W Arch Linux mogę zamontować partycję systemową EFI do / boot / efi

Chcę zainstalować Arch Linux, ale nie wiem, czy powinienem zamontować ESP /boot lub /boot/efi Jeśli zamontuję ESP /boot/efi czy muszę korzystać z -p opcja podczas tworzenia katalogu z mkdir -p /mnt/boot/efi.

Chcę zainstalować Arch Linux, ale nie wiem, czy powinienem zainstalować ESP na / boot lub / boot / efi

W przypadku komputera z jednym systemem operacyjnym /boot byłoby najłatwiej, ponieważ:

1. Oficjalne pakiety jądra ( linux itd.) zainstaluj jądro bezpośrednio pod /boot.
2. Niektóre mniejsze programy ładujące UEFI (np. systemd-boot ) może uruchomić jądro tylko z partycji systemowej EFI. (GRUB może uruchamiać się z dowolnego miejsca.)

Dlatego, jeśli twój bootloader wymaga, aby jądro znajdowało się w ESP, musisz albo zamontować ESP pod adresem /bootlub skonfiguruj skrypt automatycznie Kopiuj jądro z /boot tam, gdzie jest zamontowany ESP.

muszę użyć opcji -p

Sprawdź, co robi opcja -p, a następnie zastanów się, czy nie potrzeba to.

To nie czyni katalogu wyjątkowym - celem mkdir -p ma automatycznie tworzyć wszystkie katalogi nadrzędne. Jeśli tworzysz /boot/efi wtedy automatycznie się utworzy /boot w przypadku, gdy tego brakuje.

Na Tylko arch instalacja, grawity to dobry przypadek. Jeśli instalujesz większość dystrybucji innych niż Arch, lub jeśli korzystasz z wielu systemów rozruchowych między Arch i innymi, montując ESP na /boot ma pewne wady, takie jak:

• Umieszczanie jądra na ESP, jak by się stało, gdybyś go zamontował /boot, udostępnia je innym uruchomionym systemom operacyjnym. Może to być mylące, szczególnie jeśli zamontujesz ESP na /boot dla wielu dystrybucji Linuksa - może nie być jasne, która dystrybucja jest właścicielem tego jądra. (The Boot Loader Spec ma rozwiązać ten problem, ale niewiele dystrybucji go przyjęło i będzie skuteczne tylko wtedy, gdy jest powszechnie używane.) Jeśli używasz wielu systemów Windows, MacOS lub czegokolwiek innego, umieszczenie jądra Linuksa na ESP ujawnia do manipulacji lub przypadkowego usunięcia z innych systemów operacyjnych. (Aby mieć pewność, nie możesz zabezpieczyć Linuksa przed uszkodzeniem przez inny system operacyjny - inny system operacyjny może usunąć partycję Linuksa lub użyć sterowników systemu plików, aby siać spustoszenie. ESP używa FAT i jest Oznaczało być udostępnionym w różnych systemach operacyjnych, co sprawia, że ​​jego zawartość jest bardziej podatna na przypadkowe lub złośliwe uszkodzenia.)
• ESP musi być większy, aby pomieścić jądra Linuksa, niż byłoby inaczej. Jeśli zaczynasz od zera, nie musi to być duży problem, ponieważ możesz go odpowiednio dopasować; ale jeśli zaczynasz od, powiedzmy, istniejącej instalacji Windows, istniejący ESP może być zbyt mały. W takim przypadku musisz zmienić jego rozmiar (duży kłopot) lub użyć innego ESP (oprócz obecnego lub jako zamiennik).
• Niektóre dystrybucje Linuksa wymagają, aby system plików zawierający jądra Linuksa obsługiwał dowiązania symboliczne lub inne funkcje, których FAT nie obsługuje. Arch jest w porządku z jądrem na FAT, więc nie jest to problem tylko dla Archa.
• /boot/efi jest bardziej popularnym punktem montowania ESP niż jest /boot. Chociaż dokumentacja Archa i główne skrypty wsparcia mogą działać dobrze z ESP pod adresem /boot, możesz natknąć się na bardziej niejasny skrypt wsparcia, zwłaszcza jeśli uruchomisz coś spoza ekosystemu Arch, co powoduje błędne założenie, że ESP jest zamontowany /boot/efi. Może to prowadzić do problemów. Nie znam żadnych konkretnych przykładów tego, ale to część sprawy - nie wiesz, co zrobi Random Script A.

FWIW, niedawno poprawiłem moje Programy ładujące EFI dla systemu Linux strona. Spośród programów ładujących i menedżerów rozruchu na tej stronie niektóre z nich nie mają dziś większego znaczenia - ELILO, GRUB Legacy i rEFI przestały się rozwijać i pozostały w tyle. SYSLINUX też nie był aktualizowany od dłuższego czasu i nie wydaje się dużo, jeśli w ogóle, bardziej elastyczny niż ELILO. To pozostawia GRUB 2, rEFInd i systemd-boot (dawniej znany jako gummiboot), z dwoma ostatnimi bazującymi na pośredniczącym programie ładującym EFI, który jest częścią jądra Linux od 3.3.0. Tylko z nich systemd-boot wymaga, aby jądra były przechowywane w ESP, a to jest główne ograniczenie. Rozumiem atrakcyjność takiego lekkiego menedżera rozruchu systemd-boot, oraz w systemie Arch-only, montującym ESP na /boot i używanie systemd-boot może mieć sens, jeśli idzie o podejście minimalistyczne. Jeśli jednak korzystasz z wielu systemów, IMHO ma większe znaczenie w przypadku GRUB 2 lub rEFInd. (Zrzeczenie się: rozwidliłem rEFIt, więc nie jestem bezstronny.)