Porównywanie siebie do innych podczas wywiadów [zamknięte]

W pewnym momencie podczas rozmowy często proszony jestem o porównanie się z moimi rówieśnikami. Na przykład jedna z moich pierwszych prac po ukończeniu studiów poprosiła mnie o porównanie się z kolegami z klasy. W pracy, z którą niedawno przeprowadziłem wywiad, poprosiłem mnie, abym porównał się do moich współpracowników.

Zawsze trochę to zaniżam. Zawsze martwię się, że „jestem daleko od wszystkich wokół mnie” brzmi zbyt arogancko. Ale kiedy przychodzi wypchnięcie, jest to prawda.

Ukończyłem szkołę na szczycie mojej klasy. Miałem 3,99, najwyższy GPA spośród wszystkich innych w tym roku. Moi koledzy z pracy syczeli i narzekali na takie rzeczy, jak konieczność używania konsoli do pisania „javac xxx.java” i budowania programów zamiast tylko naciskania przycisku kompilacji w VS. Większość z nich była całkowicie nieudolna i nie chciałbym patrzeć, co się z nimi dzieje w prawdziwym świecie. Inni byli milami od tych ludzi. Było nas 3-5, którzy się tym przejmowali, prowadzili własną edukację, jakby to miało znaczenie, i posiadali wszelkie geny niezbędne do myślenia jak programista lub matematyk (ten, który powiedziałbym, że był mądrzejszy ode mnie, był w rzeczywistości matematyka - ukończył rok przede mną, inaczej otrzymałby mój tytuł). Nawet wśród tych kilku „wielkich hitterów” byłem jednym, jeśli nie najlepszym (niektóre z nich wynikały z większego doświadczenia).

Dla około 90% innych uczniów nie uważam tego za dobre, ale za bardzo złe. Często byłem oszołomiony nie tylko ich ignorancją, ale także ich niechęcią do zrobienia tego, co trzeba, aby ją stracić. Moi rówieśnicy w college'u byli leniwi, opłakiwani, nieodpowiedzialni, worki głupoty, które wolałyby raczej rzygać po tak dużej ilości alkoholu, niż wkładać najmniejszego wysiłku w naukę czegokolwiek. Potem obwinili swoją nieudolność profesorów.

Po wejściu na siłę roboczą zauważyłem, że trend ten trwa. Kiedy jestem w Internecie, rozmawiam z ogólnoświatową ludnością genialnych ludzi, jestem raczej mierny. Jestem mądra, podekscytowana itp. Nadal jestem bardzo dobra, ale o wiele bardziej potrafię postrzegać siebie jako mniejszą rybę na większym oceanie. Jednak lokalnie, w osobistych doświadczeniach z życia ... to, co uważam za łatwe, dla innych jest trudne, nawet wśród tych, których nazwałbym jednymi z najlepszych programistów, z którymi współpracowałem. Wiem więcej o projektowaniu, ogólnym rozwoju i konkretnym języku, którego używam bardziej niż ktokolwiek inny, kogo znam. Częściowo jest to, wiem doskonale, miejsca, w których się nauczyłem i gdzie pracowałem (kto nie ma pieniędzy, aby zapłacić mi to, co jestem wart). Mimo to, gdybym miał rzetelnie porównać się z moimi współpracownikami, a przez lata moi koledzy ...

Inni też mnie tak widzą. Właściwie zajęło mi trochę czasu, aby zrozumieć, że w moim podejściu do programowania jest coś istotnego (naprawdę mi zależy), etyka pracy i dodatkowo mój szczęśliwy los w grze genowej. Od czasu do czasu widziałem, jak mi to przychodzi do głowy, i staram się tego unikać, ale szczerze mówiąc, jestem po prostu lepszy niż większość.

Jedną rzeczą, która wydaje się bardziej mnie wyróżniać niż wszystko, jest fakt, że nadal pracuję nad większą wiedzą w domu, poza godzinami pracy. Jestem jednym z najlepszych, ponieważ chcę być i to pokazuje znacznie. Przekonałem się, że w rzeczywistości jest to dość rzadkie, chociaż wielu internautów też mnie tu pobiło.

Wiedząc, że z pewnością jest tam o wiele więcej takich osób, w rzeczywistości znam wielu ludzi w SE, którzy są znacznie mądrzejsi ode mnie, jak podchodzisz do tego pytania? Czy odpowiadasz szczerze? „Jestem pieprzonym Bogiem, który ogłupił wszystko, co robią dla małych ludzi! Jedynym sposobem, w jaki mogę przeciągnąć resztę, jest powiedzenie wszystkiego 20 razy na 5 różnych sposobów”. A może lekceważysz siebie, aby nie dopuścić do tego, abyś nie był tak cholernie arogancki, że nie może współpracować z innymi?

Edycja: Tak, popełniam błędy gramatyczne i dodatkowo wiele innych. Ssę też spawalnictwo, chociaż bardzo się starałem. Bardzo trudno mi też utrzymać rośliny domowe przy życiu. Niektórzy ludzie są po prostu lepsi. Po prostu jestem lepszy w programowaniu.

Możesz powiedzieć coś takiego (coś, co ostatnio wypróbowałem i działało stosunkowo dobrze).

Widzę siebie jako potencjalnego lidera wśród moich współpracowników. Dążę do tego, oferując porady na temat różnych zadań programistycznych oraz kierując projektowaniem i rozwojem projektów, nad którymi pracuję. Przykładem może być pomoc Bobowi w rozwiązaniu szczególnie złożonego problemu. Zaproponowałem mu kilka metod, które pozwolą mu rozwiązać problem, z którym utknął od kilku dni. Innym przykładem jest niedawne spotkanie zespołu w ramach projektu „Daj im gówno”, które zaproponowałem i poprowadziłem dyskusję w zakresie projektowania, sugerując, że do interakcji z bazą danych używamy wzorca repozytorium. Gdy zespół był niepewny co do korzyści płynących z tego lub z tego, jak to działa, przeprowadziłem szczegółową nieformalną sesję szkoleniową na temat korzyści i zastosowania tego wzorca projektowego oraz tego, w jaki sposób pomaga on spełnić wymagania.

W ciągu dnia Tim często przychodzi i prosi o radę, jak naprawić napotkany problem, lub Jane, która została poproszona o zapoznanie się z najnowszymi metodami projektowania stron internetowych firmy Microsoft i nie wiedziała, od czego zacząć. Pomogłem jej, sugerując, aby spojrzała na architekturę MVC i formularze internetowe ASP .NET jako punkty wyjścia.

Nieustannie staram się doskonalić swoje umiejętności, aby pomóc mi w rozwoju, przekraczać granice i przekazywać je zespołowi z powrotem w zdrowych dyskusjach technicznych i poprzez pracę, którą wnoszę.

Koniec.

Bycie „najmądrzejszym”, najlepszym programistą lub znajomość najnowocześniejszych technologii nie jest czasem podstawową cechą, której szuka firma. Musisz dowiedzieć się, co najbardziej cenią, a kontynuując naukę, staraj się zwrócić uwagę przełożonych na te obszary. Mogą szukać komunikacji, pracy zespołowej lub interakcji z klientem, co tak samo cenię u pracownika.

I staraj się tego nie robić ze szkodą dla twoich relacji z kolegami. Miejsce pracy może być jak dorosła wersja szkolnej klasy. Tak samo brutalny, jeśli znajdziesz się na zewnątrz.

90% kierowców uważa się za kierowców powyżej średniej

Zobacz także iluzoryczną wyższość .

Gdybym rozmawiał z tobą o stanowisko, negatywne mówienie o byłych współpracownikach byłoby niemal natychmiastowe. Nawet jeśli jest to absolutnie prawda i należysz do innej ligi niż twoi rówieśnicy (wszyscy wiemy, że programiści nie są wymienni, współczynnik x10 itp.)

Jeśli chcesz zrobić na mnie wrażenie, zaimponuj mi swoim występem podczas wywiadu. Jeśli zadam pytanie kodujące, wyróżnij się w tym. Jeśli zadam ci pytanie matematyczne, rozwiąż je z łatwością. Jeśli zapytam cię o niektóre technologie, bądź kompetentny. Jeśli czegoś nie wiesz, po prostu powiedz, że nie wiesz. Komunikuj się dobrze.

W wywiadzie bardzo często chodzi o dopasowanie. W nowej pracy będziesz musiał dobrze współpracować z wieloma osobami o różnych poziomach umiejętności. To także gra społecznościowa, w którą musisz grać zgodnie z pewnymi zasadami. Tego rodzaju pytanie dotyczy bardziej twoich umiejętności społecznych / dyplomacji. Plusem jest to, że jeśli ta firma zatrudnia największych chlubników, prawdopodobnie nie chcesz dla nich pracować. :-)

Więc moim zdaniem nie porównuj się do swoich rówieśników podczas wywiadu! Skoncentruj się na tym, dlaczego dobrze pasujesz do pracy. Co udało ci się osiągnąć w poprzednich pracach. Co byś przyczynił, gdybyś został zatrudniony. Pozostaw porównywanie do ankietera.

Początkowo głosowałem za tobą, ponieważ brzmiało to tak, jakbyś powiedział: „Jestem najmądrzejszym programistą, jakiego znam”. Czytając dalej, zobaczyłem, że zdałeś sobie sprawę, że jest oczywiście więcej utalentowanych ludzi tam, gdzie ich nie spotkałeś.

Szacuje się, że około 95% programistów należy do grupy 9-5. Myślą o technologii tylko od 9:00 do 17:00 od poniedziałku do piątku. Chodzi o to, że z tymi facetami nie ma nic złego. Czy frustrująca jest próba współpracy z nimi? Bez wątpienia. Ale nigdzie nie da się ich pokonać kijem.

Pytanie, które muszę zadać, dlaczego nie jesteś w miejscu, które pozwala ci być małą rybką? Jeśli miałbyś pójść do Microsoftu, Google'a lub Facebooka, uwierz mi, odpowiedziałbym teraz na inne pytanie niż teraz.

Gdy przechodzisz przez proces zakupu nowego miejsca, w którym możesz zadzwonić do domu z dala od domu, poświęć czas na ich przesłuchanie. Spójrz na pytania, które ci zadają, jako wskazówki dotyczące tego, jaki będzie pasek jakości. Są miejsca (poza dużymi), które agresywnie szukają tych z górnych 5%. Miałem fortunę, że pracowałem dla kilku pracodawców, w których miałem wyzwanie i mogłem rzucić wyzwanie moim współpracownikom. Wszystko sprowadza się do uznania, że ​​nie jesteś zadowolony ze swojej kariery (którą posiadasz) i zrobienia czegoś, aby rozwiązać ten problem.

Z mojego doświadczenia wolałbym raczej powiedzieć, że celem tego pytania nie jest tak naprawdę ustalenie, jak porównujesz się z innymi, ale to, jak mówisz o byłych kolegach i współpracownikach, gdy są kwestionowani. Zrozumiałem to z kilku wywiadów i to mnie interesuje jako ankietera (choć nie jestem profesjonalistą, więc chętnie usłyszę kilka uwag od profesjonalistów).

Dlatego wydaje mi się, że to pytanie ma raczej na celu poznanie twojej osobowości, a nie twojego zestawu umiejętności. Więc z jakim facetem właściwie rozmawiam? Czy odrzuca byłych kolegów, aby wyglądać lepiej? Jest on jedynie subiektywne ( „Jestem gorąco strzał z mojego miasta ...”) lub raczej cel ( „Moja średnia ocen w liceum był ...”)?

Moim głównym uzasadnieniem jest to, że szanse są takie same, jak mówisz o byłych kolegach, tak samo jak myślisz o swoich potencjalnie nowych. Jeśli je zmniejszysz, tak naprawdę nic nie zyskasz (podobnie jak mówienie o przyczynach rezygnacji z poprzedniej pracy).

Więc myślę, że lepiej postaraj się nie dać się złapać w pułapkę i lepiej nie pochwalaj się zbytnio.

Wystarczy wymienić swoje mocne strony. Oznacza to, że jesteś lepszy od swoich rówieśników w tych obszarach, ale nie oczernia bezpośrednio innych.

Napisałeś

Czy odpowiadasz szczerze? „Jestem pieprzonym Bogiem, który ogłupił wszystko, co robią dla małych ludzi! Jedynym sposobem, w jaki mogę przeciągnąć resztę, jest powiedzenie wszystkiego 20 razy na 5 różnych sposobów”.

Przede wszystkim cieszę się, że masz naturalny talent, z którego wydaje się, że możesz zarabiać na życie. To nie jest coś, co każdy może zrobić. Zrób wszystko, co w Twojej mocy, aby osiągnąć sukces.

Powiedziałeś, że zwalniasz, ponieważ nie jesteś jeszcze w pozycji, w której twoje talenty są w pełni wykorzystane. Dlaczego zadowalać się mniej?

Kiedy osiągniesz TEN punkt, przekonasz się, że nie możesz już zrobić wszystkiego całkowicie sam, A NASTĘPNIE znajdziesz się w punkcie, w którym możesz albo pracować w zespole, albo siedzieć w jaskini i mieć wrzucone zadania związane z jedzeniem i kodowaniem regularnie.

Możesz pracować dobrze w zespole tylko wtedy, gdy szanujesz swoich współpracowników i ich pracę, i szczerze mówiąc, nie sądzę, abyś miał jeszcze niezbędną pokorę. Być może nie miałeś jeszcze doświadczenia z zespołem MIT:

Istnieje wielu inteligentnych ludzi, którzy mają problemy z rozmową z innymi inteligentnymi ludźmi. Można by pomyśleć, że będą na tej samej długości fali, ale w praktyce tłumaczą zbyt wiele; sprawia, że ​​chcesz odciąć je słowami „tak, rozumiem. ZATRZYMAJ. Rozpracowałem już resztę. PROSZĘ”.

Nazywam to syndromem MIT, ponieważ zakładam, że musi się to zdarzać co roku we wrześniu: przez całe życie te dzieci były najmądrzejszymi osobami w pokoju. Teraz są rzucane razem z innymi dziećmi tak samo sprytnie. Są przyzwyczajeni do wypowiadania się innym; teraz, z czystej siły nawyku, wypisują sobie nawzajem różne rzeczy.

http://mengwong.livejournal.com/27046.html

Ale aby odpowiedzieć na twoje pytanie, myślę, że powinieneś powiedzieć, że łatwo jest ci wybrać nowe technologie, lubić mentorować innych i starać się być dobrym pracownikiem zespołu.

Z podobnych pytań, które otrzymałem z moich wywiadów, zdałem sobie sprawę, że nie chcą mojego porównania z moimi rówieśnikami per se, ale jak widzę, że pasuję do zespołu i jak traktuję innych członków zespołu.

Co więcej, porównanie jest nie tylko na poziomie technicznym, ale także inne aspekty, takie jak przywództwo, empatia, praca zespołowa itp.

Niektóre z wymienionych odpowiedzi na temat możliwości towarzyszenia swojej wiedzy innym członkom zespołu oraz tego, jak proaktywnie jesteś w kontaktach z tą wiedzą, jest to ważny aspekt tego, czego szukają pracownicy.

W celu bezpośredniego porównania wyników egzaminu, szczególnie dla świeżego absolwenta, mogą odczytać go z karty wyników i zadzwonić na ten temat.

Nie zamierzam podważać twojego pytania; musisz jednak zrozumieć, że niektórzy ludzie są lepsi w pewnych sprawach.

Chociaż możesz mieć doświadczenie w danym języku, twoja umiejętność przekazania trudnego problemu, aby masa rówieśników mogła zrozumieć i starannie rozwiązać problem, może nie istnieć.

Mówienie do tego, w czym jesteś dobry w porównaniu do innych, jest w porządku, pod warunkiem, że to porównanie wynosi 1: 1: Pozostań ze sobą szczery, a jeśli naprawdę chcesz się polepszyć, będzie to rezonować i pojawiać się w Twojej dostawie.

Wszyscy mają problem z wiedzą, jak naprawdę są dobrzy. Aby porównać się ze swoimi współpracownikami, powinieneś użyć kilku prawdziwych przykładów, na przykład gdy ktoś potrzebuje pomocy z x, kiedy do mnie przychodzą lub byłem głównym programistą naszego projektu. Takie rzeczy brzmią o wiele lepiej niż „nie płacą mi wystarczająco dużo, moi współpracownicy są idiotami”. Żadne przestępstwo, ale istota twojego postu nie jest arogancka. Arogancja jest bardzo złą cechą dla programistów, prawdopodobnie byliby odporni na zmianę kodu i pomaganie innym. Nie mogłem sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby ktoś z aroganckich, nisko współpracujących osób, przejrzał ich kod i wrócił do przeróbki.

Musisz zdać sobie sprawę z tego, że w wywiadach zachowanie, które normalnie byłoby chełpliwe, jest do tego stopnia, po co jesteś.

Kluczem jest temperowanie go, aby Twój ankieter zdał sobie sprawę, że nie powiedziałbyś tego poza rozmową. Coś w rodzaju „Powiedziałbym, że jestem doskonałym programistą, ponieważ: [lista mocnych stron wyrażonych bez oczerniania nikogo innego]. Powinienem dodać, że jestem znacznie bliższy średniej w: [mieszaniu drinków, pisaniu quinów, przygotowaniu dużego UML diagramy, inne przydatne, ale nie niezbędne umiejętności], i zwykle oddaję się moim kolegom w zakresie tych zadań i wszelkich innych, w których mają oni doskonałą wiedzę specjalistyczną. ”

Przekonałem się, że w wielu zawodach są ludzie, którzy właśnie tam są, ponieważ robili to w szkole, i są ludzie, którzy naprawdę pasjonują się tym, co robią. Jeśli możesz dać sobie przewagę zgodnie z prawdą, ponieważ naprawdę zależy ci na tym, co robisz, czy to taki problem?

Chciałbym po prostu opisać efekt Dunninga-Krugera , uprzedzenie poznawcze, które sprawia, że ​​zasadniczo nie ma sensu efektywnie porównywać się z innymi.

Powiedziałbym, że wszystkie OP to: „Obchodzi mnie to, inni nie”. Twoje porównanie nie jest przydatne. Przyznałeś, że istnieje znaczna populacja mądrzejsza od ciebie. Być może firma, z którą przeprowadzasz wywiad, składa się głównie z tej populacji. Jak przechylisz to pytanie na swoją korzyść. Poproś o ponowne sformułowanie pytania: „Porównaj się z moimi rówieśnikami”. To jest odpowiedź, której naprawdę chcą. Problem w tym, że większość rówieśników składa się z klasy lub miejsca pracy. Zmienia się to wraz z pojawianiem się takich serwisów społecznościowych. Odkryłeś, że Internet zapewnia lepsze przybliżenie swoich rówieśników. Porównaj się z nimi. Odpowiedzi, których szukają, obejmują cechy: etyka pracy, poświęcenie, osobiste studia, zaangażowanie w samodoskonalenie, lojalność wobec firmy, dbanie o swoją pracę, robienie właściwych rzeczy, a nie tylko robienie tego, i tak dalej. Możesz więc wspomnieć, że bardziej angażujesz się w naukę w swojej dziedzinie.

Niekoniecznie jesteś mądrzejszy od innych.

Mam współpracownika, z którym zawsze współpracuję lub współpracuję, aby pomagać sobie nawzajem w rozwiązywaniu problemów. Jest zorientowany na szczegóły, a ja jestem wizualnie. Mogę złożyć paradygmat, a on może znaleźć z nim problemy i je udoskonalić. Pracujemy sobie nawzajem. W tej sytuacji mogę powiedzieć, że jestem dobry w widzeniu dużego obrazu, a on jest dobry w szczegółach.

To uczciwe porównanie.

Nie chcę nawet myśleć, który z nas jest mądrzejszy, ponieważ inteligencja to duża kolorowa tęcza, a nie test IQ w skali szarości. Podczas gdybym osiągał wyższe wyniki w teście IQ, ponieważ moja orientacja wizualna pasuje do problemów wizualnych w teście IQ, nie uważałbym się za mądrzejszego, ponieważ może on rozwiązywać problemy, których po prostu nie potrafię lub zajmowałbym rozdzierająco dużo czasu.

Jednocześnie mogę cię krytykować, wskazując, że twoje umiejętności komunikacyjne cierpią nie tylko dlatego, że starasz się znaleźć odpowiedź na to pytanie, ale dlatego, że twoje wyjaśnienie problemu jest jak przekopywanie się przez stóg siana powtórzeń i niepotrzebnych danych.

Inteligencja nie jest ulicą jednokierunkową. Znajdź inne cechy, które odróżniają Cię od innych. Bardziej zaangażowane w osobiste studia to jedno.

Głupia gęś, nie zawsze chodzi o ciebie.

Firmy zawsze szukają wpływowych inteligentnych ludzi, ponieważ wiedzą, że jeśli ta osoba jest nie tylko inteligentna, ale także podnosi średni poziom umiejętności / inteligencji innych pracowników, to duża wygrana.

Każdy dobry programista dochodzi do punktu, w którym zdaje sobie sprawę, że doskonałość jest subiektywna. Krytyka i złe wieści są zawsze bezpłatne, ale dobre wiadomości należy wyszukać lub stworzyć.

Odchylenie jest czymś lepiej pozostawionym w domu. Kiedy ankieterzy zapytali mnie, jak porównałem się z moimi współpracownikami, powiedziałem im, że wydajny zespół specjalizuje się w różnych obszarach, a naszym celem było rozwijać się jako zespół i wspólnie się poprawiać.

Ponieważ to prawda, ale musiałem również stwierdzić, że pracowałem nad 80% projektów samodzielnie, ponieważ moi koledzy z zespołu byli leniwi i nie mieli siły, by poprawić daną szansę i moją pomoc.

Teraz zdaję sobie sprawę, że ten drugi scenariusz jest poniekąd moją winą (NIGDY nie powinieneś krytykować czyjegoś kodu, chyba że dokonujesz przeglądu kodu lub zostałeś do tego wyznaczony). Tak długo, jak my, programiści, możemy się uczyć, mamy jeszcze nadzieję!