Dlaczego ciąg Java String nie ma metod manipulacji ciągiem statycznym?

Dlaczego projektanci Java nie stworzyli statycznych wersji metod manipulacji ciągami w java.lang.Stringklasie? Odnoszę się do następujących metod, ale pytanie można rozszerzyć również na inne metody niestatyczne w klasie.

concat(String)                        substring(int, int)
replace(char, char)                   toLowerCase()
replace(CharSequence, CharSequence)   toLowerCase(Locale)
replaceAll(String, String)            toString()
replaceFirst(String, String)          toUpperCase()
split(String)                         toUpperCase(Locale)
split(String, int)                    trim()
substring(int)

Posiadanie tylko niestatycznych wersji tych metod wymusza jawne sprawdzanie wartości NULL wszędzie tam, gdzie taka metoda musi zostać wywołana. Na przykład zwykłe wywołanie example = example.trim()prowadziłoby do NullPointerException if String example = null. Dlatego programista musi wykonać następujące sprawdzenie wartości zerowej płyty kotłowej:

if (example != null)
    example = example.trim();
// OR:
example = (example==null) ? null : example.trim();
example = (example==null) ? null : example.substring(5);

Wyobrażam sobie, że znacznie wygodniej byłoby Stringmieć statyczne wersje tych metod (być może nawet wyłącznie ), które przyjmowałyby ciąg wejściowy jako pierwszy argument:

example = String.trim(example);
example = String.replace(example, 'a', 'b');
example = String.substring(example, 5);

Doprowadziłoby to do czystszego kodu napisanego przez programistów, który automatycznie zajmowałby się zerowymi przypadkami, po prostu zwracając null, zamiast zmuszania programistów do jawnej obsługi przypadków zerowych. Powrocie null sens dla mnie, ponieważ manipulowanie zerowy ciąg powinno skutkować pustym ciągiem, a nie błędów.

Dlaczego projektanci Java o tym nie pomyśleli, projektując Stringklasę w Javie 1 lub Java 2, ani nawet nie dodając takiej funkcjonalności w późniejszej wersji Java?

Zwracanie wartości null ma dla mnie sens, ponieważ manipulowanie łańcuchem pustym powinno skutkować łańcuchem pustym, a nie błędem

To jest twoja opinia. Inni mogą argumentować, że operacje na łańcuchach znaków na pustym obiekcie, który nie zawiera łańcucha, nie mają sensu i dlatego powinny zgłaszać wyjątek

Dlaczego „projektanci Java” zrobili lub nie zrobili czegoś, trudno jest odpowiedzieć.

Istnieją już biblioteki, które mogą wykonywać zerowe operacje na łańcuchach, np. StringUtils z Apache Commons. Możesz użyć tej lub podobnych bibliotek, jeśli ich potrzebujesz.

Dodanie na podstawie twoich komentarzy

Czytając komentarze, wydaje się, że prawdziwym problemem jest to, że musisz sprawdzić nullcały kod. Może to wskazywać na zły projekt programu bez jasno określonych umów między interfejsami. Możesz przeczytać Unikanie instrukcji „! = Null” w Javie?

IMO całe podejście „jeśli argument jest zerowy zwraca null” niepotrzebnie zwiększa cykliczną złożoność twojego programu.

Wczesne biblioteki Java korzystały z metody return null, ale chłopaki JDK zawsze chronili się przed wartością null z wyjątkami.

Z czasem myślę, że to drugie podejście okazało się wyraźnym zwycięzcą.

Dlaczego? Ponieważ pola zerowe łamią wiele zasad oo. Po prostu nie można ich traktować jako członków klasy polimorficznej. Oznacza to, że zawsze musisz zakodować specjalne przypadki dla wartości zerowej, a zatem twoja cykliczność rośnie, gdy musisz założyć, że wszystko może być zerowe.

Aby rozwiązać problemy, rozważ użycie wzorca obiektu zerowego zamiast polegania na polach zerowych.

Nie mówię, że to jest powód, ale oprócz toString, wszystkie te metody można łatwo zamknąć w statycznej klasie pomocniczej, podczas gdy odwrotna sytuacja nie jest prawdą.

To znaczy, jeśli chcesz Stings.toUpper (ciąg wejściowy), kod jest łatwy do napisania, ale jeśli chcesz instance.toUpper i wszystko, co masz, to String.toUpper, cóż, to niemożliwe ... chyba że wprowadzą metody rozszerzenia, co najprawdopodobniej nawet wtedy nie było brane pod uwagę.

W Javie ten ciąg znaków jest obiektem. To wybór projektu.

Odwołania do obiektów mogą mieć wartość NULL i są zerowe, jeśli do obiektu nie jest przypisany żaden obiekt. Jeśli wywołasz taki obiekt, zgłoszony zostanie wyjątek NullPointerException. To standardowe zachowanie oo.

Projektanci Java zdecydowali się na posiadanie ciągów jako obiektu i stosowanie tych metod do zgłaszania wyjątków o zerowym wskaźniku, co otrzymujesz, jeśli chcesz, aby ciągi były obiektami.

Dlaczego projektanci Java o tym nie pomyśleli, projektując klasę String w Javie 1 lub Java 2, a nawet nie dodając takiej funkcjonalności w późniejszej wersji Java?

Prawdopodobnie pomyśleli o tym i zdecydowali się uwzględnić zachowanie oo.