Początkujący: Dlaczego operacje nie są zawarte w poleceniach wyjściowych?

Przeglądam wstępną książkę programistyczną, która zawiera prosty przykład w pseudokodzie:

Start
  input myNumber
  set myAnswer = myNumber * 2
  output myAnswer
Stop

Dlaczego nie możemy pominąć tworzenia innej zmiennej o nazwie myAnsweri po prostu wstawić operację do polecenia wyjściowego, na przykład:

Start
  input myNumber
  output myNumber * 2
Stop

Dlaczego to pierwsze jest poprawne, a drugie nie?

Mógłbyś, ale drugi jest po to, aby zobaczyć, co się dzieje i abyś mógł myAnswerpóźniej skorzystać z programu. Jeśli użyjesz drugiego, nie możesz go ponownie użyć myAnswer.

Więc później w programie możesz chcieć:

myAnswer + 5
myAnswer + 1
etc.

Możesz mieć różne operacje, do których chcesz go użyć.

Rozważ zamianę numerów:

Start
  input myNumber
  set myAnswerA = myNumber * 2
  output myAnswerA
  set myAnswerB = myNumber * 3
  output myAnswerB
  set temp = myAnswerA
  set myAnswerA = myAnswerB
  set myAnswerA = temp
  output myAnswerA
  output myAnswerB
Stop

Byłoby to trudne bez zmiennych. Książki komputerowe zaczynają się naprawdę proste, a większość programowania jest łatwa, dopóki nie zobaczysz złożoności. Większość wszystkiego jest trywialna w samouczkach i tylko w złożoności widzisz, gdzie rzeczy mają lub nie mają sensu.

Kolejny powód: przypisanie set myAnswer = myNumber * 2nadaje wartości wynikowej nazwę . Osoba czytająca dwuwierszową wersję kodu wie tylko, że wypisuje wartość myNumber * 2. Osoba czytająca wersję trzywierszową może zobaczyć, że myNumber * 2to odpowiedź .

W tak trywialnym przykładzie może to nie wydawać się ważne, ale czasami przypisanie wartości wynikowej zmiennej o znaczącej nazwie może znacznie ułatwić innym programistom odczytanie i zrozumienie twojego kodu.

To pseudokod. Nie powinien to być żaden konkretny zaimplementowany język.

Niektóre języki programowania nie obsługują oceny wyrażenia, a następnie wykluczają wynik w tym samym wierszu kodu. Na przykład większość asemblerów tego nie obsługuje. Być może autor książki chciał pokazać rzeczy na niskim poziomie.

Inne odpowiedzi dotyczyły konkretnych szczegółów mechanicznych i przykładów, kiedy jedna lub druga forma byłaby lepsza, ale chcę wspomnieć o nieco dalszym tle, w pewnym sensie filozoficznym:

Uczysz się języka.

Język to coś, w czym można wyrażać i rozumieć (komunikować) idee. Komputerowy język programowania ma dodatkową właściwość polegającą na tym, że może być mechanicznie analizowany przez maszynę zaprojektowaną do podejmowania działań (wykonywania) na podstawie pomysłów (decyzji) określonych i wprowadzonych za pomocą tego języka.

W KAŻDYM języku, który w ogóle jest przydatny, istnieje więcej niż jeden sposób wyrażenia prawie każdego pomysłu wyrażalnego w tym języku.

Rozważ szeroką gamę niuansów dostępnych w języku angielskim. Nawet proste zdanie, takie jak

Kot wskoczył na pudło.

mogą być zmieniane, aby wyrazić nieco inne pomysły lub położyć nacisk na różne części sceny , odnosząc się do tej samej dokładnej akcji wszechświata fizycznego.

Najpierw są odmiany gramatyczne:

Na pudełko wskoczył kot.

Na pudło wskoczył kot.

Są coraz szersze odmiany, wciąż odnoszące się do tej samej akcji fizycznej:

Pudełko trzęsło się pod wpływem kota.

Kot upadł z hukiem na górną część pudła.

Koci wyskoczył lekko w powietrze i wylądował starannie na pobliskim pudełku.

Wystarczy spojrzeć na konsekwencje słowa „w pobliżu” w ostatnim zdaniu. Jego włączenie zawiera zupełnie nowy zakres pojęć, których inaczej nie ma.

Zawsze jest na to więcej niż jeden sposób, przeciwnie - Python Zen.

Oczywiście będzie JEDEN sposób, który doskonale wyraża Twoją intencję i jest najbardziej odpowiedni, tak jak wybrałbyś JEDEN z powyższych angielskich zdań, w zależności od tego, co chcesz komunikować. Właśnie o to chodzi w Zen Pythona.

Ale w trakcie wstępnego programowania lub wprowadzającym kurs angielskiego, trzeba najpierw nauczyć się różnych sposobów (sformułowań, fragmenty kodu), w którym można kanapa pomysł zanim opracuje osąd do wyboru , który jest najbardziej idealnie przylegające.

Pytasz tylko o myAnswerzmienną, która wydaje się zbędna. Inne odpowiedzi już wyjaśniają niektóre z powodów, dla których i kiedy warto je pominąć lub użyć, ale oto jeszcze jedno: co powiesz na to?

Start
  output input * 2
Stop

a nawet to

Start output input * 2 Stop

W większości języków to nadal działałoby, ale czy możesz to przeczytać? Jest to trudne, dlatego często używamy zmiennych pomocniczych , ponieważ komputery nie są jedynymi, które czytają kod. Musimy go utrzymywać i rozumieć za kilka miesięcy, a jeszcze trudniej jest napisać kod, którego będziesz w stanie zrozumieć później niż działający ... zwykle po kilku dniach nie będziesz wiedział, dlaczego zrobiłeś coś w określony sposób .

Możesz zrobić oba warianty (w tym prostym przypadku), ale pierwszy wariant staje się bardziej czytelny i ustrukturyzowany dla bardziej złożonych przypadków. Pierwszy wariant pokazuje model IPO z jedną linią dla każdego kroku (dwa z już o właściwej nazwie):

Start
  input myNumber                       // Input
  set myAnswer = myNumber * 2          // Process
  output myAnswer                      // Output
Stop