Jaki jest termin na funkcję, która przy wielokrotnym wywołaniu ma taki sam efekt jak wywołanie raz?

(Zakładając, że środowisko jednowątkowe)

Funkcja spełniająca to kryterium to:

bool MyClass::is_initialized = false;

void MyClass::lazy_initialize()
{
    if (!is_initialized)
    {
        initialize(); //Should not be called multiple times
        is_initialized = true;
    }
}

Zasadniczo mogę wywoływać tę funkcję wiele razy i nie martw się, że zainicjuje się MyClasswiele razy

Funkcją niespełniającą tego kryterium może być:

Foo* MyClass::ptr = NULL;

void initialize()
{
    ptr = new Foo();
}

initialize()Wielokrotne wywołanie spowoduje wyciek pamięci

Motywacja

Byłoby miło mieć jedno zwięzłe słowo opisujące to zachowanie, aby funkcje, które powinny spełniać to kryterium, mogły zostać należycie skomentowane (szczególnie przydatne przy opisywaniu funkcji interfejsu, które powinny zostać zastąpione)

Ten typ funkcji / operacji nosi nazwę Idempotent

Idempotence (UK: / ˌɪdɛmˈpoʊtəns /, [1] US: / ˌaɪdəm - /) [2] jest własnością niektórych operacji w matematyce i informatyce, dzięki którym można je stosować wiele razy bez zmiany wyniku poza początkową aplikacją.

W matematyce oznacza to, że jeśli f jest idempotentny, f ( f (x)) = f (x), co jest równoznaczne z wypowiedzeniem f ∘ f = f .

W informatyce oznacza to, że jeśli f(x);jest idempotentny, f(x);jest taki sam jak f(x); f(x);.

Uwaga: znaczenia te wydają się inne, ale w denotacyjnej semantyce stanu słowo „idempotent” ma tak samo dokładne znaczenie zarówno w matematyce, jak i informatyce.

Dokładny termin na to (jak wspomina Woofas ) to idempotencja. Chciałem dodać, że chociaż można nazwać tę func1metodę idempotent, nie można nazwać jej czystą funkcją. Właściwości czystej funkcji są dwa: musi być idempotentna i nie może mieć skutków ubocznych, to znaczy nie może powodować mutacji lokalnych zmiennych statycznych, zmiennych nielokalnych, zmiennych argumentów referencyjnych ani strumieni we / wy.

Powiadam o tym, że funkcja idempotentna z efektami ubocznymi też nie jest dobra, ponieważ technicznie idempotentna odnosi się do wyniku zwrotnego funkcji, a nie do efektów ubocznych. Więc technicznie twoja func2metoda jest idempotentna, ponieważ dane wyjściowe nie zmieniają się zgodnie z danymi wejściowymi.

Najprawdopodobniej chcesz określić, że chcesz mieć czystą funkcję. Przykładem czystej funkcji może być:

int func1(int var)
{
    return var + 1;
}

Więcej lektur można znaleźć w artykule na Wikipedii „Czysta funkcja” .

Terminem jest idempotencja . Zauważ, że istnieje wyraźna różnica między funkcją Idempotent (wywoływaną rekurencyjnie na sobie; Drugi blok kodu i definicja matematyczna), a idempotencją funkcjonalną (wywoływaną wielokrotnie z tym samym wejściem sekwencyjnym; Pierwszy blok kodu i często termin oznaczony w Programowaniu).

Mówi się, że funkcja f ze skutkami ubocznymi jest idempotentna w składzie sekwencyjnym f; f, jeśli wywołany dwukrotnie z tą samą listą argumentów, drugie wywołanie nie wywołuje żadnych skutków ubocznych i zwraca taką samą wartość jak pierwsze wywołanie [potrzebne odwołanie] (zakładając, że między końcem pierwszego wywołania a początkiem nie wywołano żadnych innych procedur drugiego połączenia).

Rozważmy na przykład następujący kod Python:

x = 0

def setx(n):
    global x
    x = n

setx(5)
setx(5)

W tym przypadku setx jest idempotentny, ponieważ drugie wywołanie setx (z tym samym argumentem) nie zmienia widocznego stanu programu: x zostało już ustawione na 5 w pierwszym wywołaniu i ponownie ustawione na 5 w drugim wywołaniu, dzięki czemu ta sama wartość. Zauważ, że różni się to od idempotencji w składzie funkcji f ∘ f. Na przykład wartość bezwzględna jest idempotentna w składzie funkcji:

def abs(n):
    if n < 0:
        return -n
    else:
        return n

abs(-5) == abs(abs(-5)) == abs(5) == 5

W fizyce słyszałem, że jest to projekcja :

projekcją jest liniową transformację P z przestrzeni wektorowej do siebie tak, że P ² = P . Oznacza to, że ilekroć P jest zastosowane dwukrotnie do dowolnej wartości, daje taki sam wynik, jak gdyby zastosowano je raz (idempotent).

Graficznie ma to sens, jeśli spojrzysz na kreskówkę z projekcją wektorową :

Na zdjęciu, ₁ jest projekcją do B , który jest podobny do pierwszego zastosowania swojej funkcji. Kolejne występy na ₁ w celu b dać ten sam rezultat ₁ . Innymi słowy, wielokrotne wywoływanie projekcji ma taki sam efekt jak jednorazowe wywołanie.

Uczciwe ostrzeżenie: nigdy nie słyszałem o tym używanym poza fizyką, więc jeśli nie masz tego typu w zespole, możesz wszystkich pomylić.

Jest to algorytm deterministyczny, ponieważ przy tych samych danych wejściowych (w tym przypadku bez danych wejściowych) zawsze będzie generować takie same dane wyjściowe.

W informatyce algorytm deterministyczny jest algorytmem, który przy określonym wejściu zawsze będzie wytwarzał ten sam wynik, a maszyna leżąca u jego podstaw zawsze przechodzi przez tę samą sekwencję stanów. Algorytmy deterministyczne są zdecydowanie najlepiej zbadanym i znanym rodzajem algorytmu, a także jednym z najbardziej praktycznych, ponieważ można je efektywnie uruchamiać na prawdziwych maszynach.

Bazy danych SQL są zainteresowane funkcjami deterministycznymi .

Funkcja deterministyczna zawsze daje tę samą odpowiedź, gdy ma takie same dane wejściowe. Większość wbudowanych funkcji SQL w SQLite jest deterministycznych. Na przykład funkcja abs (X) zawsze zwraca tę samą odpowiedź, o ile jej wejście X jest takie samo.

Funkcja musi być deterministyczna, jeśli jest używana do obliczania indeksu.

Na przykład, w SQLite następujące funkcje nie deterministyczne nie może być stosowany w indeksie: random(), changes(), last_insert_rowid()i sqlite3_version().

W uzupełnieniu do innych odpowiedzi, jeśli nie ma konkretnego wejścia do functon który ma tę właściwość, że jest to punkt stały , niezmienny punkt lub fixpoint funkcji. Na przykład 1 do dowolnej potęgi jest równy 1, więc (1ⁿ) ⁿ = 1ⁿ = 1.

Szczególnym przypadkiem programu, który produkuje się jako wyjście, jest quine .