Wielu administratorów nieustannie utrwala - zarówno na ServerFault, jak i gdzie indziej - jak kiepski jest pomysł TCP-over-TCP, np. W VPN. Że nawet najmniejsza utrata pakietów spowoduje, że ktoś ucierpi z powodu co najmniej poważnego pogorszenia przepustowości, jeśli nie załamanie TCP, i dlatego należy bezwzględnie unikać TCP-over-TCP. I to chyba kiedyś było prawdą, np. W 2001 r., Kiedy napisano ten artykuł, o którym wciąż się mówi.
Ale od tego czasu zaobserwowaliśmy znaczny postęp w technologii i protokołach. Obecnie „Selektywne ACK” jest wdrażane prawie wszędzie, a prawo Moore'a dało nam o wiele więcej pamięci, a wraz z nim pojawiły się duże bufory TCP zoptymalizowane pod połączenia w górę Gbit. Również utrata pakietów jest obecnie znacznie mniejszym problemem w przypadku łączy innych niż radiowe. Wszystko to powinno znacznie złagodzić problem TCP-over-TCP, prawda?
Należy pamiętać, że istnieją rzeczywiste scenariusze, w których np. Sieci VPN oparte na TCP są łatwiejsze do wdrożenia i obsługi niż te oparte na UDP / ESP (patrz więcej poniżej). Dlatego moje pytanie:
W jakich okolicznościach (utrata i opóźnienie pakietu łącza) TCP-over-TCP działa znacznie gorzej niż sam TCP, zakładając obsługę SACK i bufory TCP o odpowiedniej wielkości na obu końcach?
Byłoby wspaniale, więc zobacz niektóre pomiary, które pokazują korelacje między utratą / opóźnieniem pakietu (połączenie zewnętrzne) a przepustowością / fluktuacją (połączenie wewnętrzne) - dla TCP-over-TCP i tylko dla TCP. Znalazłem ten interesujący artykuł , ale wydaje się, że martwi się on jedynie opóźnieniami i nie zajmuje się (zewnętrzną) utratą pakietów.
Ponadto: Czy istnieją zalecane ustawienia (np. Opcje TCP, ustawienia bufora, zmniejszenie MTU / MSS itp.) W celu zmniejszenia różnic w wydajności między TCP a TCP-over-TCP?
Aktualizacja: Nasze uzasadnienie.
To pytanie jest nadal bardzo istotne w niektórych rzeczywistych scenariuszach. Przykładowo, wdrażamy urządzenia osadzone w dużych budynkach, które zbierają dane z czujników i wprowadzają je na naszą platformę przez VPN. Problemem, przed którym stoimy, są zapory ogniowe i niepoprawnie skonfigurowane łącza w górę, których nie mamy pod kontrolą, w połączeniu z niechętnymi działami IT. Zobacz szczegółowy przykład omówiony tutaj .
W wielu takich przypadkach przejście z sieci innej niż TCP na opartą na TCP sieć VPN (bardzo łatwe, jeśli używasz OpenVPN jak my) to szybka poprawka, która pozwala nam uniknąć bitew pod palcami. Np. Często port TCP 443 jest ogólnie dozwolony (przynajmniej przez proxy), lub możemy rozwiązać problemy Path-MTU, po prostu zmniejszając opcję MSS TCP.
Dobrze byłoby wiedzieć, w jakich okolicznościach VPN oparty na TCP można uznać za realną alternatywę, abyśmy mogli podjąć świadomą decyzję przewyższającą zalety i wady każdej z opcji. Na przykład wiemy, że TCP-VPN jest dla nas odpowiedni w przypadku łączy innych niż radiowe, ale mamy spory udział zdalnych klientów w łączach typu uplink 3G ze znaczną utratą pakietów i dużym opóźnieniem - jak tam działałby TCP-VPN?
Starałem się odpowiednio poprawić tytuł i główne pytanie; mam nadzieję, że to ma sens.