Z praktycznego punktu widzenia kombinatory są rodzajem konstrukcji programistycznych, które pozwalają łączyć logikę w ciekawe i często zaawansowane sposoby. Zazwyczaj ich użycie zależy od możliwości spakowania wykonywalnego kodu w obiektach, często nazywanych (z przyczyn historycznych) funkcjami lambda lub wyrażeniami lambda, ale przebieg może być różny.
Prostym przykładem (przydatnego) kombinatora jest taki, który przyjmuje dwie funkcje lambda bez parametrów i tworzy nową, która uruchamia je kolejno. Rzeczywisty kombinator wygląda w ogólnym pseudokodzie, takim jak ten:
func in_sequence(first, second):
lambda ():
first()
second()
Kluczową rzeczą, która czyni z tego kombinatora, jest anonimowa funkcja (funkcja lambda) w drugim wierszu; kiedy zadzwonisz
a = in_sequence(f, g)
wynikowy obiekt a nie jest wynikiem uruchomienia najpierw f (), a następnie g (), ale jest to obiekt, który można wywołać później, aby wykonać kolejno f () i g ():
a() // a is a callable object, i.e. a function without parameters
Podobnie możesz mieć kombinator, który uruchamia równolegle dwa bloki kodu:
func in_parallel(first, second):
lambda ():
t1 = start_thread(first)
t2 = start_thread(second)
wait(t1)
wait(t2)
I znowu
a = in_parallel(f, g)
a()
Fajne jest to, że „in_parallel” i „in_sequence” są kombinatorami tego samego typu / sygnatury, tzn. Oba pobierają dwa parametry funkcji bez parametrów i zwracają nowy. Możesz wtedy pisać takie rzeczy
a = in_sequence(in_parallel(f, g), in_parallel(h, i))
i działa zgodnie z oczekiwaniami.
Zasadniczo więc kombinatory pozwalają konstruować przepływ kontroli programu (między innymi) w sposób proceduralny i elastyczny. Na przykład, jeśli używasz kombinatora in_parallel (..) do uruchamiania równoległości w swoim programie, możesz dodać związane z tym debugowanie do implementacji samego kombinatora in_parallel. Później, jeśli podejrzewasz, że twój program ma błąd związany z równoległością, możesz po prostu ponownie zaimplementować in_parallel:
in_parallel(first, second):
in_sequence(first, second)
a jednym pociągnięciem wszystkie równoległe sekcje zostały przekształcone w sekwencyjne!
Kombinatory są bardzo przydatne, gdy są właściwie stosowane.
Kombinator Y nie jest jednak potrzebny w prawdziwym życiu. Jest to kombinator, który pozwala tworzyć funkcje samorekurencyjne i można je łatwo tworzyć w dowolnym nowoczesnym języku bez kombinatora Y.