aAbBcCjest taki sam jak-a -A -b -B -c -C

Nie ma ścisłej struktury dla stron podręcznika, ale poniżej opisano większość poleceń.

Z RĘCZNYCH STRON (5), Podręcznik formatów plików BSD , sekcja „SKŁADNIK STRONY RĘCZNEJ”:

W ręcznej składni strony wszystko w normalnej czcionce tekstowej wymaga tekstu. Wszystko pogrubioną czcionką jest flagą lub podkomendą. Wszystko podkreślone to argument określony przez użytkownika, na przykład nazwa pliku.

Każdy argument otoczony nawiasami jest uważany za opcjonalny. Na przykład [nazwa pliku] wskazuje opcjonalny argument nazwy pliku.

Flagi, argumenty lub podkomendy oddzielone separatorem pionowym (|) wzajemnie się wykluczają. Na przykład, jeśli -a włącza opcję, a -b wyłącza opcję, składnia tego polecenia może być -a | -b.

W niektórych przypadkach możesz nawet zobaczyć całe grupy argumentów owinięte nawiasami i oddzielone separatorem pionowym. Jest to jeden ze sposobów pokazania, że ​​polecenie ma więcej niż jedną poprawną składnię. Na innych stronach podręcznika jest to wyrażone przez posiadanie wielu wierszy w streszczeniu, z których każdy zaczyna się od nazwy polecenia. Oddzielony format jest bardziej powszechny (i bardziej czytelny), ale nie zawsze jest możliwy w przypadku poleceń o szczególnie złożonej składni.

Wreszcie najważniejszą konwencją notacyjną jest użycie elipsy (...). Oznacza to, że w tym momencie można dodać dodatkowe argumenty.

Linie użytkowania nie są zgodne z niczym spójnym.

Należy użyć man lslub, info lsaby uzyskać bardziej spójny poziom informacji.