Tło / korzyść:
BIOS jest samodzielnym chipem na płycie głównej, który jest podłączony, aby zapewnić podstawową funkcjonalność (stąd Basic Input-Output System ). Zapewnia pamięć nieulotną, co oznacza, że zawartość jest zachowywana po odłączeniu zasilania. Oczywiście czasami może zajść potrzeba aktualizacji oprogramowania, aby naprawić błędy lub dodać nową funkcjonalność.
Etymologia:
W przeciwieństwie do nośników magnetycznych, w których głowica magnetyczna jest używana do odwracania drobnych cząsteczek ferro-magnetycznych na dysku, w dawnych czasach takie układy byłyby EPROM s, które miały małe okrągłe okno na górze chipa, przez które specjalistyczny sprzęt dosłownie Lampa błyskowa wiązka światła ultrafioletowego do wymazywania chipu, pozwalając na jego przeprogramowanie (podobnie jak w przypadku procesorów wytwarzanych z wiązek światła pieczących maski tranzystorowe do płytek krzemowych). Pomyśl o kasowalnych dyskach CD lub DVD; aby je usunąć, laser zasadniczo „topi się” (nie technicznie) materiał, a następnie można go zapisać.
(Uwaga: podobnie jak pozostawianie płyt CD / DVD w słońcu może je uszkodzić, pozostawiając EPROM wystawiony na słońce może również uszkodzić je, więc często mają naklejki ochronne zakrywające migające okno).
Te optycznie zaprogramowane EPROMy były zbyt drogie, aby je wyprodukować do powszechnego użytku, więc EPROM były często wykonywane bez okna, co czyniło je jednokrotnym i nieaktualnym. W rezultacie zostały później zastąpione EEPROM ( Elektronicznie -Erasable, Programmable Read-Only Memory) Chipy, dzięki czemu są znacznie łatwiejsze i tańsze, ponieważ mogą być aktualizowane za pomocą samego systemu klienta, a nie muszą być wysyłane do sklepu, aby korzystać ze specjalnego sprzętu.
Tam właśnie jest termin błyskowy pochodzi z i jak najbardziej przestarzałe terminy, to po prostu utknęło .
Ryzyko:
W przeszłości (iw mniejszym stopniu) flashowanie BIOS-u uważano za ryzykowne, ponieważ BIOS był podstawą urządzenia (przypomnijmy sobie Podstawowy część nazwy). W związku z tym, jeśli zapis został przerwany lub uszkodzony z jakiegokolwiek powodu (wyobraź sobie uderzanie lub ciągnięcie za wtyczkę komputera podczas nagrywania nieusuwalnej płyty CD), dane byłyby wtedy uszkodzone, więc nic dziwnego, że nie zadziała. Dodatkowo, ponieważ układy były stosunkowo wolne do pisania i zajęło około minuty na napisanie bloku o wielkości 1 MB, czyniło to je trochę podatnymi na problemy środowiskowe, takie jak utrata zasilania. Ponieważ chip zapewnia podstawową funkcjonalność wymaganą nawet do pracy bagażnik urządzenie, nie byłoby możliwości ponownego zaprogramowania go, aby to naprawić (jeśli potrzebujesz komputera, aby go zaprogramować, ale komputer nie działa, jak byś go zaprogramował? ;-) )
Oczywiście nie był to koniec świata; można go było nagrać na innym komputerze z podwójnym gniazdem BIOS lub specjalnym urządzeniem do programowania BIOS i zaprogramować je, ale niestety te specjalne płyty główne były rzadkie i kosztowne, podobnie jak urządzenia, które zwykle można było znaleźć tylko w niektórych sklepach komputerowych.
(Ten sam problem występuje również w przypadku innych systemów BIOS, podobnie jak w napędach optycznych, kartach graficznych itp. Aby móc ponownie flashować BIOS dysku lub karty, musi on zostać wykryty i zidentyfikowany przez system, ale jeśli BIOS nie działa, wtedy system nie może tego zrobić, ponieważ urządzenie nie może się poprawnie zainicjować.)
Rozwiązania:
W dzisiejszych czasach, mimo że nadal istnieje problem z napędami i kartami, producenci płyt głównych dostarczyli kilka rozwiązań, które pomogą. Powszechną metodą jest zaimplementowanie zapasowego BIOS-u na płycie, który może się uruchomić, gdy podstawowy jest uszkodzony. Ten zapasowy BIOS może być następnie użyty do flashowania kopii na podstawowy, przywracając tym samym funkcjonalność. W przeszłości odbywało się to za pomocą drugiego gniazda BIOS-u na płycie z drugim, identycznym układem, ale w dzisiejszych czasach płyty mfg często wybierają nie-zapisywalny układ, ponieważ kopia zapasowa nie jest potrzeba być aktualizowalnym i używanie nie-flashowalnego jest tańsze. Podczas uruchamiania kompatybilna płyta zwykle wyświetla skrót klawiszowy (np. F2, Insert itp.), Który można nacisnąć, aby skopiować kopię zapasową do podstawowej.
Inną metodą, której używają niektóre płyty, jest dołączenie małego, dedykowanego układu, który ma „migacz”. Gdy system odbierze zasilanie, nawet jeśli system nie uruchomi się, możesz nacisnąć specjalny klawisz, który wyzwoli migacz do odczytu dyskietki (lub napędu USB itp.), Aby sprawdzić, czy jest plik z obrazem BIOS to. Jeśli tak, kopiuje obraz do BIOS-u.
Systemy operacyjne:
Ponownie, w przeszłości, narzędzia Flashing były programami DOS, ponieważ DOS był najbliższy RTOS (System operacyjny czasu rzeczywistego) ze względu na to, że nie ma wielozadaniowości. Jako taki nie był tak podatny na zakłócenia, przełączniki zadań, stronicowanie, niską pamięć i cokolwiek, co mogłoby uszkodzić proces flashowania. Jednak w dzisiejszych czasach (tj. Kilka lat temu) DOS jest „martwy” (nigdy!), A układy są znacznie szybsze (blok o rozmiarze 4 MB można błysnąć w ~ 30 sekund), więc migające narzędzia są zwykle programami Windows, chociaż DOS te wciąż często istnieją.
Zdjęcia:
Oto zdjęcie, które właśnie wziąłem ze starego 8-bitowego kontrolera Sony IDE. Zauważ, że EPROM z usuniętą naklejką ochronną. Poniżej widać zbliżenie pamięci EPROM, w tym przewody łączące przez migające okno. (Nie martw się, lampa błyskowa z mojego aparatu cyfrowego nie wystarcza do wymazania układu. Poza tym, jeśli potrzebuję kilku innych kontrolerów 8-bitowych) :-) )
