Jestem tylko ciekawy, dlaczego w języku programowania C funkcja odczytu sformatowanych danych wejściowych nosiła nazwę „scanf” w przeciwieństwie do „readf”. Zakładam, że wywodzi się z wcześniejszego języka, więc w takim przypadku dlaczego został tak nazwany we wcześniejszym języku? (Ponownie.)
Ponadto, dlaczego „printf” zamiast „writef”? Dlaczego w językach innych niż C „drukuj” lub „pisz” zamiast „wyświetlaj”?
Odpowiedzi:
Printf jest „sformatowany do wydruku”. Ma ten sam katalog główny, co „drukuj” w „drukarce”, co jest skrótem od „teleprinter”, synonimem „teletypewriter”, i prawdopodobnie pochodzi z czasów, gdy używasz prawdziwych TTY do interakcji z komputerami zamiast monitorów i klawiatur.
Scanf jest „sformatowany podczas skanowania” i pasuje do paradygmatu „drukowania”, w porównaniu do użycia „skanera” w kontekście OCR. Można również założyć, że odczyt / zapis od dawna jest parą wywołań systemowych, i podobnie jak printf różni się od write (2), istnieje potrzeba oddzielenia scanf od read (2).
„Czytanie” wymaga zrozumienia tego, na co patrzysz. W przeciwieństwie do „Skanuj”, co w zasadzie oznacza przechwytywanie danych wejściowych, później wymyślę, co z tym zrobić.
To odpowiedź, która jest po prostu „intuicją”. Nazwa readf()zakłada, że masz już coś do przeczytania. Ale w scanf()rzeczywistości ma dwie rzeczy do zrobienia: Zaczekaj na dane wejściowe użytkownika (innymi słowy, skanuj bufor wejściowy, aż znajdzie coś), a następnie przeczytaj. Zauważ, że nie oceniam, w jaki sposób system operacyjny faktycznie to implementuje, po prostu opisuję operację koncepcyjną.
Wiem, że mi powiesz fscanf()i sscanf()nie zgadzasz się z tym pomysłem, ale zakładam, że są to rozszerzenia scanf()i dlatego nadanie im tej samej nazwy było po prostu „normalne”.
Nawiasem mówiąc, dlaczego masz na imię „Doug”, a nie „ABCD”? :-P