Przeciążenie lub parametry opcjonalne

Kiedy mam funkcję, która może otrzymać lub nie otrzymać określonego parametru, czy lepiej jest przeciążyć funkcję lub dodać opcjonalne argumenty?

Jeśli każdy ma swoje wzloty i upadki - kiedy miałbym z nich korzystać?

Jeśli język obsługuje je poprawnie (np. Bezpieczeństwo typu, jeśli dotyczy), wolałbym opcjonalne argumenty z następujących powodów:

• Lepiej przekazują twoją intencję, więc nikt nie podejrzewa, że ​​przeciążenie funkcji zrobi coś innego (czego i tak prawdopodobnie nie powinno).
• Mniej kodu do utrzymania, nawet jeśli funkcja przeciąża tylko deleguje do bardziej kompleksowego. Jeśli chcesz później zmienić nazwę funkcji, masz co najmniej 3 miejsca do zrobienia (dwie definicje + jedno wywołanie).
• Kompilator (jeśli istnieje) może generować mniejsze pliki binarne.
• Argumenty opcjonalne skalują się lepiej, przynajmniej w niektórych językach. Co jeśli chcesz mieć 3 opcjonalne argumenty z możliwością mieszania i dopasowywania? Aby uzyskać pełną elastyczność, potrzebujesz 6 przeciążeń.
• Jeśli jest to metoda obiektowa, wielokrotne przeciążenia znacznie utrudnią implementację zastąpień w podklasach.

Zakładając sytuację w rodzaju konstruktora: Często wybieram płynny wzorzec konstruktora, aby zapobiec sytuacjom z wieloma opcjami.

Na przykład. Ordering.natural().onResultOf(function).reverse().compound(Ordering.natural().onResultOf(function2))to przykład wywołania płynnego interfejsu konstruktora zaimplementowanego w Guava.

Oczywiście potrzebujesz teraz osobnego obiektu, aby utrzymać stan twojego konstruktora, ale zmniejszasz ogólną złożoność, oddzielając zachowanie konstruowania od zachowania konstruowanego.