Killer częściowo unikalne funkcje języka programowania [zamknięte]

Ucząc się nowego języka programowania czasami natrafiasz na funkcję językową, która sprawia, że ​​żałujesz, że nie znasz go w innych językach programowania, które znasz.

Jakie są niektóre funkcje językowe, które były w czasie nauki dla Ciebie bardzo nowe i które chciałbyś, aby posiadały inne języki programowania.

Przykładem tego są generatory w języku Python lub C #. Inne przykłady mogą obejmować rozumienie list w Pythonie, szablon w C ++ lub LINQ w .NET lub leniwe ocenianie w Haskell.

Jakie inne na wpół unikalne cechy językowe, z którymi się spotkałeś, były dla Ciebie zupełnie nowe i pouczające? Czy są inne cechy starszych języków programowania, które były wyjątkowe i wyszły z mody?

Praktycznie wszystko w Haskell

• Monady Tak - wielkie przerażające słowo, które sprawia, że ​​parsery, operacje wejścia / wyjścia, operacje na listach i inne rzeczy stają się niezwykle łatwe (gdy zauważysz wspólny wzór)
• Strzały To samo dotyczy zaawansowanych użytkowników;)
• Standardowe rzeczy takie jak lambdas itp.
• Funkcje curry
• Algebraiczne typy danych
• Dopasowywanie wzorów

I wiele więcej.

PS. Tak. Jestem fanboyem Haskell, jeśli ktoś zapyta.

Makra Lisp.

Językiem makro Lisp jest Lisp, z kilkoma predefiniowanymi funkcjami składni dla wygody. Korzystając z nich, można dodawać do języka najważniejsze funkcje, takie jak wybór stylów orientacji obiektów lub dopasowanie deterministyczne przypominające Prolog, bez patrzenia na miejsce. Umożliwia to setfmakro, które jest koncepcyjnie bardzo silnym makro: (setf A B)oznacza, że ​​kiedy ocenisz A, dostaniesz B, i które można rozszerzyć do dowolnego limitu, który ci się podoba.

Metaprogramowanie szablonów w C ++ jest zdolne do podobnych rzeczy, ale w znacznie innym języku niż w zwykłym C ++.

Dekorator Pythona.

Za pomocą dekoratora niezwykle łatwo jest zaimplementować zapamiętywanie lub synchronizację funkcji.

Przykład timera funkcji.

class FuncTimer(object):
    """ Time how much time a function takes """
    def __init__(self, fn):
        self.fn = fn
        self.memo = {}
        self.start_time = time.time()
    def __call__(self, *args):
        self.memo['return'] = self.fn(*args)
        print("Function '%s' took %u seconds" % (self.fn.__name__, time.time() - self.start_time))
        return self.memo['return']

Teraz, jeśli masz funkcję foo, którą chcesz poświęcić czas, możesz po prostu to zrobić,

@FuncTimer
def foo():
    # foo's implememtation goes here

Zobaczysz coś takiego,

Funkcja „foo” zajęła 3 sekundy.

Przesyłanie do void*C. Możesz rzutować wszystko na surowe bajty i robić, co chcesz z tymi danymi.

(Tak, obecnie jest wyjątkowy ...)

Wydajność w Pythonie

W Pythonie (i wierzę w C #) możesz zdefiniować tak zwany generator, który wstrzymuje wykonywanie funkcji w yieldinstrukcji, zwraca wartość i przy kolejnych wywołaniach, restartuje funkcję od momentu jej przerwania (z zachowaniem stanu między wywołaniami). Jest to doskonałe do generowania długich list wartości, w których interesuje Cię tylko bieżąca wartość funkcji (co jest bardzo powszechne). Pozwala budować potencjalnie nieskończenie długie sekwencje, zajmując jedynie bardzo ograniczoną przestrzeń w pamięci.

Wyrażenia lambda (zamknięcia, funkcje zagnieżdżone, metody anonimowe, jakkolwiek je nazwiesz).

Po raz pierwszy spotkałem ich w Perlu, od razu je pokochałem i zastanawiałem się, dlaczego inne języki ich nie mają. Wydaje mi się, że obecnie nie jest już tak wyjątkowy; nawet PHP udało się je w jakiś sposób zhakować. Ale wtedy były na wpół wyjątkowe.

Kontynuacje ze schematu (później przyjęte przez kilka innych języków, w tym Ruby).

Zestawy w Delphi są bardzo przydatne, właściwie tylko nazwana tablica boolowska. Są bardzo przydatne do zapisywania formularza ustawień z 32 polami wyboru. Ale mają wszystkie te same funkcje teorii mnogości (tj. Różnicę, przecięcie, połączenie).

Nie jestem pewien, czy wypadły z mody, ale używam ich cały czas.

Wysłać

Z Erlang. Wysyła wiadomość asynchroniczną do innego wątku.

Expr1 ! Expr2

Otrzymać

Z Erlang. Odbiera wiadomość z innego wątku.

receive
    Pattern1 [when GuardSeq1] ->
        Body1;
    ...;
    PatternN [when GuardSeqN] ->
        BodyN
end

Właściwości C #

/// <summary>
/// Get ID
/// </summary>
public int ID
{
    get; set;
}

vs

(Jawa)

/**
 * Name of user
 */
private String name;

/**
 * Gets name of user
 * @return Name of user
 */
public String getName() {
    return this.name;
}

/**
 * Sets name of user. 
 * @param name
 */
public void setName(final String name) {
    this.name = name;
}

Związki w C

Nie mogę szczerze powiedzieć, że sam nie napisałem wystarczająco dużo C, aby zrobić którykolwiek z nich, ale pracowałem z kodem innego, który to robi.

Jeśli chodzi o pakowanie mieszanin różnych danych w aplikacjach, które manipulują nieprzetworzonymi bitami / bajtami, takimi jak sieć lub przechowywanie danych binarnych. W silnie pisanych językach nie ma łatwego sposobu na zrobienie tego.

Zrzeczenie się:

Chociaż związki są bardzo przydatne w niektórych przypadkach, nie można ich znaleźć w większości języków wyższego poziomu, ponieważ nie są bezpieczne pod względem typu. IE, możesz sprawić, by dane przeciekły przez granice zmiennych przy użyciu związków (duże nie, nie w świecie bezpiecznym dla typu). Z dużą mocą przychodzi duża odpowiedzialność.

Naprawdę podoba mi się modyfikator chyba, że w Ruby . Wydaje się to takie naturalne i zastępuje wiele scenariuszy, w których Twój kod wydaje się bez niego bardzo nieporządny.

puts "All good" unless input.nil?

Jak możesz tego nie lubić? :RE

fantazyjne składnie argumentów python

Nie jestem pewien, jak wyjątkowe jest to, ale w Pythonie możesz robić fajne rzeczy, takie jak automatyczne ustawianie par słów kluczowych w słowniku i odwrotnie. To samo z listami:

def parrot(voltage, state='a stiff', action='voom', type='Norwegian Blue'):
    print "-- This parrot wouldn't", action,
    print "if you put", voltage, "volts through it."
    print "-- Lovely plumage, the", type
    print "-- It's", state, "!"


parrot(1000)
parrot(action = 'VOOOOOM', voltage = 1000000)
parrot('a thousand', state = 'pushing up the daisies')
parrot('a million', 'bereft of life', 'jump')

python docs (przewiń w dół, aby uzyskać więcej argumentów przekazujących)

Preprocesor C. Możesz nawet pisać wspólny kod na różnych platformach za pomocą - mniej lub więcej - ifdefs.

Kategorie celu C

Kategorie oferują łatwy sposób na rozszerzenie funkcjonalności obiektu w czasie wykonywania (myśl kompozycja kontra dziedziczenie). Klasycznym przykładem jest dodanie modułu sprawdzania pisowni do klasy NSString.

@interface NSString (SpellChecker)
- (BOOL) checkSpelling;
@end

Przydatny również w przypadku drobnych poprawek, ponieważ implementacja metody kategorii zastąpi jej implementację nadrzędną.

Ruby „s inject metoda w połączeniu z symbolem # to_proc cechą Ruby 1.9 pozwala napisać kilka niezwykle zwięzły (ale nadal czytelny) Kod:

na przykład (1..10).inject(:+)

która sumuje liczby całkowite od 1 do 10 => 55

Takie przykłady sprawiły, że chciałem nauczyć się Ruby, co właśnie zacząłem.

Mechanizm wiązania w JavaFX (RIP). Wiążą słów kluczowych pozwala powiązać wartość zmiennej wartości wyrażenia i coraz Państwo pozbyć się wszystkich tych brzydki Listener ogóle standardowy kod.

Podczas gdy JavaFX pod wieloma względami był dość nieudany, wiele funkcji języka skryptowego okazało się całkiem przyjemnych.

Mixiny łańcuchowe oraz ocena funkcji czasu kompilacji w D to całkiem wyjątkowa funkcja zabójcy. Tak, technicznie rzecz biorąc, są to dwie cechy, ale prawdziwa moc pochodzi z ich połączenia. Dzięki tej kombinacji możesz pisać zwykłe funkcje D, które generują kod w postaci łańcucha w czasie kompilacji, a następnie mieszać ten kod w dowolnym zakresie i poddać go ocenie jako zwykły kod D. Kod jest w pełni skompilowany statycznie i działa dokładnie tak, jakby został napisany ręcznie. Ta funkcja jest nawet używana do obejścia kilku lepkich sytuacji w standardowej bibliotece.