Czy oświadczenia powinny / powinny być uporządkowane według rzadkości przypadków lub trudności w radzeniu sobie z nimi?

W jakimś kodzie, który teraz piszę, mam coś takiego:

if (uncommon_condition) {
    do_something_simple();
} else {
    do();
    something();
    long();
    and();
    complicated();
}

Część mnie myśli: „W porządku, w jaki jest napisany. Proste sprawy powinny iść na pierwszym miejscu, a bardziej skomplikowane sprawy powinny iść dalej”. Ale inna część mówi: „Nie! elseKod powinien przejść poniżej if, ponieważ ifsłuży do obsługi nietypowych przypadków i elsedo obsługi wszystkich innych przypadków”. Które jest poprawne lub preferowane?

Porządkuj według prawdopodobieństwa wykonania. Najpowszechniejsze, najprawdopodobniej itd. Warunki powinny być pierwsze.

„Trudnością w radzeniu sobie z nimi” powinna zajmować się struktura kodu, abstrakcja itp. W przykładzie blok else mógłby zostać przekształcony w pojedyncze wywołanie metody. Chcesz, aby twoje ifklauzule były na tym samym abstrakcyjnym poziomie.

if ( ! LotteryWinner ) {
    GoToWorkMonday();
} else {
    PlanYearLongVacation();
}

Spróbuj poprawić czytelność. Jednym ze sposobów jest umieszczenie dłuższego bloku kodu w innej części.

if (s == null)
     // short code
else 
     // long 
     // code
     // block

jest bardziej czytelny niż

if (s != null)
    // long
    // code
    // block
else
    // short code

Żadnej ustalonej reguły jako takiej nie słyszałem o użyciu, ale postępuję w ten sposób

if(usual)
{
(more often)
}
else (unusual)
{
(rarely occurring)
}

Ale jeśli oba mają tę samą funkcję z różnymi właściwościami, lepiej najpierw wybrać nietypowe niż zwykle, aby można było zapisać jedną instrukcję.

if(x == 0)  // 1
  {x = 1;}  // 2
else
  {x = 2;}  // 3

Dla powyższego kodu kod zestawu będzie mniej więcej taki:

1. 000d 837DFC00        cmpl    $0, -4(%ebp)
   0011 7509            jne .L2

2. 0013 C745FC01        movl    $1, -4(%ebp)
   001a EB07            jmp .L3

    .L2:
3.001c C745FC02         movl    $2, -4(%ebp)

        .L3:

Jeśli warunek w środku jest prawdą, wówczas przepływ wynosi 1-> 2 (4 intruzów)
JEŻELI warunek w środku, jeśli jest fałszywy, wówczas przepływ wynosi 1-> 3 (3 intruzji)

Lepiej więc umieścić nietypowe lub rzadko występujące zdarzenia w części lub normalnym stanie w innym, abyśmy mogli zapisać jedną instrukcję za każdym razem ;-)

Przekonałem się, że dokładnie przeciwny wzorzec prowadzi do łatwiejszego odczytu kodu i zmniejsza lub eliminuje zagnieżdżone instrukcje if. Nazywam to wzorcem „rękawicy”. (W opowiadaniu historii rękawica byłaby serią wyzwań, które należy spełnić przed ukończeniem ostatecznego zadania.) Najpierw zajmując się przypadkami krawędziowymi , pozwalasz, aby główna część kodu była czysta i zwięzła:

if(gauntlet_1){ handle the first gauntlet condition }; 
if(gauntlet_2){ handle the second gauntlet condition };
...
// All preconditions (gauntlets) have been successfully handled

// Perform your main task here

Dla mnie chodzi bardziej o warunki niż o złożoność wykonywanego kodu. Musisz uporządkować warunki, aby najpierw uwięzić nietypowe, a potem bardziej powszechne. Ponadto, jeśli kod else jest naprawdę długi i skomplikowany, prawdopodobnie stworzyłbym do tego napis, aby uwidocznić część warunkową dla czytelnika.

Nie mam ustalonej reguły, ale generalnie ją przestrzegam - najpierw zastanów się, gdzie jest pominięty wzorzec projektowy, który to uwzględni. Jeśli nie, piszę to, aby warunek w if był jak najbardziej zrozumiały. To znaczy, unikając podwójnych negatywów i tym podobnych.

Jeśli chodzi o takie scenariusze, nie ma na to reguły kciuka. Ale możliwe, że możemy wykonać zapis dodatniego lub najbardziej prawdopodobnego kodu w bloku if i pominąć w bloku else lub przypadkach domyślnych.