W języku F # konieczne jest użycie recsłowa kluczowego. W Haskell nie ma potrzeby jawnego określania, czy dana funkcja jest rekurencyjna, czy nie.
Biorąc pod uwagę rolę rekurencji w programowaniu funkcjonalnym, projekt F # wydaje mi się dość dziwny. Czy jest to dobra decyzja dotycząca projektu języka, czy istnieje tylko z powodów historycznych lub z powodu ograniczenia implementacyjnego?
Odpowiedzi:
Istnieje nieodłączna różnica w semantyce Haskella i F #. W Haskell wywołanie funkcji nie wykonuje żadnych rzeczywistych obliczeń, ale przydziela obiekt sterty zwany „gromadą”. Jest całkowicie w porządku, aby thunk miał link do siebie lub innej thunk. Jednak w języku F # wywołanie funkcji jest faktycznym wywołaniem, które powoduje, że wyrażenia są let x = 1 : 2 : x in xniepoprawne - ponieważ wymaga xto zbudowania przed 1 : 2 : xzbudowaniem. Jednak wciąż jest to mniej lub bardziej rozsądna definicja nieskończonej listy, jakiś sposób jej zdefiniowania powinien istnieć. Tu leżą korzenie rec. Jeśli chcesz więcej, wyszukaj i przeczytaj semantykę operacyjną dla SML i Haskell - jest inaczej.
Odpowiedź na to pytanie została udzielona na SO i zawiera pewne silne historyczne podłoże, dla którego używane jest „rec”.
Oto ważny cytat dla potomności:
Funkcje nie są domyślnie rekurencyjne we francuskiej rodzinie języków CAML (w tym OCaml). Ten wybór ułatwia zastąpienie definicji funkcji (i zmiennych) przy użyciu let w tych językach, ponieważ można odwoływać się do poprzedniej definicji w treści nowej definicji. F # odziedziczył tę składnię po OCaml.
Rekurencja letdefiniuje znacznie bardziej skomplikowaną semantykę niż normalna. Dlatego, ze względu na prostotę i przejrzysty wygląd języka, istnieje dobry powód, aby mieć oba, tak samo jak oddzielne let, let*i letrecna schemacie.
Prosty let x = y in zjest równoważny ((fun x -> z) y). Rekurencyjne let jest znacznie bardziej skomplikowane i może wymagać użycia kombinatora punktów stałych.