Dlaczego Apple zaleca stosowanie dispatch_once do implementacji wzorca singletonu pod ARC?

Jaki jest dokładny powód użycia dispatch_once we współużytkowanym instancie dla singletona pod ARC?

+ (MyClass *)sharedInstance
{
    //  Static local predicate must be initialized to 0
    static MyClass *sharedInstance = nil;
    static dispatch_once_t onceToken = 0;
    dispatch_once(&onceToken, ^{
        sharedInstance = [[MyClass alloc] init];
        // Do any other initialisation stuff here
    });
    return sharedInstance;
}

Czy nie jest złym pomysłem asynchroniczne tworzenie singletonu w tle? Mam na myśli to, co się stanie, jeśli zażądam udostępnionego wystąpienia i natychmiast na nim polegam, ale dispatch_once trwa do świąt Bożego Narodzenia, aby utworzyć mój obiekt? Nie wraca natychmiast, prawda? Przynajmniej wydaje się, że o to właśnie chodzi w Grand Central Dispatch.

Dlaczego to robią?

dispatch_once()jest absolutnie synchroniczny. Nie wszystkie metody GCD działają asynchronicznie (przypadek dispatch_sync()jest synchroniczny). Zastosowanie dispatch_once()zastępuje następujący idiom:

+ (MyClass *)sharedInstance {
    static MyClass *sharedInstance;
    @synchronized(self) {
        if (sharedInstance == nil) {
            sharedInstance = [[MyClass alloc] init];
        }
    }
    return sharedInstance;
}

Zaletą dispatch_once()tego jest to, że jest szybszy. Jest również semantycznie czystszy, ponieważ chroni również przed wieloma wątkami wykonującymi alokację init z SharedInstance - jeśli wszystkie próbują w tym samym czasie. Nie pozwoli na utworzenie dwóch instancji. Cała idea dispatch_once()polega na „wykonywaniu czegoś raz i tylko raz”, co właśnie robimy.

Ponieważ będzie działać tylko raz. Więc jeśli spróbujesz uzyskać do niego dostęp dwa razy z różnych wątków, nie spowoduje to problemu.

Mike Ash ma pełny opis w swoim wpisie na blogu Care and Feeding of Singletons .

Nie wszystkie bloki GCD są uruchamiane asynchronicznie.